Chapter 4
986 คำ
"นายพักที่ไหน เดี๋ยวฉันไปส่ง"
ฉันมาถึงที่รถหลังจากพาอิตาขี้เก๊กไปหาหมอเสร็จ ฉันว่าจะไปส่งเขาดีกว่าไม่ได้เป็นห่วงหรอกนะก็แค่รับผิดที่ชอบในสิ่งที่ฉันควรจะทำเฉยๆ ไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณยะ
"ไม่เป็นไรครับผมไปส่งคุณเอง "
"แต่นายเจ็บอยู่นะ ไปส่งฉันแล้วนายจะกลับยังไง"
ฉันถามออกไปอย่างหงุดหงิดหมอนี่มันดื้อด้านซะจริงๆเชียว ทีตัวเองนะสั่งๆๆๆๆแถมยังข่มขู่ฉันอีก ทีกับฉันนะไม่เห็นจะว่าอะไรเขาได้เลย นี่ตกลงใครเจ้านายใครลูกน้องกันแน่นะ
"คุณเลือกเอาเลยว่าจะนอนที่ไหน คอนโดผมหรือคอนโดคุณ"
เขาเอ่ยมาเสียงเรียบเหมือนเป็นเรื่องปกติแต่ฉันนี่สิยะช็อคไปแล้วจ้าาาาา บ้ารึเปล่าให้ฉันเลือกระหว่างนอนที่ห้องตัวเองกับที่ห้องเขา เหอะ
"กล้ามากนะยะที่ถามคำถามนี้ ผู้ชายคนอื่นยังไม่ได้แม้แต่จะมาจับมือฉัน นายเป็นใครกันจะมานอนกับฉันกัน"
ฉันพูดออกไปแบบว่าไม่มีทางแน่นอนที่ฉันจะไปนอนกับเขา แต่เขาไม่พูดอะไรกดโทรศัพท์แล้วยื่นมาให้ฉัน
"อะไร"
"คุยกับคุณพ่อของคุณเลยครับ ท่านจะตอบได้ "
เขายื่นโทรศัพท์มาตรงหน้าฉันโดยหน้าจอปรากฎเบอร์โทรของพ่อฉัน เขากดเปิดลำโพงพร้อมฉันก็เลยได้ยินเสียงของพ่อฉันที่ดังมาจากปลายสาย
(ว่าไงกวิน?)
"คุยสิครับคุณพลอยไพลิน"
เขาเร่งเร่าให้ฉันรีบโทรศัพท์มาคุย ฉันรับมาอย่างจำยอมก่อนจะกดปิดลำโพงโทรศัพท์แล้วเอ่ยถามคุณพ่อ
"ทำไมหนูต้องนอนกับอิตาขี้เก๊กนี่ด้วยคะคุณพ่อ!"
(ไม่ได้ให้นอนด้วยซักหน่อย หนูก็นอนที่ห้องกวินเขาจะนอนที่โซฟาเอง)
"แต่ว่าทำไมต้องทำถึงขนาดนี้หละคะ หนูนอนที่คอนโดหนู เขาก็นอนที่บ้านเขามันก็จบ ทำไมจะต้องเฝ้ากัน24ชั่วโมงด้วยคะ"
(เชื่อพ่อนะลูกมันคือความปลอดภัยของหนู แล้วพ่อจะบอกทุกอย่าง อีกอย่างกวินเขาไว้ใจได้เขาไม่มีทางทำอะไรลูกพ่อแน่นอน)
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ หงุดหงิดชะมัดเลยนี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี้ย! โอ๊ยยยยย
"งั้นแค่นี้แหละค่ะหวังว่าเขาจะไว้ใจได้นะคะ!"
