หลี่ซ่งหมินพาหงเหม่ยหลงออกมาพร้อมกันจากห้องนอนของเขา ทำให้เสียงอื้ออึงภายในห้องหนังสือเงียบหายไปในทันที
เนื่องจากห้องนอนของหลี่ซ่งหมินจัดเป็นห้องต้องห้ามมิให้ผู้ใดได้เข้าไปได้ แม้แต่ประตูห้องชั้นนอกสุดของห้องนอน
เมื่อหงเหม่ยหลงเดินออกมาจากห้องแห่งนั้นพร้อมกับหลี่ซ่งหมิน จึงเป็นภาพทำให้บรรดาบ่าวไพร่และทหารต่างมองหน้ากันไปมาเป็นเชิงเข้าใจในทันที ว่าสตรีนางนี้เป็นคนพิเศษสำหรับนายเหนือหัวของตน
“ซือเว่ย” หลี่ซ่งหมินเรียกองครักษ์คนสนิท “ไปสืบที่มาของยาพิษนั่น”
“พะย่ะค่ะ” ซือเว่ยรับปากก่อนออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วในทันทัน
“องค์ชาย แล้วมือสังหาร” ทหารนายหนึ่งเอ่ยขึ้น
หลี่ซ่งหมินปรายตามองทหารคนนั้นก่อนเอ่ย “เจ้าแน่ใจได้อย่างไร ว่าพวกที่ตายบริสุทธิ์”
ทหารคนเดิมถึงกับชะงักงันพลันก้มหน้าตอบคำไม่ได้
“องค์ชายเพคะ” เสียงของเจียวเจียวแทรกขึ้นมา
“มือสังหารจะเป็นใครไม่สนใจหรือเพคะ” นางกล่าว
