“เชื่อใจพี่นะพิมพ์ ปล่อยตัวตามสบายนะ หลับตาลงแล้วหายใจเข้าลึกๆ” เสียงกระซิบปลุกปลอบข้างหู พิมพ์รพีพรทำตามอย่างว่าง่าย เธอไม่เหลือสมองส่วนใดที่จะสั่งการได้แล้ว ในตอนนี้ทุกอย่างมันว่างเปล่า รับรู้ได้แต่เพียงความหวามไหวที่ถูกปลุกเร้าขึ้นมา
คนนำทางที่คอยปลุกปลอบแอบถอนหายใจหนักหน่วง ในตอนที่จับตัวตนความแข็งแกร่งทาบทับกลางแปลงดอกไม้งาม โดยไม่ได้รุกล้ำเข้าสู่เส้นทางร่องลึก มือหนาตวัดไปด้านหลังคนตัวเล็ก จับยึดสะโพกงอนกดกระชับให้รับความแข็งแกร่งร้อนผ่าวของตน ร่างเล็กสะท้านไหวหนีบหัวเข่ารัดร่างแกร่งแน่น หน้าอกอวบแนบไปกับหน้าอกแกร่ง ใบหน้างามแหงนเงยครางเสียงหวานหวิวออกมา ปลัดเมฆารีบจูบซับเสียงนั้นไว้ทันที
คนตัวโตขยับส่ายสะโพกวนช้าๆแต่กดแรงหนักแน่น ริมฝีปากหยักได้รูปดูดดึงอย่างโหยหา ลิ้นสากไล่เกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กอย่างได้ใจ พิมพ์รพีพรปล่อยทุกสิ่งให้ชายหนุ่มเป็นผู้นำพาไป สะโพกเต่งตึงแอ่นรับทุกจังหวะก
