ตอนที่ 3
1000 คำ
พอสบโอกาสจึงปลีกตัวออกมาจากบริเวณพิธีเปิดงาน ชายหนุ่มเดินดูรอบๆบ้าน ก็อดที่จะนึกชื่นชมอยู่ในใจไม่ได้ว่าเป็นการจัดงานเปิดตัวสถานที่ท่องเที่ยวที่น่าสนใจมาก เขาเดินดูแปลงผักสวนครัว อุปกรณ์การทำเกษตรแบบพื้นบ้านสมัยก่อน ที่จัดมุมไว้ให้เรียนรู้และสัมผัสได้จริง ยิ่งเดินห่างเวทีออกมา เสียงดังจากเครื่องเสียงที่นายอำเภอกำลังกล่าวเปิดงานอยู่ ก็กลายเป็นเสียงแว่วๆมาแต่ไกล บรรยากาศลมพัดเย็นที่โชยมาจากทุ่งนาสีเขียว ดึงให้ปลัดเมฆาเดินไปตามทางที่ร่มรื่น
กระท่อมหลากหลายขนาดที่ปลูกเรียงรายกันอยู่ใกล้กับแปลงนาข้าว ดูน่าสนใจไม่น้อย ตัวกระท่อมทำจากไม้ไผ่และมุงหลังคาด้วยหญ้าคา แต่ละหลังมีระเบียงด้านหลังยื่นเข้าไปในคลองน้ำใส ส่วนด้านหน้าเป็นทางเดินเล็กๆที่ทอดเข้าสู่กระท่อมแต่ละหลัง ซึ่งปลูกห่างกันพอสมควร
ปลัดเมฆาเดินไปตามทางเรื่อยๆ ด้านหน้าของกระท่อมแต่ละหลังถูกตกแต่งด้วยอุปกรณ์การเกษตรที่แตกต่างกัน บางหลังมีล้อเกวียนขนาดใหญ่โชว์อยู่หน้ากระท่อม บางหลังมีคันไถอันใหญ่ หรือหลังสุดท้ายชายทุ่งตรงโน้นมีกองฟางอยู่หน้ากระท่อมด้วย ชายหนุ่มเปิดประตูกระท่อมหลังใหญ่หลังแรก แล้วเดินเข้าไปสำรวจด้านใน เครื่องนอนถูกจัดวางไว้บนเตียงเดี่ยว เรียงรายกันอยู่น่าจะประมาณสิบเตียง ห้องน้ำถูกแยกโซนออกไปข้างกระท่อม ด้านหลังระเบียงกว้างยื่นออกไปในคลองมีบันไดทอดลงไปถึงในคลอง
เขายังเดินทอดน่องสำรวจไปเรื่อย ไหนๆก็เดินมาไกลแล้ว ชายหนุ่มเลยตัดสินใจเดินไปให้ถึงกระท่อมหลังสุดท้าย ซึ่งดูจะเป็นหลังเล็กที่สุด คาดว่าคงสำหรับแขกที่มาพักสองคน
“ดูไว้ไม่เสียหาย เผื่อจะพาใครมาเปลี่ยนบรรยากาศที่นี่ หึๆ” ปลัดหนุ่มรูปหล่อพ่อรวย คารมเป็นเลิศอย่างเขาไม่เคยขาดแคลนผู้หญิง แต่เขาก็มีกฎเหล็กที่จะไม่ยุ่งกับลูกน้อง และเพื่อนร่วมงาน สาวๆในสังกัดของเขาจึงเป็นสาวในเมืองกรุงเทพฯทั้งหมด ด้วยเหตุผลที่ว่ารักสนุกแต่ไม่ผูกพัน และเพราะเขาเคยเรียนที่มหาวิทยาลัยชื่อดังของประเทศ ทำให้รู้จักผู้คนมากมาย และแทบจะทุกสัปดาห์ที่เขาจะต้องเข้าสู่เมืองกรุง เพื่อไปเติมความสดชื่นให้กับวัยหนุ่มโสดที่เขาหวงนักหวงหนา
“หลังเล็กน่าพัก เหมาะกับการปล่อยกายปล่อยใจ ไหนดูข้างในหน่อยซิ” มือหนาออกแรงผลักประตูไม้เบาๆ แล้วกวาดสายตาสำรวจไปทั่วห้อง
เสียงประตูที่เปิดออกไม่ได้ทำให้หญิงสาว ที่กำลังสาละวนกับการนุ่งผ้าถุงเอะใจอะไร ร่างบางยังคงยืนหันหลังให้ชายหนุ่ม และวุ่นอยู่กับการขมวดปมเหน็บผ้าถุงไว้ที่เอว
