ดีกับทุกคนยกเว้นเมีย 1
1267 คำ
13.00 น.
พาขวัญกลับเข้ามาทำงานในช่วงบ่าย หลังจากออกไปรับประทานอาหารเที่ยงกับเพื่อนสาวคนสนิท หญิงสาวเดินเชิดหน้าเข้ามาภายในโรงแรมตามแบบฉบับสาวมั่น ที่พกพาความมั่นใจมาเกินร้อย พาให้ใครหลายๆ คนอิจฉาในความเก่ง ฉลาด สวยตามแบบฉบับสาวทำงานสมัยใหม่ และก็ย่อมมีคนไม่ชอบใจในความมั่นหน้าของหญิงสาวเช่นกัน
“นี่แก! เมื่อกี้ฉันเห็นคุณพลอยชมพูมาที่นี่ สวยมาก น่ารัก สดใส ไม่ถือเนื้อถือตัวเลยสักนิด ยิ้มมาตั้งแต่ประตูทางเข้า เห็นแล้วอยากให้เป็นแฟนกับคุณคินณ์เลยอะแก เหมาะสมกันมาก ไม่เหมือนคนบางคนที่คงคิดว่าตัวเองสวย ถึงได้เชิดหน้ามาตั้งแต่ประตูทางเข้า” และเมื่อพาขวัญเดินผ่านเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ของโรงแรม เสียงกระแนะกระแหนแกมจิกกัดดังตามหลังมาติดๆ มองมาตั้งแต่ดาวอังคารยังรู้เลยว่าผู้หญิงคนนั้นกล่าวถึงคือใคร
พาขวัญไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าตัวเองไปทำอะไรให้คนเหล่านั้นไม่พอใจ ถึงได้จงเกลียดจงชังเธอนัก แล้วไง? เธอต้องแคร์เหรอ
ใช่! เธอต้องแคร์ และเคลียร์ให้รู้เรื่องกันไป
หญิงสาวจึงเลือกที่จะหมุนตัวเดินกลับมาหาพนักงานสาวที่ยืนอยู่ที่เดิม เพิ่มเติมคือเชิดหน้ารอเธอแล้วเช่นกัน ส่วนเพื่อนอีกคนก็ก้มหน้าก้มตาไม่ยอมสู้หน้า
“เมื่อกี้แอ้มได้ยินไม่ถนัด ไม่แน่ใจว่าคุณ...” พาขวัญหรี่สายตามองป้ายชื่อติดบนหน้าอกของหญิงสาว
“คุณชุติมาพูดอะไรถึงแอ้มหรือเปล่าคะ” พนักงานที่ถูกถามยิ้มหวานให้ ราวกับเมื่อสักครู่ตัวเองไม่ได้เอ่ยอะไรจิกกัดพาขวัญเลยสักนิด
“เปล่านี่คะ ดิฉันไม่ได้พูดอะไรถึงคุณแอ้มเลยค่ะ พูดเรื่องทั่วไปกับเพื่อนต่างหาก” พาขวัญทำหน้าเสียดาย นึกว่าวันนี้จะได้มีเรื่องกับคนแถวนี้เสียแล้ว
“ถ้าอย่างนั้นแอ้มคงหูฝาดไปแน่ๆ นึกว่ามีใครนินทา บอกว่าคนนั้นเหมาะสมกับใคร คนนี้เหมาะสมกับใคร คุณชุติมาว่าไหมคะ ว่าคนที่ชอบตำหนิคนอื่น นินทาคนอื่นเป็นประเภทจำพวกคนขี้อิจฉา หรือไม่ก็ขาดความรัก การเอาใจใส่ ถึงได้ชอบยุ่งวุ่นวายกับเรื่องคนอื่นไปทั่ว แทนที่จะเอาเวลาตรงนี้ไปพัฒนาตัวเองให้ดี ทำตัวเองให้มีคุณค่า สนใจงานตรงหน้าให้มากๆ แอ้มสงสารต้นไม้มากๆ เลยนะคะที่ต้องทำงานอย่างหนัก เพื่อผลิตออกซิเจนให้คนประเภทนี้หายใจทิ้ง ที่แอ้มจะพูดก็มีแค่นี้แหละค่ะ ระวังตัวดีๆ นะคะ” กล่าวทิ้งท้ายด้วยสีหน้าจริงจัง จ้องมองพนักงานสาวนิ่ง จนคนถูกจ้องหน้าเจือนลง พาขวัญจึงแสร้งแก้ต่างออก
“อุ้ย! แอ้มพูดผิดค่ะ จะบอกว่าทำงานดีๆ นะคะ”
“แก เมื่อกี้คุณแอ้มเขาว่าแกวาไม่น่าเกิดมาเป็นภาระของต้นไม้เลยใช่ไหมวะ” เมื่อพาขวัญเดินออกมาไกล เพื่อนอีกคนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็เอ่ยถามขึ้น พาให้คนที่ถูกพาขวัญหลอกด่าหน้าแดงก่ำขึ้นมา
“ก็เออนะสิ! เจ็บใจชะมัด”
เมื่อก้าวขาออกมาจากลิฟต์ เลขาคุณากรก็รีบปรี่เข้ามาประชิดตัวพาขวัญด้วยความร้อนใจ เพราะได้รับคำสั่งจากเจ้านายว่าให้รีบตามพาขวัญเข้าไปในห้องทำงาน
“คุณแอ้มขา ไปไหนมาคะ คุณคินณ์บอกให้คุณแอ้มรีบเข้าไปในห้องเลยค่ะ”
“คุณคินณ์ของพี่นุชนี่ใจร้อนจังเลยนะคะ รอนิดรอหน่อยก็ไม่ได้”
“ก็คุณพอลอยชมพูมาแล้วยังไงล่ะคะ คุณคินณ์ก็เลยอยากให้คุณแอ้มไปต้อนรับ”
“แอ้มเตือนดีๆ ไม่ฟังนะ แล้วอย่ามาโวยวายให้แอ้มทีหลังแล้วกัน” ในเมื่อเธอบอกแล้ว ว่าเธอไม่ขอทำหน้าที่นี้ แต่คุณากรอยากลองของ
ได้! แล้วจะได้รู้ว่าความบันเทิงของเธอ ไม่ได้สนุกเหมือนตลกที่เขาเคยดู
“ที่รักขา แอ้มมาแล้วค่ะ...อ้าว! ขอโทษด้วยค่ะ แอ้มไม่ทราบว่าคุณมีแขก อุ้ย! นึกว่าใครที่ไหนที่แท้ก็คุณพลอยชมพูนี่เอง สวัสดีค่ะ” ฉีกยิ้มสดใสร่าเริงให้คนทั้งสอง ที่นั่งมองมาที่เธอด้วยความรู้สึกที่ต่างกันอย่างสิ้นเชิง
คุณากรอยากจะร้องด่าว่าประสาทแล้วมั้งถึงได้เอ่ยแบบนั้นออกมา
ส่วนพลอยชมพูก็อยากจะเบะปากให้ ทำมาเป็นยิ้มหวาน ร่าเริงใส่ คิดว่าเธอไม่รู้หรือไงว่านั้นน่ะ...
