เจ้าสาวไม่ไร้รัก

ตอนที่ 5

“อ๊า!” เสียงครางดังขึ้นทันทีเมื่อปากบางเป็นอิสระ ปลัดเมฆารั้งเสื้อตัวนอกกับเสื้อชั้นในขึ้น เขาก้มลงดูดดึงที่ปลายยอดของอกอวบอย่างรวดเร็ว ลิ้นสากไล้วนอย่างชำนาญ จากเต้าหนึ่งป่ายปัดลิ้นตวัดวนไปอีกด้านหนึ่ง พิมพ์รพีพรสูญเสียการควบคุมตัวเอง มือบางกดศีรษะทุยแรงขึ้นเพื่อให้ใบหน้าของชายหนุ่มแนบกับอกอวบยิ่งขึ้น

มือใหญ่ซุกซนสอดหายเข้าไปใต้ผ้าถุงด้านหลัง เคล้นคลึงเบาๆที่สะโพกเต่งตึงและเพิ่มความแรงขึ้น ก่อนจะคืบคลานมาด้านหน้า ซับในตัวจิ๋วถูกดึงรั้งลงมาอยู่ที่โคนขาทั้งสองข้าง โดยที่เจ้าของหมดแรงดิ้นรนขัดขืน เพราะลำพังทรวงอกอิ่มที่ถูกดูดดึงจากปากหนาเอาแต่ใจอยู่ตอนนี้ เธอก็ไม่สามารถจะต้านทานอารมณ์หวามที่ก่อตัวขึ้นได้เลย

“อย่า...” เสียงห้ามแผ่วเบาดังขึ้น เมื่อความสาวกลางกายถูกรุกรานด้วยนิ้วเรียวใหญ่ ซึ่งทำหน้าที่กดแทรกช้าๆเข้าไปสำรวจภายใน ที่ไม่เคยมีผู้ใดล่วงล้ำมาก่อน สองขาเรียวที่ถูกจับแยกในท่าที่คร่อมร่างใหญ่อยู่ ทำให้ชายหนุ่มสัมผัสทุกซอกหลืบกลางกายสาวได้อย่างเต็มที่ ร่างบางสั่นระริก ความเสียวซ่านแล่นไปมาอยู่บริเวณท้องน้อย ทั้งที่อยากขัดขืนแต่กลับไม่มีเรี่ยวแรงต่อต้านใดๆ

“อ๊า!” เสียงครวญหวานเกินที่จะสะกดกั้นหลุดออกจากริมฝีปากบาง

จมูกและปากหนาได้รูปทำหน้าที่สูดดมและดูดดึง ความหอมจากอกสาว สลับกับไต่แวะเวียนดอมดมลามเลียที่ซอกคอหอมกรุ่น จนหญิงสาวต้องหลับตาและเชิดหน้าขึ้น นิ้วเรียวใหญ่ก็ทำหน้าที่สำรวจเนื้อนิ่มกลางกายสาวอย่างเป็นจังหวะ

“อ๊า!” เสียงหวานครางกระเส่าอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ ความรู้สึกเสียวซ่านกับความทรมานที่ไม่รู้จะจบลงเมื่อใด ทำให้หญิงสาวเผลอแอ่นสะโพกรับนิ้วเรียวที่ขยับเข้าออกเป็นจังหวะอย่างลืมตัวตน มือเล็กดึงทึ้งผมบนศีรษะได้รูปของชายหนุ่มจนเขารู้สึกเจ็บ แต่มันไม่ทำให้เขาละจากความตั้งใจที่จะลงโทษแม่สาวน้อย ที่บังอาจกล่าวหาเขาว่าไม่เป็นแมนเต็มตัว

นิ้วเรียวแกร่งที่ขยับเข้าออกกลางกายสาวเร่งจังหวะเร็วขึ้น พิมพ์รพีพรเองก็ขยับสะโพกตามอย่างลืมตัว เมื่อจังหวะสุดท้ายที่ชายหนุ่มเพิ่มความเร็วถี่ยิบ จนร่างบางกระตุกเกร็ง เสียงกรีดร้องหวานดังขึ้น จนชายหนุ่มต้องดูดกลืนเสียงนั้นไว้ด้วยริมฝีปากตัวเอง เพราะเกรงว่าจะมีใครมาได้ยิน พิมพ์รพีพรผวากอดคนตัวโตแนบแน่น ฝ่ามือเล็กๆทั้งสองจิกที่บ่ากว้างรุนแรง

