“ไปตายอดตายอยากมาจากไหนยะ...นังโส” ประภาดาทำปากจู๋แล้วมองเพื่อนสาวแท้ด้วยความตื่นตะลึง เมื่ออีกฝ่ายตักอาหารในจานใส่ปากเหมือนคนไม่ได้รับประทานอะไรเลยเป็นแรมเดือน
“ฉันหิว” หล่อนตอบขณะที่กำลังกัดเคี้ยวไก่ทอดอย่างเอร็ดอร่อย
“เออ ๆ...ว่าแต่บอกคุณเพนนีแล้วเหรอว่าจะลาออก” การะเกดถาม พลางยกน้ำส้มคั้นขึ้นดื่มอย่างมีจริต
“บอกแล้ว”
“เจ้แกว่ายังไงบ้าง” ทั้งดาหวัน ประภาดา การะเกด และพรชัยเอ่ยถามเป็นเสียงเดียวกัน
“ก็...บอกว่ารอไปก่อนอีกสองสามวันค่อยคุย” พูดจบก็กินต่อ ไม่รู้ทำไมถึงได้หิวขนาดนี้ ทั้ง ๆ ที่ปกติก็ไม่ใช่คนตะกละตะกลามเสียหน่อย
“แล้วพี่คุณโสดีขึ้นแล้วเหรอคะ หวันเห็นเมื่อเช้ายังทำท่าจะเป็นจะตายอยู่เลย”
“ก็ปกตินี่...ทำไมเหรอ” หล่อนยักไหล่แล้วเบ้ปาก เมื่อเช้าก็แค่อารมณ์เสียเรื่องมาคีส์ ก็เท่านั้น...
“ไม่ปกติย่ะ หล่อนเหมือนศพเดินไ
“ขนาดนั้นเลยเหรอแม่...” หญิงสาวกลืนอาหารลงคอแล้วกวาดสา
