ตอนที่ 6
1054 คำ
ประตูห้องปิดลงแล้ว พิมพ์รพีพรดิ้นขลุกขลักลงจากตักของคนตัวโต มือบางสั่นเทาเมื่อรีบจัดเสื้อผ้าของตนให้เข้าที่เข้าทาง ปลัดเมฆามองท่าทางหญิงสาวอย่างสำนึกผิด
“ผมขอโทษ” เสียงทุ้มดังขึ้นเบาๆ พิมพ์รพีพรเงยหน้าขึ้นหลังจากแน่ใจว่าตัวเองอยู่ในสภาพเรียบร้อยแล้ว
“ไม่เป็นไร ฉันไม่ถือหรอกปลัดเมฆ ในเมื่อเยื่อพรหมจรรย์ของฉันมันยังอยู่เหมือนเดิม เก็บคำขอโทษของคุณไว้เถอะ” พิมพ์รพีพรพูดจบก็เชิดหน้าขึ้นไม่ยอมสบตาคู่กรณี ปลัดเมฆาขมวดคิ้วมองหน้าคนพูดอย่างนึกไม่ถึง
“คุณไม่ต้องเก็บเรื่องที่ย่าพูดเมื่อกี้มาคิดมากหรอกนะ เดี๋ยวฉันจะหาทางออกเรื่องนี้เอง” พิมพ์รพีพรหันหลังให้ชายหนุ่มทันทีที่พูดจบ หญิงสาวถอนหายใจยาวก่อนจะเปิดประตู แล้วก้าวออกจากห้องไปด้วยขาเรียวที่สั่นเทา แต่พยายามเก็บอาการไว้อย่างที่สุด
อืม...ชักอยากจะจัดการทำลายไอ้เยื่อพรหมจรรย์ของคุณแล้วล่ะสิ อยากรู้จังว่าถึงตอนนั้นคุณจะพูดว่ายังไงพิมพ์รพีพร
“พี่พิมพ์”
กระถินยืนรอพิมพ์รพีพรอยู่หน้ากระท่อมตามคำสั่งของย่าพร
“กระถิน!” หญิงสาวตกใจเล็กน้อย เพราะนึกว่าทุกคนน่าจะไปรวมตัวอยู่ที่เรือนหลังใหญ่หมดแล้ว
“ย่าพรให้กระถินมานุ่งผ้าถุงช่วยพี่พิมพ์จ้ะ”
“เอ่อ...ขอบใจจ้ะ” พิมพ์รพีพรก้มลงมองผ้าถุงที่เหน็บไว้ แล้วถอนหายใจ หญิงสาวยืนนิ่งให้กระถินจัดแจงนุ่งผ้าถุงให้อย่างคล่องแคล่ว
“เรียบร้อยจ้ะ”
“ขอบใจมาก” พิมพ์รพีพรยิ้มแบบฝืนๆให้เด็กสาว เพราะดูจากรอยยิ้มแปลกๆบนใบหน้ากระถิน เธอก็เดาได้ว่า เด็กสาวคงจะเห็นสภาพเธอเมื่อสักครู่นี้แน่ๆ
“เอ่อ...พี่พิมพ์จ๊ะ ย่าพรบอกว่าถ้าพี่พิมพ์แต่งตัวเสร็จแล้ว ให้ขึ้นไปหาบนเรือนใหญ่จ้ะ” พิมพ์รพีพรถอนหายใจแรง ขณะที่กำลังยืนกลุ้มใจอยู่หน้ากระท่อม ปลัดเมฆาก็เปิดประตูออกมา หนุ่มสาวสบตากันนิ่งค้าง
“มองอะไร” พิมพ์รพีพรตวาดแหวเสียงดังขู่ขึ้นก่อน
“มองว่าที่เมียตัวเองไง” พิมพ์รพีพรอ้าปากค้าง กระถินหัวเราะคิกคัก แต่ก็ต้องหุบปากฉับ เมื่อหันไปเจอสายตาพิฆาต ของคนที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นว่าที่เมียของผู้ชายตัวโต
“กระถินไปที่เรือนใหญ่ก่อน บอกย่าพรว่าเดี๋ยวพี่พิมพ์จะตามไป”
“จ้ะ...เอ่อพี่พิมพ์ ลุงพลกับป้าเฟื่องฟ้ามาถึงแล้วนะจ๊ะ” กระถินรายงานความเคลื่อนไหวให้หญิงสาวรับรู้ว่าบิดาและมารดาของเธอได้เดินทางมาถึงแล้ว
“หา! แล้วพี่พี พี่หนุงหนิง ยายพีทกับตาแพทล่ะ”
“มาครบองค์ประชุมเลยจ้ะ พอมาถึงย่าพรก็เรียกขึ้นเรือนใหญ่ไปคุยกันหน้าดำคร่ำเครียดกันใหญ่เลยจ้ะ เอ่อ...กำนันเสือกับป้านภาก็อยู่ด้วยนะจ๊ะ”
“อ้าว...พ่อกับแม่พี่ยังไม่กลับหรือกระถิน” ก็เห็นเรียกกันว่ากระถิน ปลัดหนุ่มก็ตีซี้เรียกไปด้วย
