Not one night 04 เป็นครู
1467 คำ
หลายวันต่อมา...
ติ๊งงงง!!
ประตูลิฟต์เปิดออกเจรามี่กำลังเดินออกจากลิฟต์และเป็นจังหวะเดียวกันที่น้ำเงินเองก็กำลังเข้ามา เธอกลับเข้ามาหลังจากปิดร้านเรียบร้อยแล้วหลังจากวันนั้นเจรามี่บอกว่าจะเก็บเรื่องของน้ำเงินไปคิด และใช่เธอคิด...คิดมากน่ะนะ เพราะเธอตั้งใจว่าจะปล่อยผ่านมันไปและกลับมาใช้ชีวิตปกติแต่ว่า...ไม่ว่าจะพยายามสลัดเรื่องของน้ำเงินเท่าไหร่มันก็ไม่ออกไปสักที ทั้งที่เธอไม่ได้อยากจะคิดเลย
"พี่หลบหน้าผมเหรอ?" น้ำเงินถามขณะที่เจรามี่กำลังเดินออกจากลิฟต์และเขาก็ไม่ยอมเข้าลิฟต์ด้วย
"พี่น่ะเหรอ?" เจรามี่แกล้งทำหน้างงไม่เข้าใจในสิ่งที่น้ำเงินพูด
"ใช่ครับ พี่บอกว่าจะเก็บของเขาไปคิดแต่จนวันนี้พี่ก็ยังไม่ให้คำตอบผมเลยว่าจะเอายังไงกับเรื่องของเรา" น้ำเงินพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"พี่เคยบอกไปแล้วนิก่อนจะเกิดเรื่องนั้นน่ะ"
"วันไนท์น่ะเหรอ?"
"อืม"
"ผมไม่ได้ให้พี่คิดเรื่องนั้นสักหน่อย" น้ำเงินเริ่มทำน้ำเสียงงอแงงเพราะว่าเขารอเจรามี่มาหลายวันแล้วแต่เขาก็ไม่กล้าถามเพราะกลัวว่าจะรบกวนเธอ แต่พอวันนี้เขาเริ่มมั่นใจแล้วว่าเจรามี่พยายามหลบหน้าของเขาจริง ๆ ด้วย
"นี่น้ำเงิน"
"ครับ"
"เอาเวลาคิดเรื่องนั้นไปตั้งใจเรียนเถอะพึ่งปีหนึ่งไม่ใช่เหรออย่าเอาสมองมาคิดเรื่องพวกนั้นเลย บอกด้วยความหวังดี"
"ผมสามารถคิดและทำหลายอย่างพร้อมกันได้ครับและพี่ก็ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องเรียนของผมหรอกครับ ผมสามารถแบ่งเวลาได้" น้ำเงินสวนกลับอย่างเอาแต่ใจ
"นิสัยของนายเป็นแบบนี้เองเหรอน้ำเงิน?" เจรามี่เท้าเอวมองหน้าและถาม
"ขอโทษครับแต่ผม...ใจเย็นไปหน่อย" เขาเริ่มเย็นลงเมื่อเห็นว่าเจรามี่เริ่มอารมณ์เสียแล้ว
"พี่ทำงานทุกวันจะเอาเวลาไหนไปคิดเรื่องของนายเหอะ?"
"..."
"เอางี้แล้วกันวันพรุ่งนี้พี่จะให้คำตอบและไม่ว่ามันจะเป็นแบบไหนนายก็ไม่ควรจะงอแง" เจรามี่สูดหายใจลึก ๆ และพูดออกไป
"ครับพี่เจ" น้ำเงินต้องก้มหน้ายอมรับ
"อืม" เจรามี่ตอบกลับแค่นั้นก่อนเดินกลับเข้าห้องของเธอไป
ห้องเจรามี่
ปึก!
