Chapter 5
1445 คำ
ผมมาถึงหน้าห้องก็แสกนนิ้วมือเปิดประตูให้คนข้างหลังเดินเข้าไปก่อน ที่ต้องให้ตัวติดกันกับผม24ชั่วโมงเป็นเพราะพ่อของพลอยไพลินเองที่ต้องการแบบนั้น เขากลัวว่าลูกสาวของเขาจะเป็นอันตรายเพราะมีคนปองร้าย ตอนนี้ยังจับตัวไม่ได้แต่ก็อยู่ในขั้นตอนของการสืบอยู่ ร่างบางเดินเข้าไปอย่างห้องอย่างเก้ๆกังๆ กลัวผมจะทำอะไรเธอหรือไงกัน
"นี่ห้องนายเหรอ?"
"ครับ"
ผมพยักหน้ายิ้มๆ เธอเดินเข้าไปนั่งลงตรงโซฟากลางห้องของผม วางกระเป๋าลงแช้วหันมาสบตากับผม
"เอาเสื้อผ้าไม่ใช่เหรอไง ไปสิฉันจะนั่งรออยู่ตรงนี้แหละ"
"ขออาบน้ำได้มั้ยครับ"
"เรื่องมากจริง เร็วๆด้วยหละ ชิ!"
ร่างบางทำหน้าไม่พอใจผมเล็กน้อยอยู่ตรงโซฟาแต่ก็ไม่ได้ขัดอะไร ผมยิ้มกว้างให้เธอแล้วเดินเข้าห้องนอนไป เสื้อผ้าก็คงเอาไปแค่พอดีเพราะผมคิดว่าคงจะนอนที่ห้องเธอนานอยู่แหละ ผมจะนอนห้องข้างๆเธอก็กลัวว่าจะมีใครมาทำอะไรเธอก็เลยเลือกที่จะนอนห้องเดียวกัน แต่ผมก็คงนอนโซฟานอกห้องผมก็สุภาพบุรุษนะเห็นงี้อ่ะ
ผมถอดเสื้อผ้าอาบน้ำเกือบยี่สิบนาทีรวมๆเก็บของด้วยแหละอาบน้ำจริงๆไม่นานหรอกผู้ชายอ่ะนะ เก็บทุกอย่างเรียบร้อยผมเดินออกมาก็เจอคุณหนูจอมเหวี่ยงนอนหลับตาพริ่มอยู่บนโซฟา คงจะรอนานแล้วก็เหนื่อยด้วยหละมั่งเนี้ย ผมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวก่อนจะเดินไปช้อนอุ้มเธอในท่าเจ้าสาวแล้วเดินตรงเข้าไปในห้องนอน ผมถอดรองเท้าให้เธอแล้วก็ค่อยๆห่มผ้าให้เธอ ปรับอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศให้พอดีแล้วก็ปิดไฟเดินออกมานั่งตรงโซฟา ไหนๆก็ว่างแล้วไม่รู้ว่าคนร่างบางจะตื่นกี่โมง ผมหยิบโน๊ตบุ๊คมาวางตรงโต๊ะที่โซฟาแล้วก็กดเปิดเมลดูข้อมูลที่สายสืบส่งมาให้เกี่ยวกับคนรอบตัวของเธอ ก็มีเพื่อนสนิท2คน อาของเธอ เลขา ก็แค่นี้เองนี่ เพื่อนก็ไม่ได้มีมากก็คงไม่แปลกหรอกมั่ง เจ้าหล่อนไม่ค่อยอยากคบใคร แคร์ใครขนาดนั้น แถมเอาตัวเป็นศูนย์กลางของจักรวาลอีก มีคนบอกว่าเธอถูกปองร้ายนี่ผมไม่แปลกใจเลยจริงๆ เห้อออออ
"นี่กี่โมงแล้วเนี้ย"
ผมเหลือบสายตามองนาฬิกาตรงฝาผนังตอนนี้เป็นเวลา เกือบ3ทุ่ม งั้นผมนอนเอาแรงก่อนดีกว่าอีกอย่างออกจากโรงพยาบาลมาแล้วทานยาออกมาด้วยเริ่มจะง่วงแล้วด้วย ผมเก็บของทุกอย่างแล้วเดินไปหยิบหมอนกับผ้าห่มในตู้มาแล้วปิดไฟนอนหลับตรงโซฟา
.
