“แล้วจะบอกคุณเพนนีว่ายังไงล่ะพี่...” ดาหวันถามด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก เมื่อโสรยาบอกว่าหล่อนจะไม่กลับไปทำงานที่ร้านนัวในหม้ออีกแล้ว ทั้งยังจะย้ายที่อยู่ด้วย
“ก็บอกไปตามตรง ว่าฉันไม่อยากสร้างปัญหา ไม่อยากเป็นภาระของทางร้านอีกแล้ว” หญิงสาวนั่งคุดคู้อยู่บนโซฟาในห้องของดาหวัน
“ทำไมทำเสียงเศร้า ๆ แบบนั้นล่ะคะ มีเรื่องอะไรเล่าให้หวันฟังได้นะพี่โส”
“พี่เหนื่อยน่ะหวัน...ขอพี่กลับมาอยู่กับหวันสักพักนะ” หล่อนบอกไปตามจริง แม้จะไม่ทั้งหมด แต่ตอนนี้ก็รู้สึกอ่อนล้าไปทั้งหัวใจแล้วจริง ๆ
ความเข้มแข็งที่เคยมีกำลังลดน้อยถอยลง จวนจะหมดสิ้นลงทุกที
“หวันไม่มีปัญหาหรอกค่ะพี่โส...เป็นห่วงก็แต่พี่โสจะทำยังไงต่อไปล่ะคะ ถ้าออกจากงานที่ร้าน จะไปทำอะไรต่อ”
“ตอนแรกก็คิดจะลงทุนเปิดร้านขายอะไรสักอย่าง แต่เศรษฐกิจแบบนี้ไม่อยากเจ็บตัวแล้วเจ็บตัวอีก พี่ว่าคงอยู่เฉย ๆ สักพัก” หล่อนยกมือขึ้นนวดขมับบรรเทาความเครียด เพร