"เฮ้ออออ~เด็กบ้าทำไมไม่ลืม ๆ ไปนะอุตส่าห์พยายามไม่เจอแล้วเนี่ย?!" เมื่อประตูปิดลงเจรามี่ก็โวยวายกับตัวเองทันที ที่ผ่านมาหลายวันเธอไม่เคยลืมสัมผัสและเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นคืนนั้นเลย และเธอก็เอาแต่คิดตลอดว่าควรทำยังไงดีงานเธอก็ไม่ได้ทำเพราะเอาแต่หมกมุ่นกับน้ำเงิน แต่ต่อหน้าเขาเธอต้องทำเป็นเหมือนไม่ใส่อะไรเดี๋ยวเด็กมันจะใจได้น่ะสิ
"โอ๊ยยยย!!ปวดกะบาลโว้ยยยยยยย!!" เจรามี่เดินไปทิ้งตัวที่โซฟาและมองเพดาน
"แล้วพรุ่งนี้ต้องให้คำตอบกับเด็กนั่นแล้วด้วย ฉันควรทำยังไงทำไมมันไม่จบง่าย ๆ เหมือนคนอื่นน่ะ?" เจรามี่ตั้งคำถามกับตัวเอง
"หรือเป็นเพราะว่าเขา...เหมือนกับเขาคนนั้นะ?" เจรามี่นึกถึงคน ๆ นึง คนที่เธอเคยรักมาก ๆ และคนที่ทำให้เธอต้องหนีมาอยู่ที่นี่คนเดียวเพราะว่าอยู่กรุงเทพต่อไม่ไหวแล้ว เธออยากจะบ้าตายจริง ๆ เลย
"เฮ้ออออ~~เอาก็เอาวะแค่รักสนุกแต่ไม่ผูกพันใคร ๆ ก็ทำกันทั้งนั้นแหละ"
Rrrrr! ระหว่างที่กำลังนอนคิดอะไรไปเรื่อยอยู่นั้นเสียงโทรศัพท์ของเจรามี่ก็ดังขึ้น เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูสักพักก่อนจะตัดสินใจรับสาย
"..."
(รับสายแล้วกรุณาพูดดดดดด้วยค่ะ! ไม่ใช่เงียบหรือว่าเป็นใบ้เป็นบ้าไปแล้ว?!) ปลายบ่นกลับมาเมื่อเจรามี่รับสายแต่ไม่ยอมพูด
"มีอะไร?"
(คิดว่าตายห่าไปแล้วไอ้เพื่อนเวร!!) คนที่โทรมานั้นก็คือเพื่อนของเจรามี่นั่นเองตั้งแต่ที่เธอย้ายมาอยู่ที่นี่ก็ไม่ค่อยได้ติดต่อเพื่อนเท่าไหร่
"เสือกอะไรด้วยละโทรมามีอะไร?" เจรามี่ตอบกลับไป
(เพื่อนจะโทรหาเพื่อนมันต้องมีอะไรด้วยเหรอวะแค่อกหักต้องทำเป็นหนีไปเชียงใหม่มึงบ้าเปล่า?)
"ไอ้จ๋ายมีอะไรก็พูดมากูพึ่งกลับมาจากร้านเหนื่อยอยากนอน" เจรามี่บอกกับเพื่อนเพราะว่าเธอไม่อยากนึกถึงเรื่องเก่า ๆ อีก และเธอก็ไม่ได้ย้ายมาที่แค่ปีสองปีแต่เป็นสิบปีแล้ว เรื่องเก่า ๆ เธอน่ะลืมมันไปหมดแล้ว
(กูจะแต่งงาน)
"กับใคร?"
(กับเฟย์สิวะกูคบอยู่คนเดียวตั้งแต่สมัยเรียน)
"ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างเดือนคณะวิศวะจะรักจริงแต่งงานกัน เหอะ!! คนเจ้าชู้ ๆ แบบมึงเนี่ยนะ??" เจรามี่แซวเพื่อน
(เห้ย ๆ พูดดี ๆ นะเว้ย! เห็นแบบนี้แต่รักจริงมีหลงทางบ้างแต่ก็กลับมาได้ สุดท้ายแล้วกูก็รู้ว่าใครคือคนที่กูต้องการจริง ๆ)
"ยินดีด้วย"
(มางานกูด้วยนะ)
"ไม่รู้ยังตอบไม่ได้อะ" เจรามี่บอกจ๋าย
(กูไม่เชิญคนนั้นก็ได้นะเว้ยถ้ามึงจะมาอะ)
"ไม่ต้องหรอกมึงอยากเชิญใครก็เชิญมาเลย มันไม่ได้มีผลอะไรกับตัวกูขนาดหรอก" แต่ทำไมเจ็บของเธอมันยังรู้สึกแปล้บ ๆ อยู่เลยนะ
(ไอ้เจ..)
"แต่งเมื่อไหร่อะ?"
(อีกสามเดือน)
"ถุ้ยยย!!แล้วจะรีบโทรมาบอกทำซากอะไรวะไอ้จ๋ายอีกตั้งนาน!"
