“หา! หมอเวิงมาหรือ?” ใบหน้าของนางพลันร้อนผ่าว เขาบ้าหรือไรกัน? จึงได้มาตามนางถึงจวน
หญิงสาวแกล้งนอนห่มผ้านอนนิ่งหลับตาอยู่บนเตียง เมื่อเวิงอันเดินเข้าไปใกล้ก็อดจะยิ้มออกมาไม่ได้ เปลือกตาของนางสองข้างยังเต้นยุกยิกๆ อยู่ ชายหนุ่มจึงหันไปรับเก้าอี้หัวโล้นจากสาวใช้แล้วมานั่งชิดเตียง
“ใต้เท้าขอรับ ดูเหมือนคุณหนูจะอาการหนักนะขอรับ ขนาดพวกเราเดินมาใกล้ก็ยังไม่รู้สึกตัวสักนิด คงต้องฝังเข็มอีกสักรอบแล้วกระมัง?”
“ขนาดนั้นเลยหรือท่านหมอ?” ใต้เท้าจิ่งสีหน้ากังวลหันไปทางสาวใช้ทั้งสอง “พวกเจ้าแย่จริง! คุณหนูเจ็บป่วยก็ไม่รู้จักไปรายงานฮูหยิน”
“มิได้เจ้าค่ะ คุณหนูแค่นอนหลับเฉยๆ” สาวใช้สีหน้ายุ่งยากใจ หากพวกนางจะบอกว่าคุณหนูแกล้งหลับก็จะกลายเป็นถูกคุณหนูโกรธแทน
“อาจจะเป็นเพราะอาการภายในขอรับ เดี๋ยวข้าฝังเข็มนางสักสิบยี่สิบเข็มก็น่าจะกระปรี้กระเปร่าขึ้น”
“ไม่นะ!” นางกลัวบิดาจะเห็นด้วยไปกับชายหนุ่มจึ
