เลี้ยงรักด้วยแค้น

เหยื่อแสนหวาน

“นี่ห้องหนูจ๊ะ หวังว่าหนูพิมพ์คงจะอยู่สบายนะจ๊ะ ป้าให้เด็กๆ มันมาจัดห้องให้ใหม่ ทีแรกเจ้าพิณมันอยู่ห้องนี้เพราะมันรักนายมัน นายมันนอนไหนมันก็จะนอนที่นั่นก็เลยตกแต่งแบบเรียบๆ ง่ายๆ พอพ่อเลี้ยงบอกว่าหนูจะมาเป็นผู้ช่วยส่วนตัวให้หนูมานอนห้องนี้แทน เจ้าพิณมันก็เลยย้ายไปนอนกับแม่ที่เรือนหลังบ้าน พ่อเลี้ยงสั่งให้จัดห้องให้หนูใหม่โดยให้ป้าตัดสินใจเอาเองว่าจะต้องการแบบไหน ป้าเองก็ไม่รู้ว่าหนูจะชอบแบบไหน ตกลงหนูถูกใจบ้างมั้ยจ๊ะ” ป้าชื่นแม่บ้านพาพิมพ์กานต์มาดูห้องพัก ยืนยิ้มรอคำตอบ

“สวยน่ารักมากค่ะป้า โทนสีครีม – เทา – ฟ้านี่ดูอบอุ่นนุ่มนวลดีค่ะ เฟอร์นิเจอร์ก็น่ารักเข้าชุดกันมากๆ ป้าเลือกเก่งจังค่ะ”

“ดีจังเลยจ๊ะที่หนูชอบ ทีนี้ป้าจะสารภาพละนะ... นี่ไง~..ป้าเปิดหนังสือแล้วก็สั่งเค้ามาทำตามนี้เลยแหละ แค่นี้ก็เสร็จ!” ป้าชื่นยื่นนิตยสารแต่งบ้านให้พิมพ์กานต์ดู เป็นภาพห้องที่จัดแต่งคล้ายๆ กับห้องของเธอตอนนี้เปี๊ยบ

“คุณป้าเก่งจัง ฮะฮะฮะ..”

“อย่างป้าอยู่แต่บ้านนอกจะไปคิดจัดอะไรได้ละจ๊ะสาวน้อย ป้าก็ต้องลักไก่บ้างสิ นี่เจ้าพิณมันก็ช่วยเลือกแบบนะแล้วก็ติดต่อช่างมาทำให้วันเดียวเสร็จเลย ส่วนเด็กๆ ในบ้านนี่ป้าก็แค่สั่งมาทำความสะอาดอีกรอบแล้วก็ปูที่นอนให้เรียบร้อย อ้อ! หนูมาดูตู้เสื้อผ้านี่มา ป้าใส่ผ้าขนหนูไว้ตู้นี้นะจ๊ะ ส่วนตู้นี้ก็ชุดนอน ตู้นี้ก็ชุดใส่เล่น ตู้นี้ก็..”

“เดี๋ยวค่ะเดี๋ยว! ..ทำไมมีชุดนอนชุดใส่เล่นอะไรด้วยละคะป้า” พิมพ์กานต์งุนงงสงสัย เธอหิ้วมาแค่กระเป๋าเดียวจะมีเสื้อผ้าอะไรเยอะแยะขนาดนั้น

“อ๋อ! ..เสื้อผ้าพวกนี้พ่อเลี้ยงไปหาซื้อมาให้เองจ๊ะ ป้าก็ไม่รู้หรอกนะว่าเธอไปหาซื้อมาจากไหน แต่พอเธอกลับจากกรุงเทพฯ เธอก็หิ้วมากระเป๋าใหญ่ทีเดียวแล้วก็บอกว่าให้จัดใส่ตู้ อีกเดี๋ยวเจ้าของเสื้อก็จะตามมา”

“เอ่อ...เหรอคะ?” หญิงสาวงงเข้าไปอีกรีบไปเปิดตู้เสื้อผ้าดูก็เห็นแต่ละตัวว่าเป็นไซส์ขนาดที่เธอใส่แทบทั้งนั้น มีกระทั่งชุดชั้นในซึ่งเธอดูแล้วก็เป็นไซส์เดียวกันกับของเธอเป๊ะ! เป็นไปได้ยังไงกัน? เขารู้ขนาดตัวเธอได้อย่างไร?

