ตอนที่ 4
1005 คำ
พิมพ์รพีพรถอยห่างจากร่างคนตัวโต แต่ถอยไม่ถึงสองก้าวผ้าถุงเจ้ากรรมที่เหน็บเอวไว้กลับหลุดลงไปกองที่พื้น
“กรี๊ด! อย่ามองนะ”
“ไม่ทันแล้วคุณ”
“ไอ้ปลัดลามก”
หญิงสาวตกใจรีบก้มลงจับชายผ้าถุงรวบขึ้นมาไว้ที่เอว ปากก็ต่อว่าคนที่มองขาเรียวขาวของเธอแบบไม่วางตา และคนมองก็รู้สึกขัดใจยิ่งนัก เมื่อกำลังจะมองเลยขึ้นไปแต่หญิงสาวกลับดึงผ้าถุงขึ้นมาปิดบังสิ่งที่น่ามองเสียก่อน อืม...เป็นเอามากปลัดเมฆา
“คิดว่าผมอยากดูนักหรือไง ไม่เห็นจะน่าดูสักนิด สำคัญตัวเองผิดไปแล้วคุณ”
พิมพ์รพีพรอยากจะกรีดร้องดังๆ กับคำพูดของชายหนุ่ม ชายหนุ่มที่ปากไม่ตรงกับใจ
“ไอ้ปลัดบ้า ออกไปเดี๋ยวนี้นะ”
ปลัดเมฆาส่ายหน้ายิ้มๆ
“ยิ้มอะไร”
พิมพ์รพีพรรู้สึกว่าความโกรธมันแล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆ
“ขำเจ้าของบ้านนาเปี่ยมรัก แต่ดันใส่ผ้าถุงไม่เป็น ผู้หญิงบ้านนาภาษาอะไร”
“ฉันจะใส่เป็นหรือไม่เป็นมันก็เรื่องของฉัน หรือคุณใส่ผ้าถุงเป็น อ๋อ! คงแอบเอาทั้งกระโปรงทั้งผ้าถุงมาใส่บ่อยล่ะสิ ฉันลืมไปว่าคุณเป็นประเภทไม่ใช่แมนเต็มตัว”
“พิมพ์รพีพร”
น้ำเสียงทุ้มต่ำที่เรียกชื่อหญิงสาว กับแววตาเชิงตำหนิที่มองมายังตัวเธอ ทำให้พิมพ์รพีพรรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย และเริ่มสำนึกได้ว่าที่ตัวเองกล่าวหาเขา อาจจะรุนแรงเกินไป
“ผมเคยเตือนคุณแล้วว่าอย่ากล่าวหาผู้ชายแบบนี้อีก”
ชายหนุ่มย่างสามขุมเข้าหาหญิงสาว พิมพ์รพีพรถอยหลังจนชิดผนังห้อง มือบางกำผ้าถุงไว้แน่นเพราะกลัวมันจะร่วงลงมากองอยู่กับพื้นอีก แววตาของเธอมีแววตกใจตื่นกลัวอย่างเห็นได้ชัด แต่คนอย่าพิมพ์รพีพรไม่เคยยอมแพ้ใคร
“ปลัดเมฆ ฉันขอเตือนคุณเป็นครั้งสุดท้าย ออกไปจากกระท่อมเดี๋ยวนี้”
“ผมออกไปแน่ แต่ขอสั่งสอนผู้หญิงปากดีอีกสักครั้งเถอะ ครั้งนี้จะเอาให้ลืมทางกลับบ้านเลยจริงๆ”
“อื้อๆ” พิมพ์รพีพรถูกรวบตัวอีกครั้ง มือใหญ่ปิดปากเธอแน่น อ้อมแขนแกร่งกระชับเอวบางจนแทบจะกระดุกกระดิกไม่ได้ ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมาหาอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาผละมือออกจากปากของเธอ เปลี่ยนไปตรึงท้ายทอยเธอไว้ ริมฝีปากบางถูกครอบครองอย่างไม่เต็มใจ เจ้าของใบหน้านวลพยายามส่ายหน้าหนี มือเล็กพยายามยันแผ่นอกกว้างไว้แต่ก็ไม่เป็นผลใดๆ พิมพ์รพีพรถูกจูบลงโทษอย่างหนักหน่วง ริมฝีปากบางถูกกดแรงจนต้องเผยอออก ลิ้นสากอุ่นเกี่ยวกระหวัดดูดดึงลิ้นเล็กอย่างไร้ความปรานี เนิ่นนานจนพิมพ์รพีพรคิดว่าตนเองกำลังจะขาดใจ ชายหนุ่มจึงเปลี่ยนมาเป็นดูดดึงรอบริมฝีปากบางเปิดโอกาสให้คนตัวเล็กได้หายใจหายคอ ก่อนจะย้ำจูบหนักๆ แล้วส่งลิ้นอุ่นรุกรานเข้าไปในโพรงปากนุ่มหวานอีกครั้ง
