เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่มิรู้ได้ หงเหม่ยหลงรู้สึกได้ถึงความเจ็บแปลบที่ด้านหลังของตนเอง จึงได้สติก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้น
ภาพที่หญิงสาวได้เห็นเป็นภาพแรก คือเพดานห้องที่ไม่คุ้นเคย เมื่อเอียงหน้าไป เห็นเป็นผ้าม่านสวยงามหรูหราประดับอยู่โดยรอบที่เตียงหนานุ่มใต้ร่างของนาง
“ฟื้นแล้วหรือ” เสียงทุ้มต่ำคุ้นหูเสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้ หงเหม่ยหลงต้องรีบดึงสติกลับมาทั้งหมด ก่อนหันไปทางต้นเสียง
หญิงสาวเห็นเป็นหลี่ซ่งหมินนั่งอยู่ตรงตั่งที่โต๊ะชุดหนึ่งห่างออกไปจากเตียงนอนเพียงเล็กน้อย
ความอบอุ่นบางเบาชนิดหนึ่งแล่นเข้ามาในใจของหญิงสาวจนนางต้องกระพริบตาถี่ๆ
“เจ้าก่อเรื่องวุ่นวายให้ข้าไม่น้อย” ประโยคของหลี่ซื่อ หมินทำเอาความอบอุ่นในใจของหงเหม่ยหลงหายไปในทันที
“เจ้ามีอะไรจะอธิบายกับข้าหรือไม่” หลี่ซ่งหมินกล่าวพลางลุกเดินมานั่งที่ขอบเตียงตรงที่หงเหม่ยหลงนอนอยู่
หญิงสาวทำได้เพียงเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น
