Bad Mafia 6: ห้ามรัก
1525 คำ
3 วันต่อมา
“ตอนนี้พวกเรา ฮึก ๆ ยังหามิรันไม่เจอเลยค่ะทางครอบครัวเสียมากกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่คิดว่ามิรันจากไปเร็วขนาดนี้ค่ะ ฮืออออ” ฉันเบะปากกับสิ่งที่ได้ยินและได้ชม
“เอ่อ ทางตำรวจว่ายังไงบ้างคะ?”
“ยังไม่พบศพแต่ก็คาดการว่าเธอ...อาจจะเสียชีวิตแล้วเพราะว่าทะเลที่ตกลงไปกำลังเกิดพายุหนักโอกาสรอดแทบไม่มีเลย...” ขนาดตอนนี้เขาก็ยังไม่เรียกชื่อของฉันสินะ
“แล้วคุณมิร่าตอนนี้เป็นยังไงบ้างคะ?” เสียงของนักข่าวพร้อมไมล์ที่ไปจ่อตรงหน้ามิร่า
“มะมิร่าไม่โอเคเลยค่ะ ฮึก ๆ ฮือออ ทั้งที่เราไปเที่ยวด้วยกันแท้ ๆ แต่ทำไมนะคะ ทำไม ฮืออออออ” เหอะ!
“ตอแหลตาใสเชียวนะ!”
“ผมเองตอนนี้ก็ทำได้เพียงอยู่ข้างครอบครัวของมิรันครับ... ผมเองก็รู้สึกผิดที่ไม่สามารถดูแลมิรันได้ดี” เขาปิดหน้าปานว่าเสียใจนักหนา
“พี่ทิว ฮือออออ” และยัยมิร่าก็ซบอกของทิวไป... ไม่อายบ้างหรือไง?
“ทางเราจะพยายามตามร่างของเธอแม้ว่าจะไร้ลมหายใจครับ... แต่เราก็ยังจะดำเนินงานอภิธรรมต่อไปเพื่อระ...”
เพล้ง!!!!
“ลูกสาวทั้งคนไม่คิดว่าตามหาให้มันมากกว่าหรือไง?!” ฉันปารีโมทโทรทัศน์ไปที่จอจนมันแตกไม่เหลือชิ้นดี
“ไม่คิดจะพยายามมากกว่านี้เลยหรือไง?!” ฮึก! แปะ! ฉันร้องไห้พร้อมเอามือปิดหน้าตัวเองเพื่อไม่ให้ใครเห็นน้ำตาฉันไม่รู้ว่าซีอาร์จะโกรธไหมที่ฉันทำโทรทัศน์ของเขาพังแต่หลังจากออกไปจากที่นี่ฉันจะชดใช้คืนให้
พ่อของฉัน...แม้ขนาดเวลานี้ก็ยังไม่ยอมพูดชื่อของฉันออกมาสินะ เกลียดกันมากเลยสินะ
“คุณพ่อ...” แค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่ฉันคาดหวังว่าเขาจะรู้สึกอะไรบ้าง เสียใจบ้างหรือเป็นห่วงฉันบ้าง... แต่นี่อะไร?
เหอะ! ที่ฉันทำมาทั้งหมดมันสูญเปล่าสินะ เธอมันโง่จังมิรันที่ทำทุกอย่างเพราะคิดว่าเขาจะรักเธอบ้าง
“ฮึก!!” ฉันพยายามกลั้นน้ำตาและเสียงร้องไห้สุดฤทธิ์
“จะร้องก็ร้องทำเป็นกลั้นมันน่าเกลียด... แต่ถ้าจะร้องก็อย่าทำเสียงน่าเกลียดมากนักล่ะ...” เสียงของซีอาร์ดังจากข้างหลังของฉัน
“ฮืออออออออออออ แงงงงงงงงงงงง T0T ทำม่ายยยยยยยยยยยย~”
“มิรัน!!!” เขาดุเสียงดัง
หลายชั่วต่อมา...
