ความแค้นแสนสวย 2/2
1315 คำ
“แม่ขา พิมพ์กลับมาแล้วค่ะ” พิมพ์กานต์ร้องเรียกมารดาเสียงใสเมื่อรถเก๋งขนาดกระทัดรัดมาจอดเทียบส่งถึงหน้าบ้านน้อยหลังเดิม
“จ๊าลูก นึกว่าจะกลับกันดึกกว่านี้ซะอีกนะ เข้ามาก่อนสิจ๊ะเด็กๆ น้าจะชงชาอุ่นๆ ให้ดื่ม” สุรีย์ในชุดนอนแบบเสื้อและกางเกงขายาวเรียบๆ ชักชวนสองสาวที่อุตส่าห์ขับรถมาส่ง
“ขอบคุณมากค่ะคุณน้าแต่ไม่รบกวนละค่ะ พวกหนูลากลับเลยละกันบอกแม่ไว้ว่าไม่เกินเที่ยงคืนนี่ก็ห้าทุ่มกว่าแล้วค่ะ ขอบคุณน้องพิมพ์ด้วยนะจ๊ะที่อุตส่าห์เอาของฝากจากยายขวัญมาให้” เพื่อนสาวของครองขวัญยิ้มแย้มขอบคุณน้องสาว
“ยินดีค่ะ ขอบคุณพี่ๆ ด้วยค่ะที่มาส่งพิมพ์ จริงๆ แล้วพิมพ์กลับเองได้นะคะไม่ไกลบ้านพิมพ์เท่าไหร่”
“อุ๊ย! ได้ไงจ๊ะ ยายขวัญรู้เข้าเอาพี่ตายแน่เลยรักน้องสาวยังกะอะไรย้ำนักย้ำหนาว่าต้องไปรับไปส่ง นี่พิมพ์ยังดื้อไม่ยอมให้มารับยังไงก็ต้องมาส่งแหละจ๊ะ”
“แหม..พี่ขวัญก็เป็นห่วงมากไป ร้านนี้ใกล้บ้านพิมพ์ไปเองได้ค่ะให้พี่ๆ มารับมาส่งเกรงใจ”
“ดูลูกสาวคุณน้าสิคะดื้อขนาดไหน พวกหนูบอกจะมารับก็ไม่ยอมบอกทางจะไปเองให้ได้ เดี๋ยวนี้อะไรๆ มันเปลี่ยนไปแล้วนะจ๊ะไปไหนๆ คนเดียวมันอันตราย ดีนะที่ไปถูก” สุรีย์ฟังสาวๆ ฟ้องยิ้มๆ
“ค่ะๆ คราวหน้าพิมพ์ไม่ดื้อแล้วค่ะ จะเชื่อฟังพี่ๆ นะคะ” พิมพ์กานต์ยิ้มหวานให้พี่ๆ
“จ๊ะ ต้องงั้นถึงจะน่ารักสมกับที่ยายขวัญคุยนักคุยหนาว่าน้องสาวน่ารักเหลือเกิน พี่ก็เห็นแล้วว่าน่ารักจริงๆ ถึงได้ห่วง ไปไหนๆ ต้องระวังตัวมากๆ นะจ๊ะรู้มั้ย พวกหนูลากลับก่อนนะคะคุณน้าดึกแล้ว สวัสดีค่ะ” สองสาวกำชับน้องคนสวยอีกครั้งพร้อมกับยกมือไหว้ลาสุรีย์
“จ๊ะ กลับเถอะ ขอบคุณมากที่มาส่งน้องจ๊ะ ขับรถดีๆ กันนะลูก” สุรีย์โบกมือตอบสาวๆ ที่โบกมือลาอยู่ในรถที่กำลังวิ่งลับไป