.
@เช้าวันต่อมา.........
6.20 น. .....
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วมองไปรอบๆห้องอย่างสงสัย ห้องใคร...ฉันรีบเด้งตังลุกขึ้นทันทีก่อนจะสำรวจตัวเองว่าเสื้อผ้ายังอยู่ดีรึเปล่า
ฟู่วววววววว
ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก รอดไปเสื้อผ้ายังอยู่ครบ แต่เอ๊ะหมายถึงว่าเมื่อคืนทั้งคืนฉันนอนหลังไปทั้งๆที่ยังไม่ได้อาบน้ำ ยังไม่ได้ล้างเครื่องสำอาง
"กรี๊ดดดดดดดดดด"
ฉันกรี๊ดออกมาเสียงดังลั่นห้องเมื่อมารับรู้ว่าตัวเองไม่ได้อาบน้ำ ไม่ได้ล้างเครื่องสำอาง อร๊ายๆๆๆ สกปรกตัวเองที่สุด อิ้ๆๆๆๆ นี่สิวฉันจะขึ้นมั้ยเนี้ย ฉันหันไปเจอกระจกรีบลุกออกจากเตียงไปส่องกระจกทันที
"กรี๊ดดด สิวฉัน! อร๊ายๆๆๆ"
ฉันร้องโวยวายกับตัวเองหน้ากระจกสักพักก็มีคนเปิดประตูเข้ามา อิตาขี้เก๊กมองหน้าฉันอย่างตกใจรีบวิ่งตรงมาหาฉันทันที
"คุณพลอยไพลินคุณเป็นอะไร"
"ฮึกๆๆ นาย ฮือๆๆนาย"
"ฮึกๆๆ นาย ฮือๆๆนาย"
ผมตกใจตั้งแต่เสียงกรี๊ดแรกละตอนแรกนอนอยู่ตกใจตื่นขึ้นมาผมนึกว่าผมฝันไปพอเสียงกรี๊ดดังออกมาจากห้องผมอีกรอบเท่านั้นแหละถึงบางอ้อเลยผมตกใจรีบวิ่งเข้าไปข้างในทันทีก็เจอพลอยไพลินยืนร้องไห้อยู่หน้ากระจก ผมวิ่งเข้าไปหาเธอตรงหน้ากระจกจับตัวเธอหมุนไปมาแล้วเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
"เป็นอะไรคุณ ใครทำอะไรคุณร้องซะลั่นห้องเลย"
"ฮึกๆๆ นาย สิวขึ้นที่หน้าฉันดูสิ"
ผมอึ้งไปเลยพูดไม่ออก ที่ร้องลั่นห้องคือสิวขึ้น เชี่ยเอ้ยผมนึกว่าใครเข้ามาทำร้ายเธอหรือเปล่าค่อยโล่งอกหน่อย
"ใจเย็นๆคุณแค่สิวขึ้นเนี้ยนะ"
โอเวอร์ไปหน่อยนะแม่คุณเอ้ยแค่สิวขึ้นเองอะไรจะขนาดนั้นกัน
"เพราะนายคนเดียว!ปล่อยให้ฉันนอนโดนที่ไม่ได้ล้างหน้า นายรู้ไหมว่าหน้าฉันแพ้ง่ายมาก ฮึกๆ ดูสิ นายรู้มั้ยว่ากว่ามันจะยุบอ่ะ!! กี่วัน "
ผมหัวเราะแห้งๆออกมาก่อนจะส่ายหน้าปลงๆ นี่ชีวิตการเป็นผู้หญิงถ้ามันจะวุ่นวายขนาดนี้เนี้ยนะ ผมมองหน้าเธอที่ยืนส่องกระจกมองหน้าตัวเองตรงที่เป็นสิวแล้วร้องไห้ออกมา เอ่อ ผมไม่เคยเจอผู้หญิงในโหมดนี้วะ
"พาฉันกลับบ้านเลยนะ ฉันจะไปอาบน้ำ เร็วๆสิ!"
