สิบห้า
ผู้มาเยือนยามวิกาล
เปรี้ยง!
เส้นแสงสว่างวาบลอดผ่านช่องใต้หน้าต่างพร้อมกับเสียงของต้นไม้ใหญ่ที่หักโค่นลงมาดังโครม ทุกสิ่งทุกอย่างแลดูน่าสะพรึงกลัวยิ่ง
“พี่สาวอวี่!”
เสียงเล็กๆ ที่ดังขึ้นเหนือศีรษะพร้อมกับแรงสะกิดมิอาจช่วยให้ผู้ที่กำลังนอนขดตัวสั่นอยู่ในก้อนผ้านวมรู้สึกตัวเท่าไรนัก
“พี่สาวอวี่! มาเล่นกันเถอะ”
“ข้าไม่เล่น! ” เด็กหญิงใต้ผ้านวมตอบอู้อี้แข่งกับเสียงของสายฝนที่ตกหนักอย่างไม่ลืมหูลืมตาทางด้านนอก “เจ้าไปเสีย! หากอยากจะเล่นก็ไปหาท่านอากับท่านอาสะใภ้! ”
“คุณหนู...เราไปกันเถิดเจ้าค่ะ อย่าอยู่รบกวนคุณหนูใหญ่เลย”
“แง! ไม่เอา! ข้าจะอยู่กับพี่สาวอวี่! ”
ดวงตาสีน้ำหมึกลืมโพล่งขึ้นมาก่อนที่ม่านตาจะหดแคบลงทันทีเมื่อต้องเผชิญกับแสงแดดที่สาดส่องผ่านม่านผ้าโปร่งผืนบาง ห้องนอนของสตรีอันดับหนึ่งเวลานี้ดูสว่างไสวราวกับกลางวันก็ไม่ปาน
เสาอวี่ขมวดคิ้ว ภาพฝันเมื่อครู่นี้อาจเป็นอีกเ