เวลานี้เป็นเวลาอาหารเย็นแล้ว... โดยปกติฉันจะต้องกินข้าวคนเดียวเพราะซีอาร์เขาอิ่มทิพท์ไม่ค่อยกินข้าวเท่าไหร่หรือไม่ก็แค่ไม่อยากร่วมโต๊ะกับฉัน -_-
“กินสิมองแล้วมันจะลอยเข้าปากเธอเองหรือไง?” เสียงของคนหัวโต๊ะพูดขึ้นเมื่อฉันยังไม่ยอมแตะอาหารบนโต๊ะสักที
“ไม่หิว” ฉันตอบเขาหลังจากที่ได้ดูข่าวนักฉันก็อารมณ์ไม่ค่อยดีและไม่ค่อยอยากอาหารเท่าไหร่นัก
“ถ้าไม่กินเธอจะเอาแรงที่ไหนไปแก้แค้นคนพวกนั้นละ?” กึก! ฉันนิ่งคิดนิดหน่อย..
“เฮ้อ~ ฉันว่าเธอควรใช้เวลานี้ใช้ให้มันเกิดประโยชน์ดีกว่าเมื่อกลับไปเธอจะได้ชนะคนพวกนั้นไง...”
“แล้วฉัน...ต้องทำอะไรละ?” ฉันถามออกไปเพราะตอนนี้ฉันคิดอะไรไม่ออกเลย
“เริ่มจากกินข้าวและทำร่างกายให้แข็งแรง” เขาตักก่อนจะมาจ่อไว้ที่ปากของฉัน
“นะนี่...0////0” ขะเขาจะป้อนฉันเหรอเนี่ย?
อ่อนโยนเหมือนกันนะ...
งับ!
“เขินทำไมฉันไม่ได้ป้อนเธอ” เขาเอาเข้าปากตัวเองก่อนพูดกับหน้าตาเฉย..
“อะอ้าว...ฉันก็ไม่ได้คิดว่านายจะป้อนสักหน่อย!!!” ฉันตักข้าวเข้าปากแก้เขิน
ยัยรันนะ!! ยัยรัน!! แกคิดได้ยังไงว่าเขาจะป้อนแก!!
ระหว่างกินข้าวฉันก็คิดไปด้วยว่าฉัน...ไม่ควรจะทิ้งเวลาไปเสียเปล่า ๆ อย่างที่ซีอาร์บอกฉันควรเอาเวลาไปคิดว่าถ้ากลับไปแล้วฉันจะแก้แค้นคนพวกนั้นยังไง?!!
ปึก!!!
เคร้ง!!!
“คิดอะไรของเธอจานข้าวกระเด็ดหมดแล้ว-_-^” ฉันหลุดจากภวังค์ก่อนพบการทุบโต๊ะเมื่อกี้ของฉันส่งผงให้จานอาหารบนโต๊ะกระเด็ดนิดหน่อย...
“แหะ ๆ เค้าขอโต๊ดดดดดดดด” ฉันยกมือไหว้เขาอย่างเสียใจสุดซึ้ง...
เช้ามืดวันต่อมา
ก๊อก ๆ ก๊อก ๆ ก๊อก ๆ
ปัง!! ปัง!! ปัง!!
พรึ่บ!!
“ฮะ? ๆ เกิดอะไรขึ้นนนน??” ฉันเด้งตัวลุกขึ้นเตียงนอนเมื่อได้ยินเสียงทุบประตูเสียงดัง ใช่!! ทุบประตู!!!
“ครายยยยยยยยยยย หาวววววววววววว” ถามไปหาวไปเพราะมองออกไปนอกหน้าต่าง...
ท้องฟ้ายังไม่สว่างเลย
“ฉันเอง”
“ชั้นไหนนนน ชั้งสองชั้งสาม?” ฉันรู้ว่าเป็นซีอาร์แต่แกล้งกวนไปอย่างงั้นแหละโทษฐานมาปลุกคนกำลังนอน
“...” เงียบไม่เล่นวะ
แกร๊ด!
