ตอนที่ 9
1005 คำ
“พี่พีทไปเล่นกับน้องแพทกับคุณแม่ข้างล่างก่อนนะครับ คุณพ่อขอคุยกับอาพิมพ์แป๊บหนึ่งนะลูก” เด็กชายตัวน้อยพยักศีรษะหงึกๆ แล้วหันหลังวิ่งไปทางบันได
“ช้าๆลูก ตาพีทช้าๆ...เดี๋ยวตกบันไดหัวร้างข้างแตกกันพอดี” ย่าพรเอ่ยขึ้น แล้วรีบเดินตามหลังเหลน เพื่อจูงมือพาเดินลงบันได
พีรพลละสายตาจากบุตรชายและย่าพร ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วมองสบตาน้องสาวคนเดียวที่ยืนหน้างอง้ำ มองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ
“พิมพ์” พีรพลเรียกชื่อน้องสาว พร้อมทั้งใช้มือใหญ่จับบ่าบอบบางสองข้างของพิมพ์รพีพร หญิงสาวเงยหน้าสบตาพี่ชายตนเอง
“พิมพ์ต้องแต่งงานกับอีตาปลัดนั่นจริงๆเหรอพี่พี” น้ำเสียงสั่นเครือของน้องสาว ทำให้พี่ชายอย่างพีรพลต้องถอนหายใจ
“บางทีคนเราก็ไม่สามารถทำอะไรตามใจตัวเองได้ทุกอย่างนะพิมพ์ เราต้องรู้จักยอมรับเงื่อนไขของสังคม และอีกอย่าง...ทุกเรื่องราวที่เกิดขึ้นมันเริ่มต้นจากตัวเราเองทั้งนั้น พิมพ์ว่าไหม” น้ำเสียงอ่อนโยนและแววตาห่วงใยที่พิมพ์รพีพรรับรู้ได้ ทำให้หญิงสาวพยักศีรษะหงึกๆ หากแต่ใบหน้างามที่บูดบึ้งทำให้พี่ชายอดที่จะใช้มือยีเส้นผมนุ่มของน้องสาวเบาๆไม่ได้
“ทำไมคราวนี้รู้เรื่องง่ายจัง เมื่อกลางวันเห็นปฏิเสธเถียงคอเป็นเอ็น” พีรพลเอ่ยถามน้องสาวอย่างแปลกใจ
“พิมพ์ยอมแต่งงานกับปลัดเมฆก็ได้ แต่พิมพ์ไม่รับประกันว่าเขาจะทนเป็นสามีของพิมพ์ได้นานแค่ไหนนะคะ”
พี่ชายขมวดคิ้วเข้มสบตาน้องสาว พิมพ์รพีพรยิ้มอย่างร้ายกาจ ก็ในเมื่อทุกคนอยากให้เธอแต่งงานนัก เธอก็จะยอมรับเงื่อนไขของสังคมตามที่พี่ชายบอก แต่งแล้วก็เลิกได้นี่นา และเธอนี่แหละจะเป็นคนทำให้อีตาปลัดเมฆาลาออกจากชีวิตเธอไปเอง
หลังจากพิมพ์รพีพรขังตัวเองอยู่ในห้องร่วมสามชั่วโมง หญิงสาวทบทวนเหตุการณ์ต่างๆ และพยายามคิดหาทางออกให้กับตัวเอง ในที่สุดเธอก็ยอมรับชะตากรรมที่จะต้องแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักเลยสักนิด แต่หลังจากแต่งงานแล้วเธอก็จะทำทุกวิถีทาง ให้เขาออกจากชีวิตตัวเองโดยเร็วที่สุด จะได้จบเรื่องราววุ่นวายต่างๆที่เกี่ยวข้องกับปลัดเมฆาเสียที
“ขับเร็วๆสิตาเมฆ แม่อยากไปถึงบ้านย่าพรเร็วๆ ป่านนี้ลูกสะใภ้แม่จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ แม่จะไปเกลี้ยกล่อมดูอีกที” ปลัดเมฆาหัวเราะเบาๆกับคำพูดของมารดา
“เขาอาจจะกำลังขัดลำกล้องปืนเตรียมเล็ง เพื่อยิงตัดขั้วหัวใจผมอยู่ก็ได้นะแม่” พูดแล้วก็หัวเราะเสียงดัง จนมารดาที่นั่งอยู่เบาะด้านหลังต้องเอื้อมมือมาตีที่บ่าแกร่งแรงๆสองสามที