“กระถินมาใส่ผ้าถุงช่วยพี่หน่อย ไม่ไหวๆ ป่านนี้นายอำเภอมาแล้วแน่ๆเลย”
“เอ่อ...ขอโทษครับ”
เสียงทุ้มที่ดังอยู่ข้างหลังทำให้พิมพ์รพีพรหันขวับทันที แวบแรกที่สบตากับคนที่ยืนอยู่หน้าประตู ผู้ชายตัวโตสูงประมาณหกฟุตกว่าที่อยู่ในชุดข้าราชการสีกากี ท่าทางสง่าน่าเกรงขาม ใบหน้าหล่อเหลากับแววตาพราวระยับนั้น เธอรู้สึกคุ้นๆอย่างประหลาด เช่นเดียวกันกับปลัดเมฆาที่เลิกคิ้วสูงทันที เมื่อได้สบตากับหญิงสาวในชุดผ้าถุงที่ยังนุ่งไม่เรียบร้อยนัก
“ไอ้ปลัดเมฆ” พิมพ์รพีพรจำได้แล้ว ปลัดเมฆาเพื่อนของเพื่อนเขยเธอนั่นเอง ในคืนนั้นที่งานแต่งของเพื่อนรัก เธอได้กล่าวหาเขาว่าเป็นชายรักชาย เพราะเห็นท่าทางที่เขากอดกระชับแนบแน่นกับเจ้าบ่าวของเพื่อน หญิงสาวไม่ถูกชะตากับเขาเอาเสียเลยตั้งแต่แรกเห็น เมื่อมีปากเสียงทะเลาะกันในงานบริเวณที่ลับตาผู้คน เขาจัดการเธอด้วยการขโมยจูบแรกของเธอไป คิดถึงตรงนี้พิมพ์รพีพรก็เผลอยกสองมือขึ้นปิดปากตัวเอง ปลัดเมฆายิ้มไปกับท่าทีของหญิงสาว
“แหมๆ นึกว่าจะลืมกันไปแล้ว ทำท่าทางอย่างนี้แสดงว่ายังจำรสจูบของพี่ได้ใช่ไหมจ๊ะ”
ปกติชายหนุ่มจะเป็นคนสุภาพ ไม่เคยก่อกวนผู้หญิงคนไหนแบบนี้ แต่แค่ได้ยินเสียงและท่าทางของพิมพ์รพีพรที่เหมือนจะรังเกียจเขานักหนา ก็อดที่จะแกล้งยั่วไม่ได้
“ออกไปเลยนะ ใครเขาเชิญมาไม่ทราบ ที่นี่มันบ้านของฉัน ที่ดินของฉัน ถ้าคุณไม่ออกไป ฉันจะเรียกตำรวจมาจับ”
“จุ๊ๆ พูดไม่เพราะเลย นี่หรือคุณพิมพ์รพีพรหลานสาวย่าพร ได้ข่าวว่าสวย เก่ง น่ารัก แล้วนี่อะไรมายืนไล่แขกปาวๆ ผมเป็นแขกของย่าพรนะครับ”
ปลัดเมฆาชักจะสนุกกับการได้ต่อล้อต่อเถียงกับผู้หญิงตัวเล็กคนนี้แล้วล่ะสิ ชายหนุ่มก้าวเท้าพาตัวเองเข้ามาอยู่ในกระท่อมกับหญิงสาว
“คุณจะทำอะไร ออกไปเดี๋ยวนี้นะ”
“ไม่อยากทบทวนความจำหน่อยเหรอ”
รอยยิ้มที่ละลายใจสาวของชายหนุ่มผุดพรายขึ้นบนใบหน้า แต่กลับเป็นรอยยิ้มของปีศาจร้ายสำหรับพิมพ์รพีพร
“อย่าเข้ามานะ ช่วยด้วย อุ๊บ!”
ปลัดเมฆาก้าวยาวไม่กี่ก้าวก็ประชิดตัวหญิงสาว แล้วรวบร่างบางไว้แน่น มือใหญ่ปิดปากเล็กได้ทันก่อนที่จะส่งเสียงดังออกไป ร่างเล็กดิ้นขลุกขลัก นัยน์ตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
“ผมจะปล่อยคุณ แต่คุณต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่เอะอะโวยวาย โอเคไหม”
ปลัดเมฆาพูดพร้อมกับจ้องดวงตากลมโต พิมพ์รพีพรพยักหน้ารับเร็ว ชายหนุ่มจึงค่อยๆคลายอ้อมแขนและเอามือออกจากใบหน้าของหญิงสาว
- ผู้เขียน
