แสงแดดรับอรุณของเช้าวันใหม่กับทอประกายลากยาวเข้ามาผ่านทางสวนสวยเหมือนเช่นดังเดิม
หงเหม่ยหลงยังคงทำกิจกรรมอยู่กับมวลบุปผาดังเดิมเหมือนเช่นทุกวัน
แต่ทว่า สวนแห่งนี้กลับสวยงามมากกว่าทุกวัน สวยงามมากมายเหลือคณา สวยไปถึงต้นไม้ ใบหญ้า มิใช่เฉพาะมวลดอกไม้ หนอนน้อยที่กัดกินอยู่ยังดูสวยงามจับตา
หญิงสาวเพียงแน่วแน่อยู่กับงานตรงหน้า มิได้สนใจอะไรกับสายตาอิจฉาริษยาของบรรดาสาวงามที่มองมาหาตน แต่กลับมองตอบสบตาพวกนางอย่างอารมณ์ดี
อืม...
สาวงามพวกนี้ ดูสวยสดงดงามกันมากเลยทีเดียว แต่ละนางสวมใส่อะไรก็ดูสวยงามกันไปหมด หงเหม่ยหลงคิดในใจเมื่อมองตอบสายตากลับไปยังสายงามทั้งหลายก่อนจะสนใจงานตรงหน้าอย่างต่อเนื่อง
“เจ้า คิดอะไรอยู่” เสียงหนึ่งดังขึ้นไม่ไกลจากจุดที่หงเหม่ยหลงยืนอยู่ แต่หญิงสาวก็ยังมิได้สนใจจะหันหน้าไปมอง
“หลงเอ๋อร์” รอบนี้ถึงกับเรียกชื่อ ทำเอาหญิงสาวต้องหันขวับไปทางต้นเสียง เป็นหลี่ซ่งหม
