พิมพ์รพีพรขมวดคิ้วผูกโบ ไม่คิดว่าเขาจะยอมง่ายขนาดนี้ หญิงสาวคิดไว้แล้วว่าจะต้องบอกเรื่องนี้กับเขาก่อนพิธีแต่งงาน อย่างน้อยตอนที่เขาออกไปจากชีวิตขอเธอ พิมพ์รพีพรก็ยังคงความเป็นตัวเองได้ครบสมบูรณ์แบบเหมือนก่อนแต่งงาน
ปลัดเมฆาปล่อยคนตัวเล็กจากอ้อมกอด แต่ยังกุมมือนุ่มไว้แน่น พิมพ์รพีพรมองอย่างไม่พอใจ
“นี่คุณ...ปล่อยสิ นี่มันบ้านฉัน ฉันไม่หลงทางหรอกน่า” ปลัดเมฆายิ้มหวาน
“สร้างภาพหน่อยสิคุณ เพื่อความสบายใจของครอบครัว เขาจะได้เข้าใจว่าเรารักกั๊นรักกัน มาเถอะน่า”
พิมพ์รพีพรหน้างอง้ำแต่ก็ยอมเดินตามแรงจับจูงของตัวโต
เสร็จแน่พิมพ์รพีพร คิดหรือคนอย่างปลัดเมฆาจะปล่อยให้ลูกเจี๊ยบตัวนุ่มๆรอดไปได้ แต่งงานกันก่อน ยังไงก็เรียบร้อยโรงเรียนปลัดเมฆาแน่นอน
ประเด็นการสนทนาหลักๆในวงอาหารค่ำคือ เรื่องของสองหนุ่มสาว ฝ่ายชายยิ้มหน้าบานระรื่น แต่ฝ่ายหญิงหน้าบูดบึ้งถอนหายใจหลายรอบแล้ว
“พรุ่งนี้แม่กับพ่อจะกลับกร
