อาหารถูกลำเลียงมาขึ้นโต๊ะ จวิ้นอ๋องหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบอาหาร เขานั่งหันหน้าไปทางคุณชายเถียน กินไปก็จ้องไปฝ่ายนั้นไป ทำเอาคุณชายเถียนขนหัวลุก ไม่รู้ว่า ทำไมแม่ทัพหมิงจิ้นเหอจึงต้องมานั่งส่งรังสีสังหารเช่นนี้ เขายังไม่ได้ทำสิ่งใดเลวร้ายสักอย่าง ก็แค่มานั่งรับประทานอาหารเงียบๆ เช่นทุกวัน
เหอเจียอีเดินออกจากครัวเข้ามาคารวะท่านอ๋องด้วยท่าทางอ่อนหวานใบหน้าเปื้อนยิ้ม “คารวะท่านอ๋อง เหตุใดจึงเสด็จมาในยามนี้ได้เพคะ?”
จวิ้นอ๋องละสายตาจากคุณชายเถียน หันมามองใบหน้าจิ้มลิ้ม ปากนิดจมูกหน่อยของนางด้วยสายตาขุ่นจัด “เจ้านั่งลงตรงนี้ รอรินชาให้ข้า”
นางยิ้มน้อยๆ เลื่อนเก้าอี้มานั่งแทบจะชิดท่านอ๋อง “เพคะ”
รองแม่ทัพมู่กับรองแม่ทัพฉินที่ตามท่านอ๋องมาด้วยความกระหืดกระหอบ ลอบมองใบหน้าของแม่นางเหอ ทั้งคู่ต่างสงสัยที่นางไม่มีท่าทีจ
