“สวัสดีค่ะคุณย่าพร” เจ้าของเสียงหวานที่เดินขึ้นเรือนมา อยู่ในชุดเดรสแขนกุดรัดรูปสีเข้มค่อนข้างสั้น ย่าพรขยับแว่นตาเพ่งมองผู้มาเยือน แต่ดูยังไงก็จำไม่ได้ จนกระทั่งหญิงสาวเดินมานั่งเก้าอี้ไม้ข้างๆเก้าอี้โยกของตัวเอง ย่าพรก็ยังมีสีหน้าสงสัยจำไม่ได้
“เมไงคะ คุณย่าพรลืมเมแล้วหรือคะ” เมธาวีถอดแว่นตาดำอันใหญ่ ยิ้มหวานให้หญิงชรา
“อ้อ...แม่เมหรอกรึ จำได้ๆ เพื่อนแม่หนุงหนิงกับเจ้าพี แล้วเป็นไงมาไงล่ะเนี่ย ถึงได้มาถึงนี่ได้” เมธาวียิ้มหวานเหลียวหน้าเหลียวหลัง มองหาใครสักคน
“เอ่อ...เมได้ข่าวว่าน้องพิมพ์เปิดโฮมสเตย์แล้วก็กำลังจะแต่งงาน เลยอยากมาร่วมแสดงความยินดีค่ะ”
เมธาวีตอบย่าพร แต่ไม่ยอมสบตาเพราะกำลังมองหาพีรพล วันนี้เธอแวะไปหาเขาที่ออฟฟิศแต่เช้า แต่เลขาของพีรพลแจ้งว่าชายหนุ่มกลับบ้านที่ต่างจังหวัด เพราะพิมพ์รพีพรจะแต่งงานวันอาทิตย์นี้ เธอเคยมาที่นี่หลายครั้งสมัยเรียนมหาวิทยาลัย มากับกลุ่มเพื่อน
