8
1096 คำ
8
“อะ อะไรนะคะ”
“เธอต้องรับผิดชอบในความผิดที่เธอทำลงไปทั้งหมด ฉันมาคิดๆ ดูแล้ว ฉันปล่อยให้เธอเดินลอยชายในไร่ของฉันอย่างเสรีมานานเกินไปแล้ว การตายของอาอุไรเธอก็เป็นต้นเหตุ ม้าของฉันที่ตายก็มาจากความสับเพร่าของเธอ เมล็ดกาแฟของฉันเสียหายไปตั้งเท่าไหร่ เธอเคยคิดบ้างไหมว่าฉันเสียหายไปเท่าไหร่ แค่ม้าสองตัวนั้นก็ปาเข้าไปตั้งเกือบล้านแล้ว เมล็ดกาแฟที่เปียกน้ำอีกนั่นก็เป็นแสน ชีวิตของอาอุไรที่ประเมินค่าไม่ได้อีก ทั้งหมดนี้เธอเคยรับผิดชอบบ้างไหม เคยบ้างไหม” ประโยคหลังๆ น้ำเสียงของเขาเข้มขึ้น จนกลายเป็นตวาดลั่น ร่างน้อยร้องไห้โฮออกมาทันที เขารั้งเธอไว้ด้วยเหตุเหล่านี้เองหรือ รับผิดชอบในสิ่งที่เธอทำลงไปทั้งหมด แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด ปิ่นปักหาได้ตั้งใจไม่
“เลือกเอาระหว่างเป็นนางบำเรอของฉัน กับเป็นของเล่นหมุนเวียนของคนงานในไร่ ฉันไม่บังคับนะ” ปิ่นปักผงะจนหน้าแทบหงาย ทางเลือกของเขาหรือนี่ ทำไมมันช่างโหดร้ายยิ่งนัก เขาพูดอย่างนี้มันเท่ากับว่าบังคับให้เธอเลือกข้อแรก นางบำเรอ ปิ่นปักรับไม่ได้
“ให้ปิ่นชดใช้เป็นอย่างอื่นไม่ได้เหรอคะ ทำงานใช้หนี้ก็ได้” เธอต่อรอง ฝ่ายชายหัวเราะหึในลำคอ
“ทำงานใช้หนี้น่ะเหรอ จะใช้หนี้กี่ปีมันถึงจะคุ้มล่ะ ชีวิตมันต้องแลกด้วยชีวิต” คิมหันต์พูดเสียงหนักห้วน ดวงตาที่มองปิ่นปักเรืองรองด้วยโกรธระคนแค้น เขายังจำวันที่อุไรเสียชีวิตได้ดี จำวันที่เธอคนนี้ก้าวเข้ามาอยู่ในไร่เทียมฟ้า จำได้ไม่มีวันลืม มือทั้งสองข้างเผลอกำเข้าหาจนแน่น แรงโทสะที่แน่นในอกระดมขึ้นจนหายใจไม่ออก ปิ่นปักกลัวตอนนี้ที่สุด ตอนที่เขาโกรธ หญิงสาวถอยไปจนชิดติดขอบเก้าอี้หวายอีกฝั่ง อย่างหวาดกลัว
“ปิ่น ปิ่นขอโทษ ปิ่นไม่ได้ตั้งใจ” เธอครวญทั้งน้ำตา
“อะไร อะไรเธอก็บอกว่าไม่ตั้งใจทั้งนั้น เธอพูดได้แค่นี้เหรอขอโทษกับไม่ตั้งใจ แสดงว่าอาอุไรไม่ได้ตั้งใจตาย ม้าของฉันก็ไม่ได้ตั้งใจลงไปนอนในหลุม ให้ดินมันกลบหน้าเล่นๆ เมล็ดกาแฟของฉันก็ไม่ได้ตั้งใจตกลงมาจากที่เก็บ น้ำในถังมันก็ไม่ได้ตั้งใจเทไปบนเมล็ดกาแฟ ทุกอย่างมันเป็นเรื่องบังเอิญ เป็นเรื่องไม่ได้ตั้งใจทุกอย่างเลยใช่มั้ย ใช่มั้ย” เป็นอีกครั้งที่เขาตะโกนถามปิ่นปักด้วยความโกรธผสมพาล มือใหญ่กระชากลำแขนที่เล็กกว่ามือของเขามาก เข้ามาหาร่างกายบึกบึนทันที ร่างเล็กลอยเข้ามาในอ้อมกอดของคิมหันต์ราวกับปุยนุ่นไร้น้ำหนัก จับร่างบางนั่งที่หน้าตักของเขา
“ตอบมา ทุกอย่างที่ผ่านมามันคือความไม่ตั้งใจของเธอเลยใช่มั้ย ใช่มั้ย” คราวนี้น้ำเสียงหาได้ดังไม่ แต่น้ำเสียงที่เธอได้ยินตอนนี้น่ากลัวกว่าเมื่อครู่ เขากัดฟันถาม กรามทั้งสองข้างบดกันจนเกิดรอยนูน ดวงตากรุ่นไปด้วยความโกรธ ปิ่นปักทำอะไรไม่ถูก ทั้งกลัว ทั้งตกใจ ทั้งตื่นเต้น ได้แต่ร้องไห้อย่างเดียว
