ประตูห้องถูกปิดลงอีกครั้ง ความเงียบเข้าปกคลุมทุกตารางนิ้วในห้องนอนกว้าง พิมพ์รพีพรขยับตัวออกจากอ้อมแขนแกร่ง แล้วเลื่อนผ้าห่มลงเล็กน้อย กวาดสายตามองไปที่ประตูและมองไปรอบห้อง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ในห้องแล้ว นอกจากคนตัวโตที่มองสบตาเธออยู่บนเตียงเดียวกัน สายตาของปลัดเมฆาดูสำนึกผิด ราวกับเด็กที่ถูกจับได้ว่าแอบขโมยขนมกิน หญิงสาวดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันที และไม่ลืมที่จะดึงผ้าห่มมาปกปิดร่างกายท่อนบนไว้ แววตาของพิมพ์รพีพรราวกับนางพญาเสือที่พร้อมจะกัดเหยื่อให้จมเขี้ยว
“พี่เมฆ...” น้ำเสียงลอดไรฟันของพิมพ์รพีพรเล่นเอาปลัดเมฆาเสียวสันหลังวาบ
“ทำไมถึงชอบเอาเปรียบ ทำไมถึงชอบฉวยโอกาสนัก” กำปั้นเล็กเสยเข้าที่ปลายคาง ปลัดเมฆารู้สึกมึนน้อยๆไปครู่หนึ่ง เจ้าของกำปั้นไม่สาแก่ใจ โถมร่างบางของตัวเองขึ้นคร่อมบนร่างคนตัวใหญ่กว่า มือเล็กๆบีบคอหนาด้วยแรงทั้งหมดที่มี ปลัดเมฆาตาถลนอ้าปากค้าง ไม่ใช่เพราะหายใจไม่ออก แต่