(ให้มึงทำใจก่อนไง)
"กูยังไม่รับปากแต่ยังไงก็ยินดีด้วยนะที่มึงได้แต่งงานกับคนที่มึงรักและเลือกมาอย่างดีแล้ว"
(ขอบใจวะแล้วตอนนี้มึงมีใครหรือยัง?) พอเพื่อนถามแบบนั้นอยู่ ๆ หน้าของน้ำเงินก็ลอยขึ้นมาแต่ว่าเธอก็ต้องสะบัดออกไปเพราะนั่นเด็กอายุ 19 !!
"ไม่มี๊!!"
(โกหก!!)
"เสือก!!แค่นี้แหละเสียเวลาจะไปนอน!!!"
(ไอ้...!!) ติ๊ด!! เมื่อโดนเพื่อนจับได้เจรามี่ก็ไม่รอให้ต้อนจนมุมเธอรีบด่าและตัดสายทิ้งทันที เธอไม่อยากให้เพื่อนของเธอรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังมีเด็กคนนึงอยู่
"เฮ้อออ!"
วันต่อมา...
"มาทำไมแต่เช้า -_-" เจรามี่นั่งมองหน้าของน้ำเงินที่มากดออดหน้าห้องของเธอแต่เช้าทั้งที่เธอกำลังนอนหลับฝันดี แต่จะไม่ลุกมาก็ไม่ได้เพราะว่ามันน่ารำคาญ!!
"มาเอาคำตอบครับ!" น้ำเงินตอบและเม้มปากแน่นอย่างตื่นเต้น
"อยากได้แบบไหน?"
"แบบที่...พี่เจสมัครใจและสบายใจครับ ผมจะไม่ทำดื้อดึงดันอะไรทั้งนั้นคำพูดของพี่คือเด็ดขาดครับ!" พยายามพูดเอาใจเธอ
"อ่อ ไปชงกาแฟให้หน่อยสิ"
"ได้ครับ!" น้ำเงินรีบลุกขึ้นและไปชงกาแฟตามครับสั่งของเจรามี่
"เอาขนมปังปิ้งด้วย"
"ได้ครับพี่เจ"
"ราดนมข้นนะ"
"ได้ครับผม^^" เจรามี่นั่งมองน้ำเงินทำนั่นทำนี่เขาทำทุกอย่าง ๆ เชี่ยวชาญและเก่งมากด้วยหยิบจับอะไรก็ดูคล่องไปหมดเลยไม่ว่าจะงานบ้านหรือทำอาหารท่าทางของเขาจะเก่งมาก
"นายอยากให้พี่ทำอะไรนะ?" อยู่ ๆ เธอก็ถามขึ้น
"เอ่อ ปะเป็นครูสอนเรื่อง 18+ ครับ -///////-" เขาที่โดนถามอย่างกะทันหันก็เขินหน้าแดงทันที
"อ่อ สนใจแค่เรื่องนั้นสินะ" เจรามี่กอดอกและพยักหน้าถ้าน้ำเงินไม่ได้ชอบเธอก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอกถือซะว่าหลอกกินเด็กแล้วกัน
"คะครับ" เขาไม่กล้าบอกว่าสนใจเธอด้วยกลัวว่าเจรามี่จะปฏิเสธเขา
"เอาสิ"
"ครับ? 0.0"
"พี่จะเป็นครูสอนนายเอง...อยากเป็นอาจารย์มานานแล้วเหมือนกัน^-^" เจรามี่ยิ้ม
เพล้งงง!!
"ขะขอโทษครับ >//<" รอยยิ้มของเจรามี่ทำเอาน้ำเงินมือไม้อ่อนไปหมด
"แตกหมดแล้ว"
"ขอโทษครับพี่เจเดี๋ยวผมเช็ดให้นะครับ ระรอสักครู่นะครับ"
"จะตื่นเต้นอะไรขนาดนั้น?" เจรามี่และยิ้มนิด ๆ ให้น้ำเงินไม่หยุดทีนี้เขาทำอะไรก็รนไปหมดหยิบผิดหยิบถูก
"อะ ๆ เอ่อ ปังปิ้งทำปังปิ้งงงง"
"น่าเอ็นดูเชียวนะ..."
เริ่มอ่านเรื่องราวที่ยอดเยี่ยมได้ที่นี่
- ผู้เขียน
