“เจ้าหมอกำมะลอนั้นหลอกลวงข้า! คอยดูเถิด ไว้ข้าหาตาแก่นั้นเจอ ข้าจะดึงหูดึงหน้าให้ร้องเสียงหลงเลยเชียว!!!”
อวี่เยียนร้องโวยวายไม่หยุดตลอดช่วงเช้า มู่เหวินจิ้งยังมองไม่เห็น ส่วนตัวนางยังมาเจ็บขาอีก เช่นนี้ไม่เท่ากับมีคนเจ็บที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ถึงสองคนเลยหรือนี่ ตายๆ อะไรมันจะซวยซ้ำซวยซ้อนขนาดนี้หนอ
มู่เหวินจิ้งชำเลืองข้อเท้าของอวี่เยียน เห็นมีผ้าขาวพันไว้หลายทบก็บังเกิดความเศร้าขึ้นในใจ ร่างสูงลุกพรวดขึ้นอย่างลืมตัว เอ่ยบอกจะพานางไปหาหมอ
“เหตุใดข้าต้องไปหมอ ควรเป็นเจ้าหรือเปล่าที่ควรไปหาหมอ” อวี่เยียนกะเผลกขาพาตัวเองไปนั่งที่เก้าอี้ด้านหน้าของมู่เหวินจิ้ง
“ข้าได้ยินเสียงเดินเจ้าแปลกไป เจ้าบาดเจ็บที่ข้อเท้าใช่หรือไม่”
อวี่เยียนก้มลงมองข้อเท้าตัวเองที่คล้ายจะบวมมากกว่าเดิม นางหัวเราะกลบเกลื่อน เพราะกลัวมู่เหวินจิ้งจะหัวเราะเยาะที่นางซุ่มซ่ามหกล้มจึงบอกปัด “ข้อเท้าข้าเคล็ดเล็กน้อย ไม่ไ
