มี่เคอ(ผู้มาเยือนแสนลึกลับ)
722 คำ
“ลูกเองยังไม่รู้จักนางดีเท่าไหร่คงต้องใช้เวลา... กับ...นางอีกนานกว่าจะรู้จักนางมากกว่านี้” จะมาใช้เวลาอะไรกับเธอแพรวาคิดคงพูดประชดแม่ ไปตามเรื่อง เฮ้อ ถ้าเป็นการย้อนเวลาเหมือนในหนังคงเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อมากไม่ใช่แค่ย้อนเวลาอย่างเดียว ยังมาต่างชาติต่างภาษาอีกซวยเลยแพรวา เธอเองต้องหาทางกลับไปโลกของเธอให้เร็วที่สุด แต่ว่าจะทำอย่างไร
“วันนี้ให้นางพักผ่อนไปก่อน เสี่ยวโอ เจ้าตามหมอหลวงหรือยัง” ประโยคสุดท้ายหันไปยังเด็กหนุ่ม ที่คงจะเป็นขันทีประจำกาย
“พะย่ะค่ะ หมอหลวงทรงรอพระบัญชาอยู่ข้างนอก”
“หม่อมฉันทูลลาเพค่ะ” สนมฮุ่ย ย่อตัวพร้อมสาวใช้
“แม่ก็คงต้อง ไปเช่นกัน”
“สนมฮุ่ยเสด็จ” แววตาอ่อนหวานซ้อนขึ้นมองฮ่องเต้ ด้วยแววตาเชื่อเชิญอาลัยอาวรณ์
“ฮ่องเฮาเสด็จ” ไปเสียให้หมด คนร่างสูง ไม่ยักกะไปมองมาที่เธอเขม็ง
“คราวหลังต้องระวังตัว ในวังแห่งนี้ ถ้าพลาดเพียงก้าวก็เหมือนตกเหวทั้งชีวิต” ไม่มีคราวหลังยะขอบอก
“เจ้าใช้ชื่อ เฟยลี่ ไปก่อนแล้วกัน หากนึกชื่อเจ้าได้เมื่อไหร่ค่อยบอกข้า” รู้ได้อย่างไรฟะ เดาเก่งจริง
“เสี่ยวโอ เชิญหมอหลวง”
ชายแก่ร่างกายยังแข็งแรงหากแต่แววตาค่อนข้างเป็นมิตร
นั่งคุกเข่าก่อนจะ เดินมาจับชีพจรของเธอแพรวาทำตัวนิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อรักษาท่าที
“ร่างกายนางฟื้นฟู เกือบจะเต็มที่แล้ว หม่อมฉันจะจัดยาให้อีกเทียบหนึ่ง “หันหน้ามาหาแพรวากระซิบเบากริบ
“ยาเทียบนี้เจ้าจะขาดไม่ได้ ไม่เช่นนั้นเจ้าจะฟังภาษาเราไม่เข้าใจ” แพรวาตะลึงงัน น่านนนนงัยมาแล้วเงือนงำ ว่าแล้วทำไมเข้าใจภาษาจีนโบราณเหมือนภาษาตัวเองเลยทีเดียว ตาหมอหลวงคนนี้ต้องมีส่วนรู้เห็นกับการ เดินทางย้อนเวลาของเธอแน่ๆ
“ฉันต้องทำอย่างไรบ้าง” แพรวากระซิบตอบ
รอยิ้มที่มีเลศนัยนั้นไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมา
“เสี่ยวโอ ส่งเทียบยาให้นางกำนัล แล้วให้ปรุงยามาให้นาง”
“น้อมบัญชา ฝ่าบาท”
“มันเป็นชะตาของเจ้า ข้าเป็นเพียงผู้ช่วยเหลือและนำสารมาสู่เจ้า” งงงงงไหมล่ะนั่น ใครเป็นคนทำให้เธอมาอยู่ตรงนี้นะหมอหลวงจากไปเหลือไว้เพียงฮ่องเต้ขี้เก็ก
สงสัยจังในนิยายจีนฮ่องเต้มักจะแก่ง่ำเหงือกทำไมองค์นี้ หล่อ......รัสเซียขนาดนี้ ขยับตัวเข้ามาใกล้เมื่อไม่มีใคร อยู่ภายในห้องแล้วเอาหล่ะว้าฮ่องเต้มักจะสายหื่น สนมมากมาย เสร็จแน่แพรวา
“เจ็บตรงไหนไหม” ดวงตาเบิกกว้างคิดผิด555เป็นห่วงนีหน่า
“ไม่ ค่ะเออคือไม่ฉัน เออข้าไม่ได้เจ็บปวดตรงไหน” รอยยิ้มโลกสว่างนั้นแฝงไว้ด้วยความขบขัน.ใบหน้าหล่อเหลาน่ามองเรียบเนียนเหมือนหลุดมาจากภาพวาด ในกูเกิ้ลมีแต่ภาพฮ่องเต้แก่ๆ พุงพุ้ย
“ต้องแทนตัวเองว่า หม่อมฉันหรือข้าพระองค์ เจ้านี่สงสัยต้องส่งไปฝึกมารยาท กับไทฮองไทยเฮา พระอัยยิกาสักพัก” แพรวาเชิดหน้าจมูกรั้น ด้วยความทะนงตน หาว่าเธอมารยาทไม่ดี
ขยับเข้ามาใกล้ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ บนเตียง เอื้อมมือแตะหน้าผากแพรวาเบี่ยงตัวหลบ กับถูกล็อคไว้ด้วยแขนอีกข้างของฮ่องเต้
“อย่าดิ้นไป ข้าแค่จะดูว่ามีไข้ไหม” แพรวาเม้มริมฝีปากหันหน้าตรงเพียงไม่กี่กระเบียดนิ้ว จมูกเป็นสัน อยู่ใกล้แค่นิดเดียวทั้งคู่ชะงักอยู่แค่นั้น ใจสั่นในทันที
แพรวาสงบใจ....ไว้เพิ่งจะผ่านเรื่องราวของผู้ชายหลอกลวง ภาพ ชายสองคนนอนกก กอดกันอยู่บนเตียง แพรวา เกิดความโมโหขึ้นมาทันทีผู้ชายเป็นแบบนี้ทุกคนไม่สิ คนที่เธอรักนั้นไม่ใช่ผู้ชายเต็มตัวถ้าเป็นผู้ชายต้องไม่เป็นแบบนี้ ส่ายหน้าไปมาช้าๆ ฮ่องเต้อมยิ้มในท่าทางของเธอ คงไม่เคย... เข้าใกล้ผู้ชายเป็นแน่แท้ใจไหวยวบด้วยความรู้สึกบางอย่าง ผ่านหญิงมาก็เยอะสนมก็แยะ
- ผู้เขียน