“มีอะรายยยย หาวววววว” ฉันเปิดประตูพร้อมถามออกไปเขา...อยู่ในชุดออกกำลังกาย
“ไปวิ่ง”
“วิ่ง?”
“ไหนว่าอยากแก้แค้นเพราะงั้นก็เริ่มจากร่างกายแข็งแรงนี่แหละ” ก็จริงของเขานะ
“แต่ฉันไม่อยากวิ่งอะเหนื่อย”
“ตามใจ” เขาพูดแค่นั้นก่อนจะเดินหันหลังออกไป...
อะไรอะ???
ไม่ตื้ออีกหน่อยเหรอ???
5 นาทีต่อมา
ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดออกกำลังบ้างเพื่อตามเขาไปวิ่ง ฉันสงสัยจังว่าเขาเอาชุดผู้หญิงจากไหนมาให้ฉันใส่?? ทั้งที่ยังไม่มีใครออกจากเกาะเลยตลอดหลายวันมานี้
ตึก ๆ ตึก ๆ ตึก ๆ
“แฮ่ ๆ เหนื่อยยยยยยย หายไปไหนนะ?” ฉันออกมาวิ่งที่รอบเกาะเพราะถามลูกน้องของเขามาแล้วว่าซีอาร์ไปทางไหนแต่ฉันวิ่งมาตั้งนานแล้วนะ!!! ยังไม่เจอซีอาร์เลยเนี่ย
พรึ่บ! ฉันนั่งหมดแรงอยู่กับพื้นเพราะเหนื่อยมาก! สาเหตุที่ตามออกมาเพราะเห็นแก่ความหวังดีของเขาหรอกนะทั้งที่ไม่ใช่เรื่องของเขาแท้ ๆ
“เฮ้อออ เธอจะแก้แค้นสำเร็จไหมนะ?” ฉันมองออกไปในทะเลกว้างที่ตอนนี้แสงอาทิตย์เริ่มโพล่งขึ้นมาแล้ว
“สวยจัง...”
“ถ้าอยากแก้แค้นเธอต้องใจแข็งมากกว่าและจริงจังมากกว่านี้” เขามายืนอยู่ข้างฉันตั้งแต่เมื่อไหร่นะ?
“อืม...ฉันจริงจังมากกว่านี้!!”
“แล้วตามมาทำไม?”
“แค่...”
“ช่างเถอะฉันไม่ได้อยากรู้อะไรขนาดนั้น” รอหน่อยไม่ได้ไงเล่า?!
แค่คิดนานนิดหน่อยเองนะ!
“ขอบคุณนะ...” ฉันว่าเวลานี้เหมาะสมสุด
“เรื่อง?” ฉันที่ยังนั่งอยู่มองขึ้นไปที่หน้าของเขา
“ทุกอย่างไงที่ช่วยเก็บฉันมา...ช่วยให้ฉันมีแรงฮึบสู้คนพวกนั้น”
“เธอเองก็แค้นอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง?”
“ก็ใช่...แต่ก็อยากขอบคุณด้วยไง ^_^”
“...ถ้าอยากขอบคุณก็ลุกขึ้นและวิ่งต่อ” เขาพูดแค่นั้นก่อนจะวิ่งออกไป
ส่วนฉันจะทำยังไงได้นอกจากวิ่งตามเขาไปไม่อยากจะพูด!!!
หอบอย่างหมา!!!!
“แฮ่ๆ พะพอก่อนซะซีอาร์ แค่ก ๆ” ฉันพูดพร้อมวหยุดวิ่ง เขาวิ่งรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้แต่ฉันได้รอบเดียวเท่านั้น -_- เกาะโคตรใหญ่ใจจะขาด
“อ่ะ” เขายื่นขวดน้ำมาตรงหน้าฉันก็รับไปดื่มอย่างไวเพราะหิวน้ำมาก
“ขอบใจ..ฮึก ๆ”
“ระวังสำลัก...”
“แค่ก ๆ ๆ >. “จำคำที่พูดไว้แล้วกัน”
“นายก็เหมือนกัน...อย่ามารักฉัน”
- ผู้เขียน
