บทที่ 7 ทวงรักทวงแค้นยุค 60
ผู้คนในหมู่บ้านต่างเข้าใจว่าหญิงชราซูมีสินเดิมเมื่อครั้งแต่งงานมาเป็นจำนวนมากที่แท้ก็เป็นสินเดิมของมารดาผู้ให้กำเนิดหนิงเหมย อย่ามองว่าเป็นเพียงเรื่องสินเดิมแต่มันคือความอับอายที่ต่อไปหญิงชราซูต้องแบกรับเพราะชาวบ้านจะหัวเราะเยาะลับหลัง ตระกูลซูต้องจมน้ำลายตายเพราะความอัปยศที่เกิดขึ้น
“ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้แกบังคับซูหนิงเหมยแต่งงาน แต่แกก็ไม่ยอมเชื่อฟังฉันทำไมแกถึงเป็นลูกชายที่โง่เช่นนี้”
ยายเฒ่าซูลุกขึ้นไปทุบตีลูกชายคนที่สามด้วยความโกรธ ทำไมลูกชายของนางถึงได้โง่เช่นนี้
“แม่แล้วฉันจะรู้ไหมว่าสมบัติของครอบครัวซูที่แท้เป็นสินเดิมของอี้หนิง”
ซูห่าวซวนตะโกนด้วยความไม่พอใจที่ถูกมารดาทุบตี
“เพราะแกมันโง่ไม่ยอมฟังคำพูดของแม่”
“แล้วทำไมแม่ไม่บอก”
“ถ้าฉันบอกแกไป แกก็ต้องเอาไปเล่าให้เมียใหม่แกฟังสุดท้ายเมียแกก็ต้องเก็บบ้านไว้คนเดียว”
หญิงชราซูด่าลูกชายคนที