“ฉันเป็นคนจำแม่นน่ะ ไม่ค่อยลืมอะไรง่ายๆ ..” เสียงทุ้มๆ ตอบมาเหมือนได้ยินเสียงตะโกนถามในใจเธอ

‘คุณพี่ริน!’ พิมพ์กานต์ใจเต้นไม่เป็นส่ำ.. แต่ก็ทำใจกล้าหันกลับไปดูช้าๆ ตามที่มาของเสียง

“คุณ!!! ..” เธออ้าปากค้างเมื่อจำได้ว่าชายหนุ่มคนที่กำลังยืนพิงประตูอยู่นั้นเป็นคนๆ เดียวกับผู้ชายในผับที่จาบจ้วงล่วงเกินเธอ

“ใช่...เธอก็ความจำดีนี่ สวัสดีพิมพ์กานต์.. ฉัน..การิน” การินหันไปปิดประตูซึ่งป้าชื่นหายไปไหนตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ทั้งห้องเหลือเพียงเขาและพิมพ์กานต์ที่ยืนอกสั่นขวัญแขวนอยู่เท่านั้น

“สะ..สวัสดีค่ะ.. คุณพี่ริน..” พิมพ์กานต์ทำใจดีสู้เสือยกมือไหว้การิน

ถึงแม้ในใจจะตะโกนก้องว่า..ไม่! ...เป็นไปไม่ได้!!

“ว้าว...เรียก คุณพี่ริน ซะด้วย ใครสอนน่ะ พี่ขวัญเหรอ” การินก้าวเท้าเข้าไปหาพิมพ์กานต์เรื่อยๆ

“ค่ะ...” เธอก็ถอยหลังไปเรื่อยๆ

“ชอบเสื้อผ้าที่ฉันเลือกมาให้มั้ย..” ขายาวๆ ยังก้าวต่อไปเรื่อยๆ

“ชะ..ชอบค่ะ..” เธอก็ยังคงถอยหลังๆ

“ดี ฉันอยากให้เธอชอบนะ ฉันอยากให้เธอชอบทุกๆ อย่างที่นี่ เพราะเธอจะต้องอยู่ที่นี่อีกนานทีเดียว” การินสาวเท้าอีกทีเดียวก็ประชิดถึงตัวพิมพ์กานต์

“ว๊าย! ...” เธอตกใจผงะตัวหนีล้มลงบนเตียงนอนหนานุ่มพอดี

“แหม...เชิญชวนตั้งแต่วันแรกเลยนะสาวน้อย” การินโดดขึ้นไปคร่อมอยู่บนตัวพิมพ์กานต์ที่กำลังตกใจหน้าแดงก่ำเพราะความโกรธ

“พิมพ์ไม่ได้! ...” พิมพ์กานต์ตะโกนเถียง

“อ๊ะๆ ...อย่าได้ขึ้นเสียงกับฉันเชียวนะ แม่เธอจะลำบากนะ นอกจากไม่ได้เจอลูกสาวคนสวยแล้วยังอาจจะต้องระเห็จไปอยู่อพาร์ทเม้นท์คนเดียวด้วยนะ” การินขู่

“.......” พิมพ์กานต์กัดปากไม่ตอบ เธอหันหน้าหนีใบหน้าหล่อเหลาที่เริ่มก้มเข้ามาชิด น้ำตาเริ่มปริ่มขอบตา

“ว่าง่ายดีนี่ เธอนี่สวยจริงๆ นะ..ยิ่งดูใกล้ๆ แบบนี้ยิ่งสวย...” การินขยับร่างเข้าชิดเหลือแค่ข้อศอกดันตัวเองไว้