“ตอบมา ถ้าไม่ตอบฉันจะใส่พานยกไปให้คนงานมันกินเธอทีละคน” เขาขู่ ได้ผลชะงัด
“ปิ่นจะอยู่ที่นี่ก็ได้ค่ะ จะอยู่ชดใช้สิ่งที่ปิ่นทำลงไป” หญิงสาวตอบเสียงเครือสั่น น้ำตารินไหลอาบแก้ม หัวใจสาวร้าวราน ความเสียใจคับแน่นในอกน้อยๆ ชีวิตเธอเป็นอย่างนี้ ทุกอย่างที่ผ่านมาล้วนแล้วแต่เกิดขึ้นจากความไม่ตั้งใจทั้งสิ้น แต่เหตุใดทุกคนจึงลงความเห็นว่าเป็นความผิดของเธอด้วย
ปิ่นปักเหมือนคนสิ้นไร้ไม้ตอก ญาติพี่น้องมีก็เหมือนไม่มี มีบ้านก็ไม่สามารถกลับไปพักพิงอาศัยได้ หญิงสาวไม่รู้เหมือนกันว่าหากเธอก้าวออกไปจากไร่เทียมฟ้าแห่งนี้ เธอจะไปที่ไหน จะไปพักพิงหลับนอนที่ใด เงินติดตัวก็หามีไม่ ชีวิตของเธอเหตุใดต้องเป็นอย่างนี้ด้วย ทนอยู่ที่นี่ดีกว่าออกไปพบเจอกับอันตรายดั่งเช่นค่ำคืนที่ผ่านมา อย่างน้อยที่นี่ยังมีคนที่เธอรักเป็นที่พักพิงให้กับตัวเอง แม้ว่าเขาจะหาได้มีใจให้ก็ตาม
“ดี แล้วก็เลิกร้องไห้ได้แล้วรำคาญ” เขารำคาญจริงๆ คนอะไรว่านิดว่าหน่อยก็ร้องไห้ บ่อน้ำตาตื้นจริงๆ ปิ่นปักใช้มือปาดน้ำตาทิ้งเหมือนเด็กๆ หญิงสาวไม่อยากให้เขาโกรธ ให้เขารำคาญ ทำตามที่เขาพูดทุกอย่าง คิมหันต์มองดวงหน้าสวยนิ่ง โดยเฉพาะริมฝีปากบางสวย
“อ้าปากซิ” เขาพูดเสียงเบา ยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ ทำให้สาวเจ้าตกใจเล็กน้อย ผงะศีรษะออกห่างใบหน้าคม หากแต่มือใหญ่ที่จับที่ท้ายทอยรั้งให้กลับคืนมาตำแหน่งเดิม ความใกล้ชิดที่แนบสนิทเรียกความเขินอายให้กับเธอได้อย่างไม่ยาก
“อ้าปากซิ” เขาสั่งอีกรอบ หญิงสาวทำตามที่เขาสั่งอย่างว่าง่าย ในใจมีแต่คำถามว่าให้เธออ้าปากทำไม คิมหันต์ยิ้มก่อนจะเฉลยคำถามที่ค้างคาใจของปิ่นปัก
ดวงตาสวยงามเบิกกว้างด้วยความตกใจ เมื่อเขาเลื่อนใบหน้าเข้ามาชิดใกล้ ก่อนที่จะทาบทับกลีบปากแสนนุ่มของเธอ ความตกใจเปลี่ยนเป็นความพิศวงงงงวย เมื่อปลายลิ้นหนาที่แทรกซอนเข้ามาในโพรงปากอิ่ม กำลังพันเกี่ยวแลกรัดลิ้นนุ่มอย่างกระหาย หัวใจสาวเต้นระทึกหวามไหวในอก ความรู้สึกนี้เหมือนกับว่าเธอเคยได้รับมาก่อน อ้อมกอดนี้เหมือนกับว่าเธอเคยได้อิงซบไออุ่น มันก็คงใช่เมื่อคืนที่เขาอาจจะจูบเธอกอดเธอแบบนี้
หัวใจของคนที่จูบเต้นแรงไม่แพ้ผู้หญิงที่เขากอดรัด จูบแรกที่เขาสัมผัสเมื่อคืนว่าหวานแล้ว จูบเธอในวันนี้ยิ่งหอมกว่า หวานกว่า ละมุนลิ้นยิ่งกว่า ทุกความรู้สึกเพิ่มทบทวี เขานึกหวงริมฝีปากของคนที่เขาบอกว่าเกลียดขึ้นมา ไม่อยากให้ชายใดครอบครอง ได้สัมผัสลิ้มรสความหวานหอม จากเรียวปากบางนี้เหมือนเขา
- ผู้เขียน
