“ไปจัดการเรื่องชุดแต่งงานไง ก็คุณอยากเลิกงานซะเย็นเชียว ร้านแถวนี้เขาปิดหมดแล้ว ผมจะพาไปหาแถวๆกรุงเทพแล้วกัน” คนฟังตาแทบถลนออกมา
“กรุงเทพ!” พิมพ์รพีพรทวนเสียงดังจนปลัดเมฆาต้องนิ่วหน้า ก่อนจะพยักหน้ารับยิ้มกว้าง
“จอดรถเดี๋ยวนี้ จอดเลย ฉันจะกลับบ้าน”
“อ้าวคุณ ผมนัดร้านเขาไว้แล้ว เขาอุตส่าห์จะรอเราสองคน ผมเป็นผู้หลักผู้ใหญ่นะคุณ จะให้เสียคำพูดได้ยังไง” คือที่จริงก็เป็นร้านของเพื่อนตนเอง ซึ่งปลัดเมฆาได้บังคับให้เพื่อนจัดการทุกอย่างไว้รอ และข่มขู่ว่าห้ามปิดร้านจนกว่าเขาจะไปถึง
“เรื่องของคุณ ฉันจะกลับบ้าน ฉันจะฟ้องย่า”
“ฟ้องอะไรคุณ ย่าพรก็เห็นดีเห็นงาม นี่ผมก็ขออนุญาตย่าพรแล้ว และก็บอกไปแล้วว่าหากดึกมาก ผมจะพาคุณพักที่คอนโดของผมในกรุงเทพเลย” พิมพ์รพีพรตาแทบถลนออกมาเป็นครั้งที่สอง
“ว่าไงนะ” หญิงสาวตะโกนถามสุดเสียง คนตัวเล็กหอบหายใจแรงด้วยความโกรธ
“ก็ผมขับรถตั้งไกล มันเหนื่อยนะคุณ”
“เหนื
