จากกันชั่วนิรันดร์
1191 คำ
ตอนที่ 11
ข่าววันนี้..
เจ้าหน้าที่พร้อมกลุ่มชาวบ้านออกตามหาหัวหน้าอุทยานในเขตอุทยานแห่งชาติทับลาน ที่หายเข้าป่าลึกเมื่อสองวันที่แล้ว และช่วงเช้ามืดของวันนี้ทีมสำรวจก็ออกตามหาจนไปพบศพคุณจิราวัฒน์ที่คาดว่าน่าจะถูกเสือกัดตายในป่าแห่งซึ่งอยู่ในพื้นที่ของอุทยานแห่งชาติทับลาน
เช้าวันนี้เวลาประมาณตีห้าเจ้าหน้าที่และชาวบ้านก็ได้นำกำลังออกตาหาหัวหน้าอุทยานที่หายตัวไปเป็นวันที่สาม และได้พบว่าหัวหน้าอุทยานได้เสียชีวิตแล้ว สาเหตุชาวบ้านคิดว่าน่าจะมาจากหัวหน้าอุทยานไปเจอกับเสือโคร่งตัวใหญ่ที่หิวโซ และน่าจะโดนเสือทำร้าย เพราะมีรอยที่เสือลากร่างเหยื่อไปไกลหลายกิโลเมตรก่อนขย้ำและแทะกินจนเหลือเพียงส่วนบน และเจ้าหน้าที่ที่ออกไปพร้อมกันกับหัวหน้าอุทยานตอนนี้ก็พบว่าเสียชีวิตแล้ว ชาวบ้านสันนิษฐานว่าก่อนเกิดเหตุร้ายหัวหน้าอุทยานและเจ้าหน้าที่ได้วิ่งหนีเสือเข้าไปในป่า แต่แล้วก็หนีไม่รอด
“น้าฝ้ายทำใจดี ๆ ไว้นะครับ”
“เบส เราออกเดินทางกันเถอะ”
“น้าฝ้ายไหวมั้ยครับ” ชญานนท์และพลอยชมพูช่วยกันประคองจิราภรไปนั่งพัก ส่วนพชรมนก็รีบหยิบรีโมตขึ้นมาปิดทีวีทันที
ชญานนท์และจิราภรออกเดินทางกันมาได้เกือบจะเป็นเวลาห้าโมงเย็น สภาพรถที่ขับมาก็ต้องคอยขับไปพักไป
“ตอนนี้ใกล้ถึงปักธงชัยแล้วครับ” ชญานนท์รีบบอกเมื่อเห็นว่าแม่เลี้ยงของเขาตื่นขึ้นมา พอไปถึงโรงพยาบาลก็หมดเวลาที่จะขอรับศพแล้วทั้งคู่จึงได้ตกลงกันว่าจะรออยู่ที่นี่จนถึงเช้า ชญานนท์เห็นมีที่นั่งรอสำหรับญาติผู้ป่วย จึงชวนแม่เลี้ยงของเขาไปนั่งรอ
“น้าฝ้ายจะหลับสักหน่อยก็ได้นะครับ”
“น้ายังไม่ง่วงน้าหลับมาตลอดทางแล้ว เบสนั่นแหละน่าจะงีบสักหน่อยนะจ๊ะ ขับรถมาตั้งไกล”
ชญานนท์จึงเอนหลังลงไปเพื่อพักสายตา และเขาก็เผลอหลับไป สักครู่หนึ่งศีรษะของชญานนท์ก็พิงมาซบไหล่ของแม่เลี้ยงสาว จากนั้นเธอจึงค่อย ๆ ประคองให้ศีรษะของเด็กหนุ่มลงมาหนุนตักเธอเอาไว้ เธอลูบศีรษะของชญานนท์ด้วยความเอ็นดู ยามที่เขาหลับใหลเช่นนี้ก็ดูมีเสน่ห์ยิ่งนัก
ชญานนท์ที่กำลังหลับสบายและคิดว่าตัวเองหนุนหมอนอยู่บนที่นอน จึงยกแขนไปกอดหมอนที่หนุนเอาไว้เหมือนอย่างเคย แต่ที่ไหนได้เขาจับไปเจอเรียวขานุ่ม ๆ ของแม่เลี้ยงสาว เลยทำให้เขาตื่นขึ้น และเขาก็ตกใจจนต้องรีบขอโทษแม่เลี้ยงสาวทัน
“น้าเห็นว่าเบสง่วง ก็เลยให้หนุนตัก เป็นไงหลับสบายมั้ย”
“สบายมากเลยครับ ขอบคุณนะครับ..น้าฝ้าย”
“เราเหลือกันแค่นี้แล้วนะ..เบส”
“ครับ ผมสัญญาถึงแม้ว่าคุณพ่อจะไม่อยู่แล้ว แต่ผมจะดูแลน้าฝ้ายและลูก ๆ แทนคุณพ่อของผมเองครับ”
ต่อมาเจ้าหน้าที่ได้พาชญานนท์และจิราภรไปดูศพของจิราวัฒน์ที่โรงพยาบาล จิราภรถึงกับเป็นลมไปอีกครั้ง เพราะเธอแทบจะจำสามีตัวเองไม่ได้
“น้าฝ้าย!! น้าฝ้ายครับ!!” ชญานนท์รีบประคองตัวแม่เลี้ยงสาวทันทีก่อนที่เธอจะล้มลง
