“ง่วงไหม” บทจะเปลี่ยนเรื่อง เขาก็ไม่ให้เธอได้ทันตั้งตัวเลย
“ไม่” คำตอบห้วนๆทำให้คนตัวโตยิ้มในความมืด
“แต่ผมง่วง นอนกันเถอะ” ร่างของคนตัวเล็กถูกคนตัวโตรั้งให้นอนบนเตียงนุ่มด้วยกัน หลังนุ่มแนบชิดไปกับอกแกร่ง ปลัดเมฆาตวัดผ้าห่มขึ้นคลุม แล้วกอดกระชับคนในอ้อมแขนแน่น
“โอ๊ย! พี่เมฆจะมากไปแล้วนะ พิมพ์หมดความอดทนแล้วนะ” พิมพ์รพีพรเบี่ยงหน้าหันกลับมายังท่อนแขนแกร่ง ปากเล็กๆอ้ากว้างแล้วงับลงบนท่อนแขนของคนชวนนอน
“โอ๊ย!” ปลัดเมฆาร้องเสียงหลง แต่ไม่ยอมคลายอ้อมแขน
“พิมพ์...ปล่อย” พิมพ์รพีพรยิ่งออกแรงกัดเพิ่มมากขึ้น
“อยากเล่นเกมกัดจูบใช่ไหม...จัดให้” ปลัดเมฆาใช้มืออีกข้างที่ช้อนอยู่ใต้ศีรษะทุยไต่ลงไปตามลำคอระหง จนถึงคอเสื้อเชิ้ตที่หญิงสาวสวมอยู่ มือใหญ่ไต่หายเข้าไปกอบกุมทรวงอกเต่งตึงเอาดื้อๆ พิมพ์รพีพรอ้าปากออกจากแขนแกร่ง เงยหน้าประท้วงทันที
“หยุดนะ...อื้อๆ” หมดสิทธิ์ประท้วงแล้วทุกกรณี เมื่อริมฝีป