“...อืมม...หอมซะด้วย ไม่เห็นเหมือนกลิ่นน้ำหอม.. อืม..เหมือนกลิ่นแป้งเด็ก” เขาก้มหน้าจนชิดแก้มนวล ปลายจมูกโด่งงามไล้แตะผิวนวลแผ่วๆ

พิมพ์กานต์หันหน้าหนีใจเต้นระรัวด้วยความตื่นตระหนก

“เธอใจเต้นรัวเลยนะ ตื่นเต้นเหรอ” การินหยุดมองตรงจุดชีพจรที่ซอกคอ เห็นได้ชัดว่ามันเต้นตุบๆๆ ลมหายใจจากปากเขายิ่งทำให้เธอแทบหยุดหายใจ

‘เมื่อไหร่จะลุกไปเสียทีนะ!’ พิมพ์กานต์คิด แล้วก็ให้โมโหร่างกายตัวเองที่มันฟ้องความรู้สึกโจ่งแจ้งขนาดนั้นจนแทบอยากจะกรีดเส้นเลือดทิ้ง!

การินเองก็ใจเต้นไม่แพ้กันเพียงแต่เขาเชี่ยวชาญกว่าในการควบคุมอารมณ์ หญิงสาวที่อยู่ภายใต้ร่างเขาตอนนี้ช่างปลุกเร้าอารมณ์จนเลือดเขาแทบลุกเป็นไฟทั้งๆ ที่เธอนอนนิ่งแข็งทื่อเป็นหุ่น กลิ่นกายเธอหอมกรุ่น แก้มนวลใสที่คราวนี้เห็นชัดเจนกระจ่างตา ริมฝีปากที่เม้มแน่นด้วยความกลัวระคนตื่นเต้น ชีพจรตรงซอกคอเต้นระรัวจนเส้นเลือดแทบทะลุ เหงื่อเริ่มซึมตามปลายจมูกเชิดของเธอตามจังหวะหัวใจที่เต้นถี่ขึ้นๆ การินอดใจไม่ไหวฝังริมฝีปากลงตรงซอกคอที่กำลังเต้นตุบๆ ท้าทายสายตา

“ฮ้า! ..” พิมพ์กานต์หลุดปากร้องหลับตาปี๋ สองมือจิกเอวการินทันที

เสียงร้องเบาๆ คำเดียวทำเอาการินหยุดตัวเองไม่อยู่ ลิ้นอุ่นๆ ดุนดันตรงซอกคอ ริมฝีปากร้อนๆ ดูดเม้มจนพิมพ์กานต์ดิ้นเร่าๆ อยู่ใต้ร่างเขา เงยหน้าขึ้นมองเห็นเธอแหงนหน้าอ้าปากระบายลมหายใจ เกินกว่าจะอดใจไหวทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นแบบนี้ เขาแค่จะแกล้งเธอเท่านั้น แต่ตอนนี้เลือดเขามันเดือดเสียแล้ว การินประกบริมฝีปากลงไปบนกลีบปากนุ่ม ลิ้นสอดลึกเข้าไปในโพรงปาก จูบดุดันเร่งเร้าจนพิมพ์กานต์สติเตลิดกระเจิดกระเจิง

พิมพ์กานต์หมดแรงจะป้องกันตัวเอง เธอได้แต่สงสัยตัวเองว่าทำไมไม่รังเกียจเขา เธอไม่รังเกียจแต่เธอก็ไม่อยากตอบสนองเขา ไม่อยากให้เขาเข้าใจผิดว่าเธอยินยอมพร้อมใจ แต่เธอก็ห้ามตัวเองไม่ได้ การินปลุกเร้าความเป็นหญิงในตัวเธอจนมันทะลุออกมาจนหมด เธอหยุดไม่ได้ เขาทำให้เธอต้องการมัน แต่เธอก็ยังบังคับมือตัวเองไม่ให้กอดตอบเขา เธอจะทำให้เขารู้ว่าเธอก็ยังต่อต้านเขา

“เธอหอมหวานเหมือนที่คิดจริงๆ เลย” การินถอนริมฝีปากพูดเบาๆ ข้างหูพิมพ์กานต์ นิ้วมือเรียวของเขาเริ่มซุกซนสอดเข้าไปใต้เสื้อเธอ มือร้อนผ่าวลากผ่านเอวบางไปจนเกือบถึงใต้อกรู้สึกเหมือนโดนไฟร้อนๆ นาบไปตามลำตัว

