ณ ตำหนักหนิงเหมย
“พระสนมจะทรงนำของกินมากมายพวกนี้มาทำอันใดหรือเพคะ?” เสี่ยวขุยถามด้วยความสงสัยเมื่อมองเห็นกองทัพของกิน อันประกอบไปด้วย กล้วยห่ามห้าหวี เนื้อห้ากิโล และไข่ไก่อีกหนึ่งร้อยฟอง
“ถึงหม่อมฉันจะกินเก่งมากเพียงใดแต่ก็คงไม่สามารถกินของทั้งหมดนี่ได้ภายในวันเดียวนะเพคะ” เสี่ยวขุยโอดครวญ
“ข้าก็ไม่ได้บอกกับเจ้าว่าจะให้เจ้ากินของพวกนี้หมดภายในวันเดียวนี่นาเสี่ยวขุย” ไป๋หนิงอ้ายกล่าวยิ้ม ๆ
“เราจะมาถนอมอาหารเก็บไว้กินกัน จะได้ไม่ต้องหวังพึ่งแต่อาหารเมื่อยามอู่ที่เราไม่รู้ว่าจะถูกวางยาพิษเมื่อไหร่กันน่ะสิ” ไป๋หนิงอ้ายกล่าวเสียงเรียบ
“แล้วเราจะถนอมอาหารด้วยวิธีใดกันหรือเพคะ?” เสี่ยวขุยถามต่อด้วยความอยากรู้
“เนื้อพวกนี้เจ้าช่วยแล่ออกมาเป็นชิ้นขนาดเท่านิ้วชี้ด้วยนะ ให้มีความยาวประมาณหกชุ่น (หกนิ้ว) หลังจากนั้นแช่หมักเกลือไว้นานหนึ่งเค่อและนำไปตากแดดไว้ประมาณสองชั่วยาม” ไป๋หนิงอ้ายพูดพร้อ
