เวิงอันขยับลงมานอนข้างนาง ชายหนุ่มคว้าเอากางเกงขายาวสีขาวตัวในของตนมาเช็ดสิ่งเลอะเทอะแล้วขยับเข้าไปกอดนางไว้ จิ่งช่านที่ได้สติแกล้งหลับตา
“เจ้าไม่ต้องแสร้งหลับหรอก ข้ารู้ว่าเจ้ารู้สึกตัว”
“ข้าอายนี่!” นางเถียงทั้งที่ยังไม่ลืมตา
“เจ้าถูกคนจับตัวไป ทั้งยังวางยาปลุกกำหนัด ทีแรกข้าก็คิดจะช่วยเจ้าคลายฤทธิ์ยาแต่เพราะอาการเจ้าหนักหนาหากไม่ทำเช่นนี้คงถึงแก่ชีวิต เจ้าคงไม่คิดจะฆ่าข้าหรอกกระมัง?”
นางรู้ว่าเป็นเขาที่ช่วยเหลือนางกลับมาเพราะตอนที่นางรู้สึกตัวแต่ยังไม่ลืมตาก็ได้ยินเขาคุยกับหมอผู้ช่วยคนนั้น เพียงแต่ยามนี้เรื่องราวเลยเถิดจนเขากับนางหลับนอนด้วยกันแล้วจะทำเช่นใดดี?
“ขะ ข้ารู้ว่าท่านเป็นคนช่วยเหลือข้าไว้”
“ข้าทั้งช่วยให้เจ้ารอดจากเงื้อมมือคนพวกนั้น ทั้งช่วยให้รอดพ้นจากความตาย ที่สำคัญข้ายังต้องยอมทอดกายให้เป็นของเจ้าด้วย”
จิ่งช่านหน้าแดงแป๊ด! นางลืมตาขึ้นในทันที “นี่มันเป็นเพราะฤทธิ์
