“เดี๋ยวสิ” มือใหญ่คว้าข้อมือบางไว้ทันก่อนหญิงสาวจะวิ่งหนีได้อย่างใจ
“คิดว่าจะหนีผมพ้นเหรอ วันอาทิตย์หน้าเราก็จะได้ครองคู่ชู้ชื่นกันแล้วนะ” พิมพ์รพีพรนิ่วหน้าสงสัย
“อะไรนะ วันอาทิตย์หน้า!”
“อื้อฮึ...” ปลัดเมฆาตอบรับพร้อมกับยิ้มกว้าง
“มันเร็วเกินไป ฉันจะไปขอเลื่อนออกไปอีกสักสองปี” ปลัดเมฆานิ่งอึ้งอยู่สักครู่กับคำพูดของหญิงสาว แล้วหัวเราะเสียงดังจนคนที่ถูกกุมมือน้อยๆอยู่รู้สึกหงุดหงิด
“เป็นบ้าอะไร หัวเราะอะไรนักหนา ไม่เคยหัวเราะหรือไง แล้วนี่...ก็ปล่อยมือฉันได้แล้ว หรือคุณยังไม่เข็ด” ปลัดเมฆาหยุดหัวเราะแต่ยังไม่ยอมปล่อยมือคนตัวเล็ก เขาใช้อีกมือของตัวเองตบเบาๆที่เป้ากางเกง พิมพ์รพีพรมองตามมือนั้นแล้วเบ้หน้า
“น้องชายผมมันแข็งแรงคุณ ไม่ว่าคุณจะกระแทกกระทั้น บีบ ขยี้ขยำ หรือทำมิดีมิร้ายขนาดไหน เชื่อเหอะว่าน้องชายผมยังไหวทุกสถานการณ์ พิสูจน์ดูไหม”
“ยี้!...ทุเรศ” พิมพ์รพีพรยกเข่าเพื่อจะเสย