“เป็นไงลูก สนุกมั้ย” สุรีย์ถามเรื่อยๆ สองแม่ลูกกอดเอวกันเข้าบ้าน
“ก็สนุกดีค่ะแม่ เพลงเพราะดีคนไม่ค่อยเยอะคงเป็นเพราะมันเป็นวันธรรมดา แต่พิมพ์ก็ไม่ค่อยชอบไปผับไปบาร์อะไรแบบนี้เท่าไหร่หรอกค่ะ วันนี้ที่พิมพ์ไปก็นั่งนอกเฉลียงกันกับพี่ๆ พิมพ์ว่าข้างในมันมืดแล้วก็พลุกพล่านเกินไปแค่เดินไปเข้าห้องน้ำก็ยังต้องคลำทางเลยค่ะ..” พิมพ์กานต์ชะงักเมื่อนึกถึง ห้องน้ำ
“เหรอลูก มันคงเป็นผับแบบวัยรุ่นละมั้งก็เลยเป็นแบบนั้น คุณพงษ์เคยพาแม่ไปกินข้าวฟังเพลงไม่ค่อยเจอแบบนี้นะ อุ๊ย! ..” สุรีย์พูดแล้วก็รีบเอามือปิดปาก
“นั่นแน่! แม่ไปกินข้าวกับลุงพงษ์ด้วย” พิมพ์กานต์หน้าทะเล้นตาเป็นประกายวิบวับ เธอลุ้นมาตลอดว่าลุงพงษ์คนที่เธอรักเหมือนพ่อคนนึงจะเมตตารักใคร่มารดาของเธอหรือไม่ ในที่สุดฝันของเธอก็น่าจะมีเค้าความจริง
“แหม! ...ก็นานๆ ครั้งน่ะ คุณพงษ์คงสงสารกลัวแม่จะเหงาเพราะคิดถึงลูก” สุรีย์แก้เขินใบหน้าแดงระเรื่อ
“ดีแล้วละค่ะแม่ พิมพ์เห็นชอบอนุมัติ! ฮะฮะ.. พิมพ์ก็รักลุงพงษ์ค่ะ ลุงพงษ์กับพี่ขวัญดีกับพิมพ์มากๆ ถ้าหากลุงพงษ์กับแม่จะเป็นเพื่อนคู่ชีวิตกันได้พิมพ์คงมีความสุขมาก”
“อุ๊ย! ยังไม่ถึงขั้นนั้นหรอกจ๊ะยัยเด็กบ๊อง ลุงพงษ์ก็คงเมตตาแม่ที่ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวซะละมากกว่า” แววตาสุรีย์สลดลงเล็กน้อยเมื่อนึกถึงวันที่ถูกพรากลูกไปจากอก แม้มันจะผ่านมานานจนได้กอดลูกสาวอีกครั้งแล้วนางก็ยังไม่ลืมความทรมานในครั้งนั้น
“พิมพ์กลับมาอยู่กับแม่แล้วค่ะ พิมพ์จะไม่จากแม่ไปไหนอีกแล้ว” พิมพ์กานต์กอดเอวมารดาด้วยความรัก สุรีย์กอดตอบลูกสาวอบอุ่น เท่านี้เองคือความสุขสำหรับคนเป็นแม่..
