ทวงรักทวงแค้นยุค 60

บทนำ ในช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต เรื่องที่ซูหนิงเหมยรู้สึกเสียใจมากที่สุดในชีวิตของเธอคือช่วงเวลาที่เธออายุได้สิบเจ็ดปีที่เธอได้ตัดสินใจผิดพลาด ทำให้ตัวเองต้องตกลงไปในหลุมไฟที่มีคนคอยขุดเอาไว้หลอกล่อ ชีวิตของเธอถูกควบคุมโดยหลีเหว่ยคนที่เป็นแม่เลี้ยงและหนิงจินลูกสาวของหล่อนคือวันที่เธอรู้ว่าตัวเองกำลังจะตาย สองแม่ลูกได้วางแผนจัดการชีวิตของหนิงเหมยทุกอย่างมานานแล้วเพียงแต่หนิงเหมยโง่เองที่เห็นความรักจอมปลอมของสองแม่ลูกที่เป็นดังสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์เป็นความรักที่แท้จริงของคนในครอบครัว กว่าหนิงเหมยจะรู้ตัวว่าได้ใช้ชีวิตไปตามแผนการที่สองแม่ลูกดึงเชือกไว้ทุกอย่างก็สายเกินไปเสียแล้วเพราะซูหนิงเหมยมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน หลีเว่ยแม่เลี้ยงของเธอและซูหนิงจินวางแผนช่วงชิงทุกอย่างที่เป็นของเธอไปทั้งหมดสิ้น แม้แต่อี้เฉินสามีของเธอที่แต่งงานอยู่ด้วยกันมานานกว่าสี่สิบปี สุดท้ายแล้วซูหนิงเหมยเพิ่งได้รู้ความจริงว่า ตลอดหลายสิบปีที่ผ่านมาอี้เฉินคนที่เป็นสามีของเธอนั้นได้รับเอาซูหนิงจินน้องสาวของเธอเป็นภรรยาอีกคนตั้งนานแล้ว ทั้งสองคนอยู่กินกันฉันสามีภรรยากันมานานจนกระทั่งมีลูกชายและลูกสาวที่เติบโตเป็นวัยรุ่นถึงสองคน ช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิตหนิงเหมยที่กำลังนอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลมีเพียงผู้ชายเพียงคนเดียวเท่านั้นที่มาอยู่เป็นของเพื่อนเธอและคอยห่วยไยเธอด้วยความจริงใจ เขาคือผู้ชายที่เธอเคยแต่งงานด้วยครั้งแรกแต่เพราะเธอรังเกียจเขาและมองว่าเขาเป็นเพียงชายที่มีขาพิการ เธอจึงได้หนีจากเขาไปในวันที่สามของการแต่งงานตามคำยุยงของน้องสาวต่างมารดา ซูหนิงจินบอกกับหนิงเหมยว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ทั้งสาวและสวยไม่คู่ควรกับผู้ชายขาพิการ หนิงเหมยจึงเชื่อคำพูดของซูหนิงจินและได้แอบหลบหนีไปจากบ้านของสามีในคืนวันที่สามของการแต่งงาน วันที่สามตามธรรมเนียมเจ้าสาวจะต้องเดินทางกลับไปเยี่ยมบ้านเดิมหลังจากที่แต่งงานออกไปจากครอบครัว หนิงเหมยถือโอกาสในวันที่สามนอนค้างคืนที่บ้านกับน้องสาวของเธอเมื่อถึงเวลาดึกจึงได้หลบหนีไปกับผู้ชายคนที่เธอรักในคืนนั้น ถ้าเพียงเธอสามารถย้อนเวลากลับไปได้หนิงเหมยจะไม่ทำพลาดเช่นนี้อีก หนิงเหมยจับมือของคนที่นั่งอยู่ข้างเตียงคนป่วยไว้แน่นด้วยความเสียใจ ตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเธอนอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่ค่าใช้จ่ายในการรักษาผู้ชายคนนี้เป็นคนจ่ายให้ทั้งหมด เขามาอยู่เป็นเพื่อนเธอทุกครั้งที่มีเวลาว่างแม้แต่ช่วงเวลาสุดท้ายของเธอในวันนี้ผู้ชายคนนี้ก็ยังมานั่งจับมือของเธอไว้ไม่ยอมปล่อย “หนิงเหมยคุณจำหยกน้ำเต้าอันนี้ได้ไหมเมื่อหลายปีก่อนตอนที่คุณอายุได้สิบขวบ คุณมอบมันให้ผมเป็นของหมั้นคุณบอกผมว่าเมื่อคุณโตขึ้นคุณจะยอมเป็นเจ้าสาวของผม หยกนี้ผมเก็บมันไว้ไม่เคยห่างตัวเลย” มือของชายวัยสี่สิบกว่าปีหยิบเอาหยกน้ำเต้าที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อมาวางไว้ที่มือของหนิงเหมย หนิงเหมยมองดูมือของเธอที่ไม่สวยงามเหมือนเมื่อก่อนแล้วเพราะมันมีเพียงผิวหนังเหี่ยวย่นหุ้มกระดูกไว้เท่านั้น แต่ผู้ชายคนผู้นี้กลับไม่เคยรังเกียจเลยเขาจับมือของเธอทุกครั้งที่มาเยี่ยมอาการป่วยของหนิงเหมยที่โรงพยาบาล ซูหนิงเหมยกำจี้หยกที่ถูกแกะสลักเป็นรูปน้ำเต้าไว้แน่น ภายในจิตใจห้วนคิดถึงอดีตเมื่อครั้งยังเยาว์วัยทำไมเธอถึงลืมช่วงเวลานั้นไปได้นะช่วงเวลาที่เธอและพี่ชายใจดีของเธอยังเป็นเด็ก เวลานั้นอีกฝ่ายดูแลเธอเป็นอย่างดีเขาแอบเอาอาหารมาให้เธอกินเมื่อมีโอกาส เพราะแม่ของเธอเสียชีวิตและพ่อของเธอแต่งงานใหม่ชีวิตของหนิงเหมยจึงมีแม่เลี้ยงภายในบ้านหลังจากที่พ่อแต่งงานใหม่หนิงเหมยไม่เคยได้กินอาหารดี ๆ สักมื้อ หนิงเหมยต้องอดมื้ออิ่มมื้อเพราะแม่เลี้ยงของเธอไม่ยอมให้อาหารเธอกิน มีเพียงพี่ชายใจดีที่อายุมากกว่าเธอคนนี้เท่านั้นที่คอยแอบเอาอาหารมาให้กิน จนกระทั่งอีกฝ่ายได้หายตัวไปโดยที่ไม่บอกกล่าวอะไร เขาหายไปเป็นเวลานานหลายปีหนิงเหมยจึงได้ลืมเรื่องราวของพี่ชายใจดีไปเสียสนิท ซูหนิงเหมยอยากจะกล่าวคำขอโทษพี่ชายใจดีเหลือเกินแต่เวลานี้เธอไม่มีแรงแม้แต่จะหายใจ น้ำตาของซูหนิงเหมยค่อย ๆ ไหลออกมาจากหางตา แววตาของเธอโศกเศร้าและสิ้นหวังด้วยความเสียใจและเจ็บปวดถ้าในตอนนั้นเธอไม่หนีไปจากพี่ชายใจดีคนนี้ชีวิตของเธอจะมีความสุขแค่ไหนกัน แต่ในชีวิตจริงของคนเราไม่มียารักษาอาการเสียใจหนิงเหมยจึงได้แต่หลั่งน้ำตาให้กับความโง่เขลาของตน อาการป่วยที่รุนแรงทำให้ร่างกายหนิงเหมยทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วด้วยอาการป่วยของเธอซูหนิงเหมยไอเป็นเลือดออกมาเปรอะเปื้อนเสื้อผ้า หูของเธอได้ยินเสียงร้องของพี่ชายใจดีเรียกชื่อเธอและร้องเรียกหาหมอและพยาบาลเสียงดังลั่นห้องพักของผู้ป่วย หางตาของหนิงเหมยมองเห็นภาพภายในห้องที่กำลังตกอยู่ในความวุ่นวายเมื่อหมอและพยาบาลได้วิ่งกรูเข้ามาดูอาการของเธอ หนิงเหมยรู้ดีว่าร่างกายของเธอในเวลานี้ไม่สามารถทนได้อีกต่อไปแล้ว ถึงแม้จะไม่เต็มใจที่จะจากไปแต่หนิงเหมยไม่อาจทนรับความเจ็บปวดเธอจำใจจะต้องกล่าวคำลาผู้ชายที่เธอเคยให้สัญญาไว้ว่าจะเป็นเจ้าสาวของเขาด้วยความเสียใจ “ลาก่อนพี่ชายใจดีถ้าเธอสามารถกลับไปแก้ไขอดีตได้เธอจะไม่ทำผิดกับผู้ชายที่ดีคนนี้อย่างเด็ดขาด” เสียดายที่ชีวิตคนเราไม่มียาแก้ความเสียใจ ดวงตาของหนิงเหมยที่กำลังจ้องมองร่างสูงที่ยืนอยู่เบื้องหลังของคุณหมอเกิดอาการพร่ามัวและสูญเสียการมองเห็นในเวลานี้เธอไม่สามารถมองเห็นพี่ชายที่แสนดีได้อีกแล้วจิตสำนักสุดท่ายของหนิงเหมยมืดดับลงในที่สุด