พ่อบ้านเกามองท่านอ๋องด้วยความตกใจ “ห้าหมื่นตำลึงหรือ พะยะค่ะ”
“ใช่ เงินในจวนเราเหลือเท่าไหร่?”
“อีกหกหมื่นห้าพันตำลึงเท่านั้นเอง ครั้งก่อน ท่านอ๋องทรงให้เถ้าแก่เหอกู้ยืมไปสามหมื่นตำลึงแล้วนะ พะยะค่ะ” พ่อบ้านทำหน้าหนักใจ เงินที่ใช้ในจวนปกติแต่ละปีไม่มากถึงปานนั้น
“ช่างเถอะ เจ้าเอาไปไถ่หนี้ให้เถ้าแก่เหอเสียก่อน เปิ่นหวางจะจัดการเรื่องเงินที่ขาดไปเอง” จวิ้นอ๋องนึกถึงเงินส่วนของเขาที่ฮ่องเต้ทรงเก็บเอาไว้ เห็นทีจะต้องขอพระราชทานเงินส่วนนั้นคืนมาบ้าง
‘โถ ท่านอ๋อง ท่านทุ่มเทถึงเพียงนี้แล้ว แม่นางเหอจะเห็นพระทัยบ้างหรือไม่หนอ?’ พ่อบ้านเกามองดูท่านอ๋องที่เดินเข้าไปห้องทรงพระอักษร เขียนจดหมายแล้วให้องค์รักษ์เงานำไปส่งที่วังหลวง
ฮ่องเต้อ่านข้อความที่พระอนุชาเขียนไว้ในจดหมายแล้วขมวดคิ้วเล็กน้อย ทรงให้ขันทีกังเชิญองค์