ผมพยักหน้าแล้วรีบวิ่งไปหยิบข้าวของของผมทันที แม่คุณเอ้ยนึกว่าประจำเดือนมารึเปล่าทำไมถึงได้เกรี้ยวกราดแบบนี้กัน เห็นเพื่อนผมบอกว่าเวลาแฟนมันประจำเดือนมาจะโมโหง่ายมากๆ ถ้าผู้หญิงที่รอบเดือนมาแล้วอารมณ์แบบพลอยไพลินเมื่อกี้นี่ ผมก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ
"ขับเร็วๆหน่อยสิ"
"ใจเย็นๆสิคุณรถมันติด"
ผมมองเธอที่นั่งอยู่ข้างๆผมเร่งให้ผมขับเร็วๆ นี่มันยังไม่เจ็ดโมงเลยนะรถติดจะตายผมจะไปเร่งได้ยังไงกันละ
"เพราะนายคนเดียวเลย!!"
"เดี๋ยวๆผมไปทำอะไรให้คุณไม่ทราบครับ"
ผมเอ่ยถามอย่างงงๆ สายตามองไปยังถนนเบื้องหน้า รถติดชิบหายเลยวะวันนี้
"ก็ถ้านายปลุกให้ฉันกลับบ้าน หน้าฉันคงสิวไม่ขึ้น เพราะนายคนเดียวที่ทำฉันหมดสวย!"
ผมเหลือบสายตามองเธอยิ้มๆ
"มองอะไรฉันไม่ตลก!"
"มองคนสวย คุณก็สวยดีออกถึงจะสิวขึ้นเม็ดหนึ่งก็ยังสวยนะ"
และแน่นอนคนข้างๆผมตอนนี้หน้าแดงจนถึงใบหูจากนั้นเธอก็เงียบตลอดทางไม่ยอมด่าผมต่อ เออดีวะเงียบหูดีแหะ
"ทำไมคนสวยเงียบไปละครับ"
ผมถามยิ้มๆ คนข้างๆผมเปิดประตูรถแล้วเดินหนีดุ่มๆไปทันทีไม่ยอมสบตากับผม ผมเปิดประตูรถหิ้วกระเป๋าเดินตามหลังไปยกยิ้มมุมปากมองร่างบางที่สาวเท้าอย่างไวเดินขึ้นไปในคอนโดไม่ยอมหันมาคุยกับผมเลย จนประตูลิฟต์เปิดผมเดินเข้าไปยืนตรงข้ามกับเธอ พลอยไพลินเลือกที่จะก้มหน้าไม่ยอมสบตากับผม เกิดความเงียบระหว่างเราสองคน ผมเดินเข้าไปใกล้ๆเธอเหมือนเธอจะตกใจผงะถอนหลังไปนิดหนึ่ง
"มาใกล้ทำไม ออกไปห่างๆเลยนะ"
คนตรงหน้าผมเอามือดันหน้าอกผมให้ออกห่างจากเธอ ผมกลั้นยิ้มสุดๆเมื่อคุณหนูจอมเชิดจอมเหวี่ยงแบบเธอเสียศูนย์เมื่อถูกผมชมว่าสวย แค่ชมว่าสวยเองนะ
"เขินผมเหรอ หืมคุณหนู"
"ออกไปห่างๆเลยนะ ใครจะไปเขินนายกันหลงตัวเอง ออกไปนะ"
ประตูลิฟต์เปิดพร้อมกับที่เธอผลักผมให้ออกห่างแล้วรีบวิ่งออกไปจากในลิฟท์ผมเดินตามออกมาส่าบหน้ายิ้มๆ ถ้าไม่ทำหน้าบึ้งตึง เชิดใส่ผมว่าเธอเป็นคนน่ารักคนหนึ่งเลยนะ
"ทำไมเปิดไม่ได้ กระเป๋าอยู่ไหนเนี้ย!"
"อยู่นี่ครับ"
ผมชูกระเป๋าของเธอที่วางไว้ในรถผมหยิบติดมือมาด้วยตอนที่เธอวิ่งออกมานะ
"ตาบ้า !!! เอามาสิยะ เร็วๆเซ่!"
"หึหึ"
- ผู้เขียน