“ก็เรานะตัวดี ไปทำอะไรประเจิดประเจ้อ ผู้หญิงเขาเสียหายนะลูก เป็นผู้ชายก็ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองทำ”
“ครับ...ผมยินดีรับผิดชอบทุกอย่างครับแม่ แต่ผู้หญิงเขาจะยอมให้ผมรับผิดชอบหรือเปล่า อันนี้ไปถามกันเอาเองนะครับ” ปลัดเมฆาพูดไปก็ยิ้มไป ยิ่งเมื่อนึกถึงใบหน้านวลจิ้มลิ้ม จมูกรั้นนิดๆกับแววตาถือดี และเนื้อตัวนุ่มนิ่มที่เขาเคยได้สัมผัส มันทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองยิ้มกว้างกว่าที่เคยยิ้มนะ
“ยิ้มกว้างเชียวนะไอ้เสือ หึๆ” ผู้เป็นบิดาที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับ สังเกตท่าทางของลูกชายตั้งแต่ขึ้นรถมาแล้ว ปลัดเมฆายิ้มน้อยยิ้มใหญ่แปลกๆ ผู้ชายด้วยกันทำไมจะดูไม่ออกว่า ลูกชายตัวดีพึงพอใจหลานสาวของย่าพรอยู่ไม่น้อย ผู้เป็นพ่อไม่รู้หรอกว่าลูกชายกับพิมพ์รพีพรรู้จักกันมาตั้งแต่เมื่อไร แต่หากจะลงเอยด้วยการได้ลูกสะใภ้คนนี้เขาก็ยินดีเป็นอย่างยิ่ง เพราะถือคติว่าปลูกเรือนตามใจผู้อยู่ผูกอู่ตามใจผู้นอน
เมื่อรถจอดเทียบที่หน้าเรือนหลังใหญ่ พ่อแม่ลูกทั้งสามคนก้าวลงจากรถเกือบจะพร้อมกัน
“มาๆกำนันเสือ แม่นภา ปลัดเมฆ ขึ้นเรือนมาก่อน” ย่าพรเอ่ยเชื้อเชิญเรียกผู้มาเยือนรอบที่สองของวันนี้ขึ้นเรือน
ย่าพร ท่านรองพลรัตน์ พีรพล นั่งรออยู่ที่ชุดเก้าอี้ไม้สักบริเวณชานกว้างบนเรือน เมื่อผู้มาเยือนนั่งลงแล้วเอ่ยทักทายพูดคุยกันได้สักระยะ ย่าพรก็กล่าวถึงประเด็นหลักของทั้งสองครอบครัว
“ยายพิมพ์ไม่มีปัญหาอะไรแล้วนะ แล้วย่าก็แวะไปหาฤกษ์กับท่านพระครูมาแล้วเมื่อกลางวัน ท่านบอกว่าให้ถือเอาฤกษ์สะดวกเลย การแต่งงานขึ้นอยู่กับคนสองคนต่อให้ฤกษ์ดีแค่ไหน หากผัวเมียไม่ซื่อสัตย์ต่อกันก็จบด้วยการเลิกรากันอยู่ดี ย่าเลยว่าจะให้แต่งกันวันอาทิตย์หน้าเลยนะ เตรียมตัวทันไหมปลัดเมฆ”
“เอ่อ..ครับย่าพร” ปากก็ตอบรับแต่ย่าพรสังเกตว่าปลัดเมฆาเหลียวหน้าเหลียวหลังเหมือนมองหาใครอยู่
“ก็ตามนี้นะ เย็นนี้อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะ จะได้คุยรายละเอียดต่างๆเลย นี่ก็เห็นแม่เฟื่องฟ้าจะทำน้ำพริกมะขามให้กินกันเย็นนี้ ยายพิมพ์เขาเลยอาสาไปเก็บมะขามให้ อยู่ในสวนหลังบ้านโน่นแน่ะ” ปลัดเมฆายิ้มเขินสบตาหญิงชรา
“เอ่อ..ครับ ถ้าอย่างนั้นผมไปเก็บมะขามช่วยพิมพ์นะครับ”
“กระถินรอเก็บอยู่ข้างล่างนะ เดี๋ยวพี่พิมพ์ปีนขึ้นไปเอง” พิมพ์รพีพรในชุดกางเกงขาสั้นเสื้อยืดสีขาวพอดีตัวกับรองเท้าผ้าใบส้นเตี้ย เอ่ยบอกเด็กสาวขณะที่ตนเริ่มเกาะปีนป่ายขึ้นต้นมะขามใหญ่
- ผู้เขียน