“อย่าค่ะพี่ริน...ได้โปรด” พิมพ์กานต์ร้องห้ามจับมือเขาไว้ น้ำตาเอ่อคลอดวงตา เธอยังไม่อยากรู้สึกไร้ค่าตั้งแต่วันแรกที่มาถึง เธอต้องหยุดเขาให้ได้

การินหยุดมองหน้าพิมพ์กานต์ เธอน้ำตาไหลอาบแก้มแต่ไม่มีแม้เสียงสะอื้น เสียงอ้อนวอนที่เรียกชื่อเขาทำให้อารมณ์พิศวาสที่กำลังทะยานอยากตกฮวบเหลือเพียงความหงุดหงิดฉุนเฉียว เขากระเด้งตัวลุกขึ้นจากตัวเธอทันที

“ถ้าฉันยังไม่ได้บอกว่าเธอมีหน้าที่อะไร เธอจงรู้ไว้ว่าเธอมีหน้าทีดูแลฉัน เธอเป็นผู้ดูแลส่วนตัวของฉัน ตั้งแต่ฉันตื่นจนฉันหลับ ต่อจากนี้ไปเธอต้องดูแลเรื่องเสื้อผ้า อาหารการกิน ทุกๆ อย่างในชีวิตฉันเธอต้องดูแลให้เรียบร้อยอย่าได้บกพร่อง ห้องฉันอยู่ติดกับห้องเธอมีประตูเชื่อมกันอยู่ ทุกๆ เช้าเธอจะต้องเข้ามาปลุกฉันตอนตี 5 ครึ่ง เริ่มพรุ่งนี้เช้า เธอจะไม่ได้รับเงินเดือนที่นี่มีข้าวปลาอาหารให้กิน ห้ามใช้โทรศัพท์และอินเตอร์เนทถ้าฉันไม่อนุญาต ถ้าเธออยากได้ของใช้ส่วนตัวหรือต้องการซื้ออะไรให้บอกฉันโดยตรง เข้าใจมั้ย” การินหันหลังพูดกับพิมพ์กานต์ที่ยังกอดตัวเองนั่งอยู่บนเตียงด้วยสภาพเสื้อผ้ายับยู่ยี่ผมเผ้ายุ่งเหยิง

“ค่ะ พี่ริน” เธอกลั้นสะอื้นรับคำเบาๆ

“ดี” การินไม่หันมามอง เขาเดินเลยไปที่ประตูเชื่อมระหว่างห้องเขากับพิมพ์กานต์แล้วหายเข้าห้องตัวเองไป

พิมพ์กานต์ทิ้งตัวลงกับที่นอนร้องไห้สะอึกสะอื้นจนสาแกใจ

การินทำเหมือนเธอเป็นผู้หญิงไร้ค่าที่หิ้วไปนอนด้วยได้ง่ายๆ แต่ทำไมนะ..ทำไมถึงได้เตลิดไปกับบทรักของเขาทั้งๆ ที่ไม่เคยมีชายคนไหนได้เข้าใกล้เธอมากกว่าจับมือเลย ทำไมกับการินเธอถึงได้ล่องลอยไปกับเขาได้ขนาดนี้แค่เขาแตะนิดเดียวเธอก็แทบลุกเป็นไฟ เธอเกลียดตัวเองเหลือเกินที่ติดใจรสสัมผัสจากเขา เธอเกลียดตัวเองที่คนที่รักนวลสงวนตัวอย่างเธอทำตัวเหมือนผู้หญิงใจง่าย เธอเกลียดตัวเองที่ต้องยอมรับว่ายังอยากให้เขาสัมผัสอีกครั้ง เธอเกลียดตัวเองเหลือเกินที่เวลานี้เธอห้ามใจเธอไม่ได้ เจ็บใจจนน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด...

