Bad Mafia 5: อเล็กซานดร้า
995 คำ
1 อาทิตย์ต่อมา...
ฉันอาศัยอยู่ที่เกาะแห่งนี้มาหนึ่งสัปดาห์วัน ๆ ของฉันไม่มีอะไรมากนอกจากกินและนอน นอนและกิน อ่อ อีกอย่างคือ...ฟุ้งซ่านเรื่องของพวกเลวที่หักหลังฉัน ฉันใช้เวลาในการคิดและทบทวนเรื่องของสองคนนั้นว่าไปเจอและรักกันตอนไหนทำไมฉันกลายเป็นคนที่มาทีหลังได้แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะฉันคือผู้ที่ได้รับการยอมรับนะ ทุกคนรับเรื่องรู้เรื่องของเราและทิวก็เป็นคนเข้ามาหาฉันก่อนด้วย หรือว่าที่เขาหาฉันเพราะจุดประสงค์บางอย่างกันนะแล้วเขาตกลงกับมิร่ายังไงเธอถึงยอมอยู่ในเงาอย่างงั้น
“เฮ้ออออ ยิ่งคิดยิ่งปวดหัวแหะ” สุดท้ายเพื่อเลิกให้ตัวเองคิดมากฉันก็เดินออกมานอกห้องเพราะคำขู่ของเขาฉันถึงไม่กล้าออกไปไหนเป็นอาทิตย์ แต่วันนี้ฉันอึดอัดเกินจะอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมแล้วเพราะงั้นออกไปเดินเล่นหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
อ่อ หลังจากวันนั้นฉันก็ไม่เจอเจ้าของบ้านนี้เองเลยกินข้าวก็ไม่เจอเมื่อถึงเวลาอาหารก็มีคนมาเรียกเขาชื่อว่าโอกิเป็นพ่อบ้านและคนทำอาหารที่นี่ จากการลองคุยดูเขาเป็นคนที่น่าจะโอเคและมีอัธยาศัยดีที่สุดแล้ว และเมื่อเดิน ๆ มาเรื่อย ๆ ฉันก็เจอสระว่ายน้ำกลางแจ้งพอเดินออกมาก็เจอบอดี้การ์ดยืนอยู่นอกบริเวรบ้านแต่ฉันแค่จะไปสระว่ายน้ำเองนะ
“เอ่อ ฉันออกไปสระได้ไหม?” ฉันถามคนที่ยืนอยู่หน้าประตู
“เชิญครับ” การ์ดคนนึงอนุญาตฉันก็เดินไปที่สระว่ายน้ำทันที...
ฉันยืนมองสระว่ายน้ำนานเท่าไหร่ไม่รู้...รู้แต่ว่ามันมีแต่ความรู้สึกกลัวเข้ามาไม่หยุดยิ่งมองยิ่งกลัว ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์นั้นฉันก็ไม่สามารถนอนหลับได้สนิทเลยเพียงหลับภาพนั้นก็เข้ามาภาพที่โดยผลักตกทะเลกว้างที่น่ากลัว ภาพและความรู้สึกหนาวเย็นขณะที่กำลังจมลงน้ำ...
พรึ่บ! เพียงเท่านั้นฉันก็รู้สึกขาและร่างกายอ่อนแรงก่อนทิ้งลงที่พื้นฉันไม่ได้กลัวน้ำเพราะฉันยังเอาอาบน้ำได้ตามปกติแต่ฉันกลัว...ความลึกและความมืดภายใต้น้ำนั้นต่างหาก
“ฮึก! ไอ้ทรยศ! ฮือออออออ” ฉันปล่อยตัวเองแหกปากร้องไห้อย่างไม่อายทั้งที่ตรงนี้มีการ์ดยืนมองอยู่
“ฮือออออออ ฉันอุส่าพยายามไม่ร้องฉันเกลียดความอ่อนแอนะ!! ฮึก ๆ ฮืออออ แงงT^T” ตั้งแต่เด็กที่แม่เสียไปฉันก็ไม่เคยร้องไห้อีกเลยเพราะพ่อ...ไม่ชอบ มันดูอ่อนแอและน่าสมเพชนั่นคือสิ่งที่พ่อฉันบอกเสมอ ฉันพยายามเรียน ทำงาน และทำทุกอย่างไม่ให้ตัวเองอ่อนแอ...
แต่สองคนนั้นมันกล้าดียังไงมาทำให้ฉันเป็นแบบนี้
“แงง~ อะไอ้พวกระยำ สารเลว ไอ้หน้า...หมี!! ฮืออออ”
ตึก...ตึก..ตึก...
