"ข้าเพิ่มกำลังทหารรอบจวนและรอบตำหนักของหลี่อันแล้วจึงคลายกังวลลงได้บ้าง"
"ท่านอ๋องมิรู้หรือว่าในจวนท่านมีสายอยู่ขอรับ" สิ่งที่แม่ทัพหลี่เอ่ยออกมานั้นทำให้ข้ารู้สึกชาไปทั้งตัวทันที
"ท่านว่าอย่างไรนะ!"
"ข้าให้คนไปคอยสังเกตการณ์จวนท่านเป็นระยะขอรับนอกจากนักฆ่าที่องครักษ์หลี่จับได้แล้วข้ายังพบคนผู้หนึ่งที่น่าสงสัยยิ่งนัก"
"ผู้ใดกัน?"
"บ่าวรับใช้ในตำหนักของท่านขอรับ ในยามพลบค่ำนางจะอาศัยช่วงที่ทหารผลัดเปลี่ยนเวรยามและมิมีผู้ใดสังเกตคอยส่งนกพิราบสื่อสารออกไปให้คนผู้หนึ่งอยู่เป็นประจำ"
"ซูหวา? เป็นไปได้อย่างไรซูหวานางเป็นบ่าวรับใข้ข้ามาตั้งแต่ข้ายังอยู่ในวัง นางรับมช้ข้ามาหลายปี จะเป็นนางได้เยี่ยงไร?"
"ข้าน้อยมิอาจรู้ได้ขอรับ แต่ท่านรีบกลับจวนเถิดข้าเกรงว่าช่วงที่ท่านและองครักษ์หลี่ออกมานอกจวนนี้จะเป็นเวลาอันเหมาะสมที่ฝ่ายนั้นจะลงมือขอรับ"
"หนานจิ้ง! รีบกลับจวน!!"
"ขอรับ!!"
"ข้าจักส่งท