“รีบพาเธอไปห้องฉุกเฉินก่อน ทางนี้ครับ” บุรุษพยาบาลรีบบอก ชญานนท์จึงอุ้มร่างแม่เลี้ยงสาวที่หมดสติขึ้นมาอย่างง่ายดายแล้วเดินตามบุรุษพยาบาลไปอย่างรวดเร็ว เขาให้ชญานนท์พาเธอไปปฐมพยาบาลเบื้องต้นที่ห้องฉุกเฉิน ระหว่างที่แม่เลี้ยงสาวนอนพักชญานนท์จึงไปดำเนินเรื่องเกี่ยวกับการขอรับศพคุณพ่อ ศพของคุณจิราวัฒน์ถูกนำไปตั้งบำเพ็ญกุศลเรียบร้อยที่วัดแห่งหนึ่ง ใกล้กับอุทยาน โดยมีเจ้าหน้าที่อุทยานมาคอยช่วยเหลือ เสร็จจากนั้นชญานนท์จึงไปดูอาการของแม่เลี้ยงที่นอนพักอยู่
“น้าฝ้าย! ฟื้นแล้วเหรอครับ”
“เบส ฮื้อๆ” จิราภรสะอื้นออกมาเธอร้องไห้ขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นหน้าชญานนท์
“น้าฝ้ายอย่าร้องไห้เลยนะครับ พ่อผมไปสบายแล้ว” เด็กหนุ่มรีบปลอบแม่เลี้ยงสาวโดยการกุมมือของเธอเอาไว้
“เบส อย่าทิ้งน้าไปไหนนะ”
“ครับผมสัญญาว่าจะไม่ทิ้งน้าฝ้ายกับลูก ๆ ครับ” ชญานนท์พูดจบ แม่เลี้ยงสาวก็ดึงตัวเด็กหนุ่มเข้าไปกอดด้วยความซาบซึ้ง
“น้าฝ้าย ผมเซ็นต์รับศพคุณพ่อแล้ว ตอนนี้เจ้าหน้าที่อุทยานกำลังเอาศพคุณพ่อไปที่วัดแล้วนะครับ คืนนี้เรานอนกันที่อุทยานตอนเย็นจะได้ไปฟังพระสวดกันที่วัด รองหัวหน้าอุทยานจะทำการการฌาปนกิจศพพ่อในวันพรุ่งนี้นะครับ” ชญานนท์รีบบอกกับแม่เลี้ยงของเขา
“จ้ะเบส”
หลังจากงานศพผ่านไปเรียบร้อย ภายในวันนั้น เจ้าหน้าที่ก็ได้แนะนำให้ทั้งสองไปพักที่อุทยานต่อ เพราะทางอุทยานจะมีการมอบเงินชดเชยการเสียชีวิตของหัวหน้าอุทยาน ซึ่งคุณจิราวัฒน์นั้นเขาตายในหน้าที่ ชญานนท์เป็นผู้ได้รับค่าชดเชยเป็นจำนวนหนึ่งตามกฏหมาย เขาจึงให้จิราภรเป็นคนเก็บเอาไว้
“เบส เงินของคุณพ่อ เบสเก็บเอาไว้เถอะนะ”
“อย่าคิดอย่างนั้นสิครับ..น้าฝ้าย เราเป็นครอบครัวเดียวกันนะครับ ผมให้น้าฝ้ายเป็นคนเก็บเงินดีกว่าครับ”
“เอาอย่างนั้นเหรอจ๊ะ”
“ครับ..น้าฝ้าย”
“ขอบใจเบสมากนะจ๊ะ เบสดีกับน้าและครอบครัวน้าเหลือเกิน” จิราภรดึงตัวชญานนท์เข้าไปกอด เขาก็สวมกอดตอบแม่เลี้ยงสาวอย่างรักใคร่
วันนี้จิราภรอาการดีขึ้นบ้างแล้ว เพราะสองสามวันมานี้เธอเอาแต่เป็นลม จนชญานนท์ต้องอุ้มแม่เลี้ยงอยู่บ่อย ๆ
และคืนนี้ทั้งคู่ตกลงจะพักที่อุทยานด้วยกันอีกคืน ก่อนจะเดินทางกลับในเช้าวันพรุ่งนี้
“เบส ที่ชาวบ้านแถวนี้บอกว่ามีเสือเข้ามาในอุทยานได้ ทำไมน้าไม่เห็นเขาติดป้ายอะไรไว้เพื่อเตือนนักท่องเที่ยวเลยล่ะ” ช่วงที่อยู่ในงานศพเธอได้ยินชาวบ้านที่มาร่วมงานพูดถึงเสือ
“ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ..ว่ามันจริงอย่างที่ชาวบ้านลือกันหรือเปล่า”
“เหรอว่าทางอุทยานเขาจะปิดข่าว” จิราภรเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย
“ผมว่าถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ อุทยานคงจะปิดข่าวไม่ได้หรอกครับ เพราะข่าวการตายของคุณพ่อเป็นข่าวใหญ่ ทีวีหลายช่องก็นำเสนอ"
“อืม..” จิราภรทำท่าครุ่นคิด ชญานนท์จึงรีบบอกเพื่อให้เธอสบายใจ
“อย่าคิดมากเลยครับคุณน้า เดี๋ยวเราออกไปทานข้าวแถวใกล้ ๆ นี้ดีกว่านะครับ ผมเริ่มหิวแล้ว”
"ก็ได้จ้ะ น้าก็เริ่มหิวแล้วเหมือนกัน"
- ผู้เขียน