การแสดงล้วนๆ
“สวัสดีค่ะคุณพาขวัญ” พลอยชมพูตอบรับด้วยรอยยิ้มหวานหยดย้อยดั่งผู้หญิงเรียบร้อย
“ที่รักคุยงานไปถึงไหนแล้วคะ เริ่มเลยไหม” คุณากรหันมายิ้มให้พลอยชมพูเล็กน้อย ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปกระซิบกับพาขวัญที่นั่งอยู่ข้างกันเสียงต่ำ
“ทำบ้าอะไรของคุณกัน อย่ามาสร้างเรื่องนะแอ้ม แล้วจะหาว่าผมไม่เตือน” พาขวัญยิ้มหวาน โน้มตัวกระซิบกลับเช่นกัน
“คุณต่างหากที่เริ่มก่อน แอ้มบอกแล้วไงว่าไม่ แต่คุณก็ยังรั้น เตรียมตัวสนุกได้เลยค่ะที่รัก... คุณพลอยชมพูจะไปดูห้องจัดงานเลยไหมเดี๋ยวแอ้มพาไป”
“พอดีเมื่อสักครู่คุณคินณ์อาสาพาไปแล้วค่ะ ไม่รบกวนคุณแอ้มดีกว่า คุณคินณ์เป็นเจ้าของโรงแรมที่นี่ คงอธิบายรายละเอียด รวมทั้งเรื่องการจัดงานได้มากกว่าคนที่เพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่นาน อีกอย่างพลอยก็เพิ่งเข้ามารับช่วงต่อจากคุณพ่อ อาจจะต้องขอคำแนะนำจากคุณคินณ์ด้วยค่ะ” พาขวัญหรี่สายตามองพลอยชมพูด้วยรอยยิ้ม ทั้งที่ภายในใจเดือดปุดๆ ยัยนี่กำลังว่าเธอไม่มีความรู้อย่างนั้นใช่ไหม เธอทำงานที่นี่มาปีกว่าแล้วนะ ยังจะมาบอกว่าเธอเพิ่งทำงานได้ไม่ได้อีกเหรอ
ร้ายนักนะ
แต่ที่หน้าโมโหคงจะเป็นสามีเธอมากกว่า ที่นั่งอมยิ้มถูกอกถูกใจที่เธอถูกคนอื่นด่า ทั้งที่เธอคือภรรยาทั้งพฤตินัยและนิตินัย ผู้คนมากมายรับรู้และเข้าใจไปในทิศทางเดียวกันว่าเธอกับเขาคือสามีภรรยากัน แต่เขากลับไม่คิดจะปกป้องเธอ
“ถ้าคุณคินณ์อาสาแล้ว แอ้มก็ตามใจคุณคินณ์ค่ะ เพราะว่าแอ้มรักสามี แอ้มตามใจสามีทุกอย่าง อีกอย่างแอ้มก็ไม่ได้ขายเพชรขายพลอยเหมือนอย่างคุณพลอยด้วย อาจจะคุยกันไม่ค่อยเข้าใจ แต่แปลกนะคะคุณพลอย ที่แอ้มดูออกว่าอันไหนพลอยจริง หรืออันไหนพลอย...ปลอม” เน้นคำว่าปลอมอย่างตั้งใจ เปล่งเสียงหัวเราะหยอกเย้าราวกับสิ่งที่ตัวเองเอ่ยออกมาคือเรื่องธรรมดาทั่วไป ไม่ได้ต่อว่าใคร
แต่สายตากลับจ้องหน้าพลอยชมพูที่นั่งเชิดหน้ามายังเธอ พาขวัญมองปราดเดียวก็รู้ ว่ากำลังนั่งข่มอารมณ์อยากจะด่าเธอเต็มทน
แต่สามีแสนโง่งมของเธอคงดูไม่ออกหรอกว่าใครแท้หรือปลอม คงจะดูออกอยู่อย่างเดียวคือ ดูว่าเธอเป็นนางร้ายชอบหาเรื่องคนอื่นไปทั่ว ทั้งที่จริงเธอต่างหากที่ถูกนางเอกพวกนั้นรังแก จ้องแต่จะอ่อยสามีเธอ
มีผัวโง่แต่อวดฉลาด นี่มันเป็นเวรกรรมของเธอจริงๆ สินะ พาขวัญ
- ผู้เขียน