การินยืนนิ่งอยู่ใต้สายน้ำจากฝักบัวขนาดใหญ่ น้ำเย็นๆ ที่ไหลผ่านร่างเปลือยกำยำพอจะทำให้เขาหายร้อนรุ่มลงไปบ้าง เขาไม่น่าเผลอตัวเผลอใจเลยเพราะมันอาจจะทำให้ยัยเด็กนั่นเข้าใจผิดคิดว่าเขาสนใจ เขาอยากจะทำให้เธอเจ็บปวดต่างหาก เขาไม่มีวันสนใจนังเด็กที่ทำให้ครอบครัวของเขาต้องสูญสลายเด็ดขาด การินบอกตัวเอง..

“อย่าหลงตัวเองไปเลยพิมพ์กานต์ เธอมันก็แค่ของเล่นระบายอารมณ์ของฉันเท่านั้น เธอมันก็มีดีแค่หน้าตาสะสวยแต่จิตใจก็คงเลวทรามเหมือนแม่ของเธอ เจอแค่นี้มันยังน้อยไป เธอจะต้องอยู่ที่นี่ไปอีกนาน!” การินคำรามผ่านสายน้ำเย็นฉ่ำแต่มันก็ไม่ช่วยให้เลือดที่ร้อนระอุอยู่ในกายเย็นลงเลย

กลิ่นกายสาวยังกรุ่นติดจมูกตราตรึง ผิวกายนวลเนียนทุกสัมผัสที่เขาจับต้องละมุนมือ ผมยาวสลวยหนานุ่มกระจายอยู่เต็มที่นอนจนอยากจะใช้มือสอดเข้าไปสัมผัสใต้พวงผม ดวงตาโตเรียวยาวราวตากวางที่หวาดระแวงระคนตื่นเต้นก็ปลุกเร้าให้เขาอยากบดขยี้แม่กวางน้อย เสียงหวานๆ ที่เรียกชื่อเขา ..คุณพี่ริน.. ยามเปลี่ยนเป็นเสียงหอบหายใจยิ่งทำให้เลือดหนุ่มในกายฉีดพล่าน ริมฝีปากสีกลีบกุหลาบอันหอมหวานทำให้เขาลุ่มหลงอยากลิ้มรสอีกครั้งราวกับผึ้งที่ติดใจในน้ำเลี้ยงของดอกไม้

“อา! ....” การินเปล่งเสียงระบายความเสียวซ่าน เขาพยายามทำจิตใจให้เข้มแข็งแต่ร่างกายไม่รับรู้ ความต้องการแผ่ซ่านไปทั่วร่างกำยำต้านทานไม่ไหวทั้งๆที่ตั้งแต่โตเป็นผู้ใหญ่เขาควบคุมอารมณ์ได้ดีตลอดมา

การินขยับข้อมือที่กอบกุมแก่นกายกลางลำตัวระรัวเร็ว แขนอีกข้างยันกำแพงไว้เกร็งจนเส้นเลือดปูดโปน สายน้ำเย็นเฉียบยังคงไหลผ่านไหล่กว้างไปจนจรดปลายเท้า กลิ่นกายหอมกรุ่นปะทะจมูกในความทรงจำ จูบร้อนแรงที่บดลงไปบนกลีบปากนุ่ม และเสียงหวานๆ ที่เรียกชื่อเขา

...คุณพี่ริน...

“โอ๊ะ! โอ๊ย! ...อา!!” การินร่างกระตุกเฮือกปล่อยสายธารแห่งอารมณ์ไหลรวมไปกับสายน้ำ

‘เป็นอะไรไปวะไอ้ริน! ..ถึงขนาดอดไม่ไหวเชียวเหรอวะ! ..ไม่! ไม่! ไม่! จะต้องไม่เป็นแบบนี้! แกจะแพ้นังเด็กนั่นตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มไม่ได้! ไม่มีวัน!’

การินกำหมัดแน่นตะโกนก้องในใจ เขาไม่มีวันยอมแพ้พิมพ์กานต์ เธอต่างหากที่ต้องอยู่ใต้บัญชาเขา ทั้งบุญคุณความแค้นเธอต้องชดใช้ให้เขาอย่างสาสม!