อวี่เยียนสอดสายตามองไปรอบๆ กลัวว่าจะเป็นหัวขโมยบุกเข้ามาหรือไม่ แต่เรือนของนางเก่าผุพังช่นนี้ ของมีค่าหรือก็ไม่มี หากจะมาขโมยผักก็ไม่น่าใช่
มือเล็กคว้าเอากระถางดอกไม้ขึ้นมา คิดว่าถ้าพบคนน่าสงสัย ตนจะทุ่มใส่ให้กระบาลแยกเลยเชียว แต่แล้วเมื่อก้าวเข้ามาในลานเรือน กลับพบหยดเลือดหยดเป็นจุดๆ ใจอวี่เยียนเต้นแรงด้วยความหวาดกลัวยิ่งขึ้น
“มู่เหวินจิ้ง...” จู่ๆ อวี่เยียนพลันนึกถึงมู่เหวินจิ้งขึ้นมา หรือว่านี่จะเป็นเลือดของเขา?! ความหวาดกลัวคืบคลานเข้ามาเกาะกุมหัวใจ อวี่เยียนหันมองรอบๆ พลางตะโกนเรียกชื่อชายหนุ่มดังลั่น
“มู่เหวินจิ้ง! เจ้าอยู่ไหน” สองขาเล็กวิ่งวุ่นอยู่ภายในลานเรือนก่อนจะหันไปเห็นเงาสูงเดินโงนเงนออกมาจากตัวบ้าน
“อวี่เยียน”
ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกชื่อตน อวี่เยียนก็พุ่งตัวไปเข้ากอดคนตรงหน้าทันที “โชคดีที่ปลอดภัย ข้านึกว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับเจ้าเสียแล้ว”
อวี่เยียนกล่าวเสียงสะอื้น