“แม่จะไปชงชาเขียวร้อนๆ หอมๆ มาให้นะลูก ดื่มแล้วจะได้อุ่นหลับสบาย”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะแม่” พิมพ์กานต์ยิ้มให้
มารดาเดินไปแล้วพิมพ์กานต์ก็เผลอคิดถึงเรื่องน่าตกใจที่ผับ เธอยังตื่นเต้นตกใจไม่หายแต่ก็ต้องระงับอาการไว้ให้เป็นปกติไม่อยากให้ใครรู้เรื่องน่าอาย ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกัน? ทำไมทำกับเธอแบบนั้นทั้งๆ ที่เขาก็ดูเป็นคนสุภาพเรียบร้อย เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายก็ดูออกว่าเป็นของมียี่ห้อราคาแพงไม่น่าเป็นพวกหื่นกามไร้มารยาท กลิ่นกายเขาก็เป็นกลิ่นน้ำหอมผู้ชายปนกับกลิ่นแชมพูสระผมหอมสะอาด นึกถึงตรงนี้พิมพ์กานต์ก็เผลอเอานิ้วลูบไล้เรียวปากที่ยังช้ำบวมอยู่นิดๆ รสสัมผัสที่เธอไม่เคยเจอยังประทับอยู่ทุกอณูความรู้สึก หัวใจที่เป็นปกติเริ่มเต้นผิดจังหวะขึ้นมาอีกแล้ว ถึงแม้จะอยากลืมก็ลืมไม่ลง
‘จูบแรกคงเป็นแบบนี้ทุกคนละมั้ง มันก็คงตื่นเต้นลืมไม่ลงแบบนี้แหละ คงไม่ใช่เพราะเราติดใจหรอกนะ โอ๊ย! บ้าๆๆๆ! คิดเลอะเทอะใหญ่แล้วยัยพิมพ์กานต์ เลิกคิดเดี๋ยวนี้นะ!’ พิมพ์กานต์เอามือตบแก้มตัวเองแปะๆ เรียกสติ
“ทำอะไรน่ะพิมพ์” สุรีย์ถือถ้วยชาร้อนมาเห็นลูกสาวทำท่าแปลกๆ พอดี
“อ๋อ..ยุงมันเยอะค่ะแม่ พิมพ์เลยปัดๆ มันไป” พิมพ์กานต์ทำท่าปัดไปมาแก้เก้อ
“เออ..สงสัยจะจริง แม่ไม่ได้ฉีดยากันยุงมาหลายวัน เอาชาขึ้นไปจิบบนห้องดีกว่าลูกจะได้อาบน้ำนอนเลยทีเดียว ข้างล่างยุงเยอะ”
“ดีเหมือนกันค่ะแม่ ขึ้นข้างบนกันดีกว่าค่ะ”
“จ๊ะ ไปสิ”
สองแม่ลูกประคองกอดกันขึ้นบันไดกระหนุงกระหนิงดูอบอุ่น หากแต่สายตาของคนที่อยู่ในรถเก๋งคันหรูที่จอดแอบไว้ข้างรั้วต้นไม้ที่เดิมนั้นกลับจ้องมองมาด้วยสายตาเคืองแค้นระคนเจ็บปวด
การินคิดไม่ถึงเลยว่ารถคันที่เขาขับตามมาจะมาจอดลงตรงบ้านน้อยหลังเดิมที่เขาเคยมาเฝ้าดูเมื่อหลายปีที่ผ่านมา ไม่คิดเลยว่าหญิงสาวคนที่เขาเพิ่งประทับจูบอย่างเร่าร้อนเร้าอารมณ์เมื่อครู่จะเป็นเด็กคนที่เขาเคยสั่งเนรเทศไปให้ไกลแสนไกลจากที่นี่ ไม่คิดเลยว่าเด็กคนนั้นโตขึ้นมาจะสวยเซ็กซี่ขนาดนี้ และไม่นึกเลยว่าปากนุ่มๆ ของเด็กที่เขาเคยเกลียดแสนเกลียดจะหอมหวานขนาดนั้น!
“เธอไม่ไปเองนะ..ฉันให้โอกาสแล้ว เธอไปอยู่ที่ไหนมาอีกไม่นานฉันก็ต้องรู้ แต่อย่าคิดเชียวนะว่ากลับมาแล้วจะได้อยู่กับแม่สุดที่รักของเธอได้ อย่าคิดว่าเธอจะได้อยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของแม่เหมือนที่เธอฝัน อ้อมกอดมารอย่างฉันต่างหากที่เธอจะได้รับ เธอมันเป็นของฉันตั้งแต่แรกแล้ว ในเมื่อให้เธอไปเธอไม่ไปให้ตลอด ชีวิตนี้เธอก็จะหนีจากฉันไปไม่ได้! มาหาฉันเร็วๆ ล่ะที่รัก!”
การินแสยะยิ้มก่อนจะขับรถหายไปในความมืด...
- ผู้เขียน