มือหนาลูบไล้ไปตามร่างบางสมส่วนอย่างกระตุ้นอารมณ์ จากที่คิดว่าจะลงโทษคนปากดี ปลัดเมฆาเริ่มรู้สึกว่าถ้าเขาหยุดลงตอนนี้ น่าจะเป็นการลงโทษตัวเองมากกว่า เพราะเขากำลังหลงใหลริมฝีปากบางของคนตัวเล็ก ที่เริ่มจะจูบตอบอย่างไม่ประสา เพราะถูกอารมณ์หวามที่เขาฉุดกระชาก ให้จมดิ่งสู่วังวนอารมณ์หนุ่มสาวที่ยากจะหักห้ามใจ
ปลัดเมฆากอดกระชับร่างของพิมพ์รพีพรสาวแนบแน่น พาไปนั่งที่ปลายเตียง เขาจัดท่าให้คนตัวเล็กนั่งคร่อมอยู่บนตัวเอง ขณะที่ยังฉุดกระชากสำนึกของหญิงสาว มอมเมาด้วยจูบเรียกร้องเร่าร้อนของตน มือหนาข้างหนึ่งกอดกระชับเอวบางที่เกยก่ายคร่อมอยู่บนตัก อีกข้างลูบไล้แผ่นหลังลากเรื่อยลงไปเกาะกุมสะโพกงอนเต่งตึง เลยไปยังท่อนขาเรียวที่อยู่ภายใต้ผ้าถุงสีน้ำเงินเข้ม
ปลัดเมฆาถอนริมฝีปากตนเองออกจากริมฝีปากบาง เขาใช้แขนแกร่งกอดยกร่างบางให้แนบชิดยิ่งขึ้น หัวเข่าของหญิงสาวถูกจับให้วางอยู่ชิดสะโพกของเขาทั้งสองข้าง อกอวบอิ่มภายใต้เสื้อผ้าฝ้ายสีขาวตั้งเด่นตระหง่านอยู่ตรงหน้าของชายหนุ่มพอดี พิมพ์รพีพรตัวอ่อนปวกเปียกไม่ว่าจะถูกเขาจับไปทางไหน ก็ทำตามราวกับว่าเธอเป็นตุ๊กตาตัวหนึ่ง แขนขาไร้เรี่ยวแรงต่อต้าน
ปลัดเมฆาฝังใบหน้าลงตรงกลางทรวงอกของหญิงสาว และเลื่อนริมฝีปากไปยังซอกคอหอมกรุ่น เขาสูดความหอมเข้าปอดเต็มแรง ก่อนจะใช้จมูกโด่งซุกไซ้ซอกคอระหงอย่างย่ามใจ มือบางยกขึ้นจับศีรษะของชายหนุ่มโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกแปลกใหม่ก่อตัวขึ้นภายในร่างกายของหญิงสาว มันทรมานและเสียวซ่านผสมปนเปกันไปหมด ใจหนึ่งอยากจะวิ่งหนี แต่อีกใจกลับอยากรู้อยากลองว่าความรู้สึกเสียวซ่านนี้จะจบลงตรงไหน
มือร้อนร้ายกาจสอดหายเข้าไปในเสื้อผ้าฝ้าย เขาปลดตะขอเสื้อชั้นในด้านหลังออก แล้วลูบไล้แผ่นหลังเนียน ก่อนจะวกกลับมาด้านหน้าอย่างช้าๆ เมื่อมือหนากอบกุมอกอวบหยุ่นไว้ พิมพ์รพีพรเกร็งตัวขึ้นทันที หญิงสาวเริ่มออกแรงดิ้น แต่มือใหญ่ที่กอดกระชับร่างบางไว้แน่นทำให้เธอยังถูกตรึงอยู่ในท่าเดิม
“คะ...คุณ” ปลัดเมฆาเหมือนรู้ทันว่าจะต้องมีเสียงประท้วง ชายหนุ่มจึงโน้มศีรษะเธอลงมา แล้วปิดปากเธออีกครั้งด้วยปากของเขาเอง มือใหญ่อีกด้านยังคงกอบกุมอกอวบไว้ ชายหนุ่มบีบเบาๆที่ยอดอกและคลึงไปมา
- ผู้เขียน
