Chapter 3
875 คำ
ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในร้านโดยมีอิตาขี้เก๊กนั่งอยู่ข้ามฉันเราสองคนนั่งทานข้าวกับเงียบๆ ฉันสังเกตเขามาสักพักละมันดูเหมือนเขาสีหน้าไม่ค่อยดีอ่ะ
"มองอะไรครับ?"
"นายทำหน้าแปลกๆ เป็นอะไรหรือเปล่าถามจริง"
เขาส่ายหน้าเบาๆก่อนจะยกแก้วน้ำดื่มฉันก็เริ่มอิ่มแล้วหละอยากกลับไปนอนพักมากกว่า ฉันลุกขึ้นเปิดกระเป๋าเงินแล้วหยิบแบงค์พันให้พนักงานไป
"ไปกันเถอะฉันอยากพัก"
เขาพยักหน้าเบาๆแล้วเดินตามฉันออกมา พอมาถึงที่รถฉันก็หันหน้ากลับไปหาเขา
"เชิญครับ"
ฉันส่ายหน้าเบาๆเขามองสบตากับฉันอย่างงงๆ เพราะนอกจากฉันยังไม่ยอมขึ้นรถแล้วยังเดินเข้าไปใกล้เขาอีกจนเขารีบถอยห่าง
"อะไรของคุณ?"
"ขอดูหลังหน่อย"
ฉันบอกออกไปเสียงเรียบมือดึงแขนเขามาใกล้ๆก่อนจะค่อยๆเปิดเสื้อเขาออก เราร้องออกมาเสียงหลงก่อนจะเบี่ยงตัวหลบ
"เห้ยยย จะทำอะไรของคุณครับ!!"
"จะดูหน่อยว่าหลังนายเป็นอะไรรึเปล่า เห็นทำหน้าแปลกๆตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว"
ฉันบอกออกไปแล้วก็พยายามจะเปิดเสื้อเขาออกแต่เขาก็ไม่ยอมเบี่ยงตัวหลบมักพักเขาก็ร้องครางออกมาอย่างเจ็บปวด
"โอ๊ยยยย"
ได้จังหวะพอดีฉันดึงเสื้อเขาขึ้นแล้วก็ต้องตกใจเมื่อแผ่นหลังของเขาช้ำเลือดไปหมด อย่าบอกนะว่าที่เขาช่วยฉันเมื่อกี้อ่ะ แล้วตรงถนนแถวนั้นมันมีเศษก้อนหินเยอะซะด้วยสิ
"ทำไมนายไม่บอกว่านายเจ็บ"
เขาทำหน้านิ่วด้วยความเจ็บปวดเมื่อมือของฉันไปสัมผัสกับบาดแผลของเขา ฉันถอนหายใจออกมาอย่างเซงๆก่อนจะแย่งกุญแจรถในมือเขามาเปิดประตูแล้วสั่งให้เขานั่งข้างๆคนขับ
"เข้าไปเดี๋ยวนี้ฉันจะพานายไปโรงพยาบาล"
"ไม่ต้องครับผมโอเค"
"โอเคบ้าอะไรเดี๋ยวก็เป็นบาดทะยักตายหรอก!!! ขึ้นรถฉันขอสั่งในฐานะที่ฉันเป็นเจ้านาย!!"