ปลัดเมฆาซุกหน้าฝังจมูกแนบอยู่ที่ลำคอระหง สองมือขยับดึงชั้นในตัวล่างขึ้นปิดเนินเนื้อกลางกายสาว แล้วเลื่อนมือขึ้นติดตะขอเสื้อชั้นในให้อย่างผู้ชำนาญการ ในขณะที่พิมพ์รพีพรหอบหายใจถี่รัว หัวใจเต้นเร็วแรงจนแทบจะปะทุออกมานอกอก

ชายหนุ่มจับพลิกร่างบางให้นั่งลงบนตักตัวเอง สะโพกสาวสัมผัสได้ถึงบางอย่างที่กำลังแข็งขันอยู่ใต้สะโพกของตน เธอพยายามดิ้นรนลงจากตักของผู้ชายตัวโต

นี่พิมพ์รพีพร เธอยอมให้ผู้ชายสัมผัสแตะต้องลึกซึ้งได้ถึงขนาดนี้ได้อย่างไร หญิงสาวน้ำตารื้นขึ้นมาทันที กำปั้นน้อยรัวใส่ร่างที่ตัวเองนั่งทับอยู่ อย่างไม่ห่วงว่ามันจะไปโดนตรงส่วนไหนของร่างกายเขา ปลัดเมฆาพยายามจับสองมือเล็กที่ทำร้ายตัวเอง ในใจก็อยากจะเขกหัวตัวเองที่ทำอะไรเกินเลยไปจริงๆ แต่ทำไมถึงห้ามตัวเองไม่ได้นะ ปกติเขาไม่เคยบังคับใจใครอย่างนี้

“ปล่อยฉัน ปล่อยเดี๋ยวนี้ ไอ้โรคจิต ไอ้ลามก”

“โอ๊ย! พอได้แล้วคุณ” คนหนึ่งระดมกำปั้นใส่ไม่ยั้ง อีกคนป่ายปัดหลบเป็นพัลวัน จึงไม่ได้ยินเสียงผู้คนที่ยืนออกันอยู่ที่หน้าประตูกระท่อมหลังเล็ก และไม่ได้ยินกระทั่งเสียงเปิดประตู

“ยายพิมพ์! ปลัดเมฆ! นี่มันอะไรกัน” เสียงของหญิงชราทำให้พิมพ์รพีพรตกใจแทบสิ้นสติ แต่เธอไม่สามารถพาตัวเองลงจากตักแกร่งได้ เพราะสภาพของเธอในตอนนี้จะเรียกว่ายับเยินก็คงจะไม่ผิดนัก หญิงสาวจึงเลือกที่จะก้มหน้างุดอยู่กับแผงอกกว้าง กอดคนตัวโตแนบแน่นราวกับว่ารักกันนักหนา แต่ความจริงแล้วเธอไม่อยากหันกลับไปเจอสายตาของย่า และสายตาของคนอื่นๆอีกหลายสิบคู่ ที่เริ่มจะส่งเสียงซุบซิบคาดเดาเหตุการณ์ไปต่างๆนานา พิมพ์รพีพรรู้สึกชาวาบไปทั้งร่าง หัวใจเต้นแรงแทบจะปะทุออกมานอกอก นี่ถ้าทุกคนเปิดประตูมาเจอเหตุการณ์ระหว่างเขาและเธอก่อนหน้านี้ เธอจะแบกหน้าไว้บนบ่าต่อไปได้อย่างไร

“เอ่อ...” ปลัดเมฆาเงยหน้าสบตากับหญิงชรา เขารู้สึกราวกับว่าเป็นใบ้ไปชั่วขณะ ชายหนุ่มกระชับอ้อมแขนกอดร่างนุ่มนิ่มแนบอกอัตโนมัติ ราวกับว่ามันคือหน้าที่ที่เขาต้องปกป้องร่างนี้

“เอ่อ...ไม่ต้องตกใจกันนะคะทุกท่าน คือวันนี้นอกจากเราจะจัดงานเปิดตัวโฮมสเตย์ ‘บ้านนาเปี่ยมรัก’ แล้ว ย่าพรลืมแจ้งเพิ่มเติมว่า วันนี้ก็เป็นวันเปิดตัวหลานเขยของย่าพรเหมือนกัน เดี๋ยวเราให้หนุ่มสาวเขาแต่งตัวกันก่อนนะ ย่าก็นึกว่าแต่งตัวกันเสร็จแล้ว ขอโทษทีนะจ๊ะ ไปเถอะทุกคน เราออกไปรอกันที่เรือนใหญ่ดีกว่านะ” ย่าพรพูดจบก็กันทุกคนให้เดินออกจากห้อง ทั้งที่หลายคนพยายามชะเง้อคอมอง บางคนก็ควักโทรศัพท์มือถือ กล้องถ่ายรูปออกมาเก็บภาพกันอย่างเมามัน