ฉันกดวางแล้วยื่นโทรศัพท์ส่งคืนเขา หมอนี่ก็กวนประสาทชะมัด ทั้งๆที่เขาไม่ได้พูดหรือเถียงอะไรเลยแต่ฉันกลับคิดว่าหมอนี่มันกวนประสาท อีกอย่างที่ฉันหมั่นไส้เพราะฉันเถียงกับเขาไม่เคยชนะเลยนะสิ
"ตกลงว่าไงครับ นอนห้องผม หรือนอนห้องคุณ"
เขาเอ่ยยิ้มๆ เป็นยิ้มที่นานทีปีหนจะได้เห็นแต่ฮันกลับมองว่ามันเป็นยิ้มที่กวนประสาทชะมัด
"ห้องฉันสิยะ"
พูดจบฉันก็เปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งในรถทันที เขาเดินเข้ามานั่งตรงข้างๆคนขับฉันแอบเห็นนะว่าเขายิ้มมุมปาก ไอ้บ้า!! กวนประสาท!! ชิ
"ส่งผมที่คอนโดก่อนได้มั้ย ผมจะเอาเสื้อผ้าไม่มีใส่"
เขาเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับชี้นิ้วให้เลี้ยวไปทางซ้าย ดระชั้นชิดจนแทบจะเลี้ยวไม่ทัน
"ตาบ้า!! บอกไวๆสิเดี๋ยวก็ได้รถชนพอดี"
ฉันบ่นออกไปอย่างไม่จริงจังนัก แต่ก็ยอมไปแต่โดยดี หลังๆมานี้ฉันรู้สึกแปลกๆถึงจะไม่รู้ว่ามันคืออะไรแต่ตอนนี้ฉันควรจะเชื่อคุณพ่อไว้ก่อนดีที่สุดแล้ว
"บ้านนายอยู่ไหน"
"อยู่คอนโดครับ ตรงนั้น"
เขาชี้เข้าไปตรงคอนโดหรูติดถนน หืมมม เป็นแค่บอดี้การ์ดแต่อยู่คอนโดหรูขนาดนี้เลยเหรอเนี้ย ท่าทางอาชีพบอดี้การ์ดจะได้เงินเยอะแหะ
"คอนโดหรูจัง "
ฉันพูดออกไปไม่เชิงพูดหรอกบ่นกับตัวเองมากกว่าเขาลงจากรถแล้วโย้มตัวลงมาคุยกับฉัน
"ลงมากับผมครับ"
"รออยู่เนี้ยแหละไปเอาเสื้อผ้านี่นาแปปเดียวเองมั่ง"
"ลงมา"
"เอ๊ะนี่นาย ฉันบอกว่าจะรออยู่ตรงนี้ไง"
ฉันบอกเขาออกไปแต่เขาไม่สนใจปิดประตูรถแล้วเดินวนมาทางฝั่งคนขับ เขาเปิดประตูแล้วทำท่าเหมือนจะเข้ามาอุ้มฉัน
"นายจะทำอะไร!"
"ก็คุณไม่ยอมไปดีๆ ผมก็จะอุ้มไปไงครับ"
ฉันตีมือเขาที่จะมาจับตัวฉันทันที ไม่มีทางยะฉันไม่ให้เขามาอุ้มฉันแน่นอน ชิ! เขาคงเห็นว่าฉันนิ่งไปก็เลยฉวยโอกาสอุ้มฉันทันทีตกลงใจหมด อร๊ายยยย
"อร๊ายยย อิตาบ้า!! ปล่อยนะ!"
ฉันดีดดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของเขาเขาก็เลยแกล้งฉันโดยการจะโยนฉันลงไป ฉันรีบกอดคอเขาทันที ถึงจะโกรธแต่ฉันก็กลัวตายนะ
"คนบ้า"
"ก็คุณดื้อ"
"ปล่อยเลยนะจะเดินเอง! ปล่อยนะ"
เขามองสบตากับฉันฉันทำตาแป๋วใส่เขาเพื่อให้เขาเอ็นดูและเห็นใจฉัน เขาถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วก็ปล่อยฉันลงกับพื้น ลงเสร็จฉันก็เดินดุ่มๆเข้าไปด้านในคอนโดทันที บ้าจริง
"รู้เหรอครับว่าห้องผมอยู่ชั้นไหน"
เขาเอ่ยถามยิ้มๆ ฉันหันไปถลึงตาใส่เขาแล้วก็กอดอกเชิดหน้าใส่เขา
"ก็นำไปสิยะ"
เขาหัวเราะขำๆก่อนจะเดินตรงเข้าไปข้างในไม่ลืมที่จะจับมือฉันเข้าไปด้วย บ้าจริง!! ทำไมต้องเขินด้วยนะ
- ผู้เขียน