ฉันยืนกดดันเขาอยู่ตรงประตูรถเขามองหน้าฉันโดยไม่แสดงอารมณ์อะไรก่อนจะถอยหายใจออกมาเบาๆแล้วยอมเข้าไปนั่งข้างในแต่โดยดี ก็แค่นี้แหละเล่นตัวไปได้อิตาขี้เก๊กเอ้ยยยย ฉันปิดประตูเสร็จก็เดินอ้อมไปอีกฝั่งแล้วก็ค่อยๆขับรถออกไปช้าๆ ไม่งั้นอิตาบ้านี่ก็จะไปฟ้องคุณพ่อว่าฉันขับรถไวแล้วเดี๋ยวคุณพ่อจะให้หมอนี่มาตามไปรับไปส่งฉันทั้งวันอีก
"เจ็บมากมั้ย"
ฉันเอ่ยถามเขาเสียงเรียบ เขาส่ายหน้าเบาๆ
"ไม่เท่าไหร่ครับ"
"แต่นายดูเจ็บมากเลยนะ ไม่ต้องมาทำเท่ให้ฉันดูหรอกยะ!! เจ็บก็บอกว่าเจ็บ"
ฉันทำหน้ายู่ใส่เขาเล็กน้อยก่อนจะหันไปสนใจขับรถต่อเพราะเขาชี้นิ้วให้ฉันมองทางข้างหน้าแล้ว
"คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว "
"เชอะคนอุตส่าห์หวังดีถามไถ่ ตามใจ!!!"
.
.
@โรงพยาบาล S
"หมอฉีดยากันบาดทะยักให้เรียบร้อยแล้วนะครับ แล้วก็มียาที่จะต้องรับกลับไปทานที่บ้านด้วย เดี๋ยวผมให้พยาบาลจัดการให้ ดีนะครับที่มาทันถ้าปล่อยไวเอาจจะติดเชื้อได้"
ผมนั่งฟังคุณหมอพูดถึงอาการของผม เอาจริงก็กลัวติดเชื้อนั้นแหละผมก็กลัวแต่ตอนแรกกะว่าจะไปส่งเธอก่อนแล้วค่อยไปหาหมอแต่ผมคงจะแสดงออกมากไปเธอก็เลยเห็นว่าผมกำลังเจ็บอยู่ ยัยคุณหนูนี่ก็เป็นห่วงคนอื่นเป็นเหมือนกันแหะ ผมก็นึกว่าเธอเหวี่ยงกับวีนเก่งอย่างเดียวซะอีก
"นี่ๆ นายหิวน้ำมั้ยเดี๋ยวฉันไปซื้อให้ "
ผมรีบร้องห้ามทันทีผมไม่มีทางปล่อยให้เธอไปไหนมาไหนคนเดียวแน่ๆ เพราะคุณพ่อจ้างให้ผมมาดูแลบูกสาวเธอผมต้องไม่ให้เธอคลาดสายตา
"ไม่หิวครับอยู่กับผมที่นี่แหละ ห้ามไปไหนทั้งนั้น!!"
คุณหนูจอมขี้วีนทำหน้าบึ้งบูดหน้างอเป็นที่เรียบร้อย ผมถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างไม่รู้จะทำยังไง ถ้าเป็นผมก็ไม่ชอบหรอกที่ตัวเองจะต้องถูกคนตามเฝ้าแบบนี้อ่ะ
"งั้นไปห้องน้ำก็ได้!!! นายคงไม่ตามไปเฝ้าใช่ไหม!!!"
ผมยิ้มบางๆให้เธอก่อนจะทำมือเป็นเชิงว่าไปเถอะ เข้าหล่อนสะบัดหน้าใส่ผมอย่างงอนๆแล้วเดินออกไปทันที คล้อยหลังผมหยิบโทรศัพท์ของตัวมากดโทรออกไปยังเบอร์ปลายทางสักพักเขาก็กดรับ
(ว่ายังไงกวิน )
"เมื่อก่อนหน้าสักครึ่งชั่วโมงคุณพลอยไพลินเกือบถูกรถชนครับ โชคดีที่ผมช่วยเธอไว้ทัน"
(ตายจริงแล้วคุณหนูเป็นยังไงบ้าง แล้วนายหละกวิน?!!)
"คุณพลอยไพลินปลอดภัยครับ ส่วนผมช้ำนิดหน่อยไม่เป็นอะไรมาก "
(นายคิดว่ายังไง)
"ไม่ใช่อุบัติเหตุแน่นอนครับ"
- ผู้เขียน