“ต่อให้เธอเห่าเป็นหมาหรือร้องไห้จนน้ำทะเลสูงขึ้นคนพวกนั้นก็ไม่มีทางรับรู้ได้หรอกว่าเธอเจ็บปวดหรือเสียใจแค่ไหน..” เสียงจากด้านข้างทำให้ฉันหันไปมองเขาคนนั้นที่ฉันไม่เห็นหัวมาตลอดหลายวัน
“ระเรื่องฉันรู้ ฮึกก!!” แค่อยากระบายเว้ย!
“เหรอคิดว่าโง่จนคิดไม่ได้ซะอีก เพราะงั้นเลิกแหกปากร้องไห้ได้แล้ว”ง่ะ! ไม่ได้คำปลอบโยนมีแต่คำด่าแต่ช่างเถอะฉันคงจะคาดหวังอะไรแบบนั้นจากเขาไม่ได้อยู่แล้ว
“ฮึก ๆ ฮือ..”
“ถ้ายังไม่เลิกปลาที่ฉันเลี้ยงไว้มันจะตื่นเอา” ปลา?
“ที่ไหนอะ?”
“นั่นน่ะสระที่เธอกำลังยืนอยู่...” เขาพยักหน้ามาที่สระน้ำด้านหลังฉันมันลึกมากฉันเลยมองไม่เห็นปลาที่เขาว่า...หรือมันจะตัวเล็ก?
“ปลาอะไรอะไหน ๆ ขอดูหน่อย” จ๋อม ๆ ฉันเอาเท้าจุ่มลงไปในน้ำเพื่อเรียกปลาที่เขาว่า
“ฉลาม..”
“อ๋อออ ปลาฉลาม...ฮะ?!!!” หมับ!!! ฉันกระโดดออกมาจากริมสระทันทีและไปกอดเขาเอาไว้
“คะคุณจริงจังป่ะเนี่ย0_0” ฉันถามอย่างตกใจ
“ฉันไม่เคยโกหก -_-” หน้านิ่งขนาดนั้นมันเรื่องสินะ
“คุณบ้าหรือไงเลี้ยงปลาฉลามถ้าคนตกลงไปจะทำยังไง?!” ฉันถามเขา
“ก็โง่เอง...” เขานี่มัน!!!
“แต่ว่า...เธอช่วยเลิกรัดฉันสักทียัยงูหลาม”
“งูหลาม!? บ้านคุณสิฉันชื่อมิรันค่ะ...เป็นไงชื่อเพราะป่ะ??” สะบัดผมไปหนึ่งทีเพื่อความสวย อิอิ
“เหอะ! ชื่อปลาฉันยังเพราะกว่าชื่อเธออีก”
“ไอ้ฉลามนั่นอะนะ??” ชี้ไปในสระน้ำฉันเห็นเงา ๆ ขนาดใหญ่ว่ายพาไปด้วยแหละ บรื้อออ ขนลุกกกก
“อืม”
“ชื่อ?”
“อเล็กซานดร้า” เออ เพราะจริงวะ
“มันเป็นผู้หญิงเหรอ?” ฉันถามอย่างสงสัยเพราะชื่อนั่นมันเป็นของผู้หญิง
“ไม่รู้ฉันชอบชื่อนั้นเลยตั้ง” อ่อออออออ
“ว่าคุณละ?” ตั้งแต่อยู่ที่นี่มาฉันยังไม่รู้ชื่อของเขาเลยนะ ดูไม่มีมารยาทเลยแหะ
“ฉันทำไม?” เสียงจะเย็นไปไหนพ่อคุณเอ๊ย!
“คุณชื่ออะไร...ฉันบอกชื่อตัวเองไปแล้วนะ”
“ฉันขอให้เธอบอกเหรอ?”
“อ้าว-0-” ไปไม่ถูกเลยที่นี่ฉันอุส่าจะผูกมิตรเพราะต้องอยู่ที่นี่อีกนานหรอกนะ ถ้าไม่นานฉันไม่ต้องรู้จักชื่อของเขาก็ได้ เชอะ!
“ซีอาร์ แต่คนที่นี่เรียกฉันว่านายหัวเธอจะเรียกแบบนั้นก็ได้”
“ให้เรียกว่าอะไรอะ??” ฉันเอียงคอถามเขาอย่างสงสัย
“นายหัว”
“ไม่เอาอะ! เรียกซีอาร์ดีกว่า ฉันชอบบบบบ^0^”
“ยัยนี่!”
- ผู้เขียน
