ลิขิตรักหมอเวิงอัน

      “ท่านพ่อข้าปวดท้องๆๆๆ” จิ่งช่านร้องรัวๆ จนลั่นห้อง นางปวดท้องเพราะระดูมาผิดปกติ แม้จะใช้ถุงร้อนประคบแล้วก็ยังไม่หาย            ใต้เท้าจิ่งเรียกให้พ่อบ้านรีบไปตามท่านหมอจากโรงหมอของหมอเหวยมากลางดึกอย่างเร่งด่วนเพื่อดูอาการบุตรสาวสุดที่รัก ไม่นานนักหมอหนุ่มรูปงามก็ปรากฏกายพร้อมด้วยผู้ติดตามอีกหนึ่งคนที่ถือกล่องใส่อุปกรณ์การรักษาเดินตามหลัง            “ท่านหมอ! ช่วยตรวจดูบุตรสาวข้าที นางเป็นแบบนี้อีกแล้ว แต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะปวดหนักกว่าครั้งก่อนอีกขอรับ!”            “ใจเย็นๆ ขอรับใต้เท้า ให้ข้าดูอาการนางอย่างละเอียดเสียก่อน” หมอหนุ่มยกยิ้มมุมปาก ทันทีที่ได้ยินว่าคุณหนูรองสกุลจิ่งปวดท้องอย่างหนัก เขาที่คิดจะล้มตัวลงนอนเปลี่ยนใจปุบปับรีบบอกหมอเหวยว่าเขาจะไปดูนางเอง            จิ่งช่านเห็นคู่อริบุกมาถึงห้องนอนก็นิ่วหน้า “ท่านพ่อ! ไม่มีหมอคนอื่นหรือเจ้าคะ? เหตุใดต้องเป็นเขาด้วย?”            “อะแฮ่ม! ข้านี่ล่ะ! เป็นหมอรักษาโรคสตรีอันดับหนึ่งของเมืองหลวงในยามนี้ เรียกหาข้าน่ะถูกแล้ว คุณหนูโปรดให้ความร่วมมือกับข้าด้วย”            นางยังไม่ทันได้ต่อปากต่อคำก็นอนหงายผลึงร้องโอดโอยจนสาวใช้ประจำตัวต้องรีบขยับเข้ามาช่วยบีบนวดตามแขนขา ท่านหมอรูปงามเข้าไปนั่งบนเก้าอี้กลมที่สาวใช้ยกมาให้ ใช้ผ้าขาวบางทาบข้อมือแล้วตรวจอาการให้นาง ชายหนุ่มส่ายศีรษะเบาๆ ก่อนจะหันไปหาใต้เท้าจิ่ง            “ข้าคงต้องฝังเข็มให้นางอย่างเร่งด่วนแล้วล่ะขอรับ อาการของนางเป็นเรื้อรังมานาน ต้องรักษาอย่างต่อเนื่อง”            “อา...ถ้าเช่นนั้นท่านรีบลงมือเถอะ ลูกสาวข้าหน้าซีดหมดแล้ว”            “ได้ขอรับ” ชายหนุ่มหันไปหาสาวใช้ทั้งสอง “รบกวนพวกเจ้าช่วยจับคุณหนูนอนนิ่งๆ ด้วยนะ ข้าจะเริ่มฝังเข็มแล้ว”            หมอเวิงหันไปรับห่อผ้าที่เป็นม้วนใหญ่จากผู้ติดตามก่อนจะคลี่ออกวางอยู่ริมเตียงใกล้ๆ จิ่งช่าน สาวน้อยแอบเหลือบมองแถบผ้ายาวที่มีเข็มเงินเรียงรายเป็นพรืดด้วยสายตาหวาดหวั่น นางเป็นคนกลัวเข็มแต่เล็กจนโต เมื่อมองเห็นก็ยิ่งหวาดผวา            “นะ นี่ หมอเวิง ขะ ข้าไม่ฝังเข็มได้หรือไม่?” ใบหน้าของนางเผือดสีลงอย่างเห็นได้ชัด            “ทำไมหรือคุณหนูจิ่ง เจ้ากลัวเข็มหรือไร?” เวิงอันยิ้มน้อยๆ ดูจากอาการของนางเขาก็พอจะรู้แล้วแต่แสร้งถามพอเป็นพิธี            ใต้เท้าจิ่งเห็นเช่นนั้นก็รีบบอกให้บุตรสาวหลับตาแล้วหันมาบอก      หมอหนุ่ม “นางกลัวมากมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ท่านหมอไม่มียาแบบดื่มหรือยาลูกกลอนให้นางหรือ?”            “จำเป็นนะขอรับใต้เท้า ให้นางกลั้นใจสักนิดเถอะ ฝังเข็มแล้วจะได้หายเร็วๆ”            จิ่งช่านนอนหลับตาด้วยความหวาดหวั่น ชายหนุ่มจึงฝังเข็มให้นางตามจุดสำคัญ ปลายเข็มเงินเล็กๆ จิ้มลงบนร่างนางคร่าใด ร่างหญิงสาวก็สะดุ้งขึ้นทุกครั้งจนสาวใช้ต้องคอยช่วยกดร่างนางลง            “คุณหนูเจ้าคะ! อดทนนะเจ้าคะ”            “จะ เจ็บ! หมอเวิง เบาๆ กว่านี้ได้หรือไม่?”            “เจ้าเป็นผู้ป่วย ต้องอดทนนะ!” เข้าก้มลงกระซิบใกล้ๆ            จิ่งช่านได้แต่กดฟันกรอดๆ นางทั้งโมโหและรู้สึกแค้นใจ ดูเหมือนเวิงอัน         ผู้นี้จะสาสมใจยิ่งนักที่ได้ฝังเข็มในร่างไปทั่วร่าง สาวน้อยยังคงสะดุ้งทุกครั้งที่เขาจิ้มปลายเข็มเข้าไปในผิวของนาง ทั้งยังกัดฟันเกร็งร่างอีกด้วย            “ทำตัวให้ผ่อนคลาย ทำใจให้สบาย ก็แค่การฝังเข็มเท่านั้นเอง” เขาพูดกลั้วหัวเราะ            “ข้าเป็นคนโดนนะ ไม่ใช่เจ้า! เจ้าก็พูดได้สิ!”            “ช่านเอ๋อร์! อย่าเสียมารยาทกับท่านหมอ!” เสียงของใต้เท้าจิ่งดังขึ้น เพราะฐานะของหมอเวิงอันก็คือหลานชายของใต้เท้าจานขุนนางผู้ใหญ่ใน         ราชสำนักที่ตำแหน่งเหนือกว่าเขา จึงไม่อาจปล่อยให้บุตรสาวพูดจาก้าวร้าวกับคุณชายเวิงอันได้ ชายหนุ่มรูปงามยกยิ้มมุมปากก่อนจะหันหน้ามาหาใต้เท้าจิ่ง            “ใต้เท้าไม่ต้องห่วงแล้วล่ะขอรับ ยามนี้นางได้รับการรักษาเบื้องต้นแล้ว ปลอดภัยดี ข้าคงต้องรอสักครู่ ให้นางเลือดลมไหลเวียนได้สะดวกแล้วค่อยเอาเข็มออก ท่านไปรอที่ห้องโถงก่อนเถิด” เขาหันไปบอกใต้เท้าจิ่งที่ยืนลุ้นอยู่ข้างหลัง แล้วหันกลับไปทางร่างที่นอนอยู่บนเตียง “เจ้าหายปวดท้องแล้วใช่หรือไม่?”            สาวน้อยพยักหน้าหงึกหงัก นางรู้สึกดีกว่าเมื่อครู่จริงๆ ก่อนหน้านี้รู้สึกปวดหน่วงแถวท้องน้อยจนแทบจะทนไม่ไหว ทั้งยังปวดบั้นเอวข้างหลังจนแทบจะทนไม่ไหว ผู้เป็นบิดาถอนหายใจด้วยความโล่งอก นับว่าหมอหนุ่มผู้นี้มีฝีมือการรักษาไม่ธรรมดา เพิ่งจะมานั่งลงไม่นานก็ทำให้บุตรสาวของเขาหายปวดท้องได้แล้ว ใต้เท้าจิ่งจึงขอตัวไปรอข้างนอกตามที่หมอเวิงอันบอก            ครู่หนึ่งเขาก็ค่อยดึงเข็มที่เสียบอยู่ตามเนื้อตัวนางหลายสิบเข็มหันกลับไปยื่นให้หมอหนุ่มฝึกหัดที่ทำหน้าที่ผู้ช่วยทำความสะอาดก่อนจะเก็บคืน            “คุณหนูจิ่ง เจ้าคงต้องฝังเข็มอีกหลายครั้งจึงจะหายอย่างถาวร อีกห้าวันข้าจะมาอีกครั้ง” า            จิ่งช่านผงะ “น่ะ นี่ ข้าต้องฝังเข็มอีกหลายหนเลยหรือ?”            “ใช่!  เดี๋ยวข้าจะมาอีกหลายๆ ครั้ง”            “มะ ไม่! ข้าจะขอเป็นยาแบบดื่ม ไม่เอาแล้วฝังเข็มน่ะ!”            สาวใช้ประจำตัวนางทั้งสองคนเดินออกห่างจากเตียงไปแล้วเหลือเพียงนางกับเวิงอันนั่งประจันหน้ากันอยู่ในระยะใกล้ ชายหนุ่มลดเสียงเบาจะได้ยินกันแค่สองคน            “ไม่เอาก็จำเป็นต้องทำเพราะข้าบอกบิดาของเจ้าไว้แล้ว ที่สำคัญข้าเห็นว่าเจ้ากลัวเข็ม จึงสมควรอย่างยิ่งที่จะต้องฝังเข็มให้ชิน ยิ่งฝังเข็มบ่อยๆ ต่อไปเจ้าก็จะหายกลัวเข็มไปเอง หึๆ”            เสียงหัวเราะในลำคอของเขาทำให้นางจ้องเขม็ง “ที่แท้! เจ้าก็แกล้งข้า!” ***********************