“ยังจ้ะ พี่ปลัดสุดหล่อ”
อะนะ...ยายกระถิน นี่หล่อนเป็นพวกใครกันแน่
“กลับไปเรือนใหญ่ได้แล้วกระถิน” พิมพ์รพีพรถลึงตาใส่เด็กสาว กระถินเกาหัวแกรกๆ ก่อนจะหันหลังวิ่งจนผมเปียสองข้างปลิวไสว พิมพ์รพีพรถอนหายใจเฮือกใหญ่ หันหน้ากลับมาเผชิญกับปลัดเมฆา
“เอาล่ะ...ปลัดเมฆ ไม่ว่าคนบนเรือนใหญ่เขาจะพูดกันว่ายังไง เราจะจบเรื่องทุกอย่างระหว่างคุณกับฉันไว้ตรงนี้ นับจากวันนี้ไปห้ามคุณมาเหยียบบ้านนาเปี่ยมรักอีก” พิมพ์รพีพรเชิดหน้าพูดน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว ปลัดเมฆามองท่าทางเชิดๆนั่นก็ให้นึกหมั่นไส้
ฉุดเข้ากระท่อมอีกสักครั้งดีไหม?
“คุณจบ...แต่ผมยังค้างคา” พิมพ์รพีพรอยากจะกระโดดขาคู่เสยคางคนตัวโตนัก ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าชายหนุ่มหมายถึงอะไร ถึงจะเป็นสาวบริสุทธิ์ผุดผ่อง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า เธอจะไม่ได้รู้เรื่องเพศศึกษานี่
“ไอ้ปลัดลามก!”
“ไปที่เรือนใหญ่กันเถอะ มีคนรอเราอยู่เยอะแยะเลย” พิมพ์รพีพรถอยหลังทันที เมื่อปลัดเมฆาขยับเข้าใกล้
“คุณกลับไปเลยนะ ฉันบอกแล้วไงว่าจะจัดการเรื่องนี้เอง”
“เราต้องช่วยกันจัดการเรื่องนี้ต่างหากล่ะ เรื่องแบบนี้ต้องช่วยกันสองคนถึงจะเสร็จ” ปลัดเมฆายังไม่วายพูดสองแง่สองง่ามยั่วโมโหหญิงสาว นี่เขาเป็นอะไรทำไมต้องมาต่อปากต่อคำกับผู้หญิงคนนี้ด้วยนะ แต่มันรู้สึกดีชะมัดที่เห็นใบหน้านวลแดงระเรื่อขึ้นมาทุกครั้ง ที่เขาพูดจากำกวม
“ไปเถอะคุณ” ปลัดเมฆาฉวยข้อมือบางไว้มั่น ขณะที่พิมพ์รพีพรพยายามใช้มืออีกข้างแกะมือใหญ่ออก
“ไม่เข้าใจภาษาคนหรือไง ปล่อยนะ” ปลัดเมฆาไม่ปล่อยมือ แต่กลับยิ้มยั่วใส่นัยน์ตาคู่สวย พิมพ์รพีพรโกรธจัด หญิงสาวใช้มือข้างที่เป็นอิสระถลกผ้าถุงขึ้น ก่อนจะยกเข่าเสยเข้ากลางเป้าของปลัดหนุ่มอย่างแรง
“โอ๊ย!...นี่คุณ...” ปลัดเมฆาเจ็บจุกจนพูดไม่ออก เขาปล่อยมือจากข้อมือบางของหญิงสาวทันที แล้วคุกเข่าลงกับพื้นหน้าตาเหยเกกุมปลัดน้อยไว้ด้วยมืออันสั่นเทา เงยหน้าสบตาหญิงสาวอย่างคาดโทษ
“สมน้ำหน้า กลับไปซะ อย่าไปเสนอหน้าบนเรือนนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะเล่นงานคุณให้หนักกว่านี้แน่ ฉันจะจัดการทุกอย่างเอง เข้าใจแล้วใช่ไหม...ชิ!” พิมพ์รพีพรมองท่าทางของชายหนุ่มอย่างสะใจ หญิงสาวรีบหมุนตัวกลับ วิ่งไปตามทางเดินเล็กตรงไปที่เรือนหลังใหญ่ สมองของเธอกำลังประมวลผลหาคำตอบที่ดีที่สุด เพื่อจะอธิบายในเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ทุกคนฟัง ในขณะที่ปลัดเมฆายังนั่งคุกเข่ากุมปลัดน้อยกลอยใจของเขาอยู่ที่เดิม มันจุกจนพูดไม่ออกเชียวล่ะ
- ผู้เขียน
