ข่าวไม่ดี
1040 คำ
ปัง.... ภาวนาปิดประตูห้องเสียงดัง รู้สึกโกรธพี่สาว โกรธทุกคนไปหมด วันนี้มันช่างเป็นวันที่โหดร้ายจริง ๆ สำหรับเธอ
"ฮือ........" หนูครีมร้องไห้ขี้มูกโป่งวิ่งลงจากเรือนไป คร่อมจักรยานได้ก็ปั่น ๆ จนไปถึงที่กระท่อมท้ายไร่ที่เป็นที่สิงสถิตของเธอเกือบจะทุกวันตอนปิดเทอม เธอมักมานั่งอ่านหนังสือที่นี่ประจำ
"โธ่เว๊ย.....ทุกคนบ้ากันไปหมดแล้ว" หญิงสาวตะโกนเสียงดังลั่นเข้าป่าด้านหลังไปด้วยความโมโห ทิ้งตัวนั่งลงไปที่แคร่ใต้ต้นไม้ใหญ่หน้ากระท่อมนั้น
“ที่บ้านใหญ่เขามีอะไรกันนะแม่ ดูครึกครื้นจัง คนมากันเต็มไปหมด” ตั้นเดินเข้ามาหาแม่ถึงในครัว ปกติเขาไม่ค่อยได้หยุดงาน แต่ช่วงนี้ลาพักร้อนประจำปีจึงได้มาอยู่กับแม่ที่ไร่ในช่วงนี้
“เตรียมงานแต่งงานนะสิ”
“ของใครละแม่” เขายิ้มจนตาหยี เพราะงานมงคลไม่ได้เกิดที่นี่นานแล้ว
“พี่โหน่ง”
ลำดวนหมายถึง พัสกรหลานชายคนเดียวของเจ้าของไร่เรือนทอง
“แต่งกับใครครับ” ปากก็ถามมือก็หยิบเอาแตงโมที่แม่กำลังหั่นใส่จานใบใหญ่อยู่
เพียะ.... แม่ตีที่หลังมือของเขาแรง ๆ
“ล้างมือหรือยัง” ลำดวนยังถามเหมือนตั้นเป็นเด็ก ๆ
“โธ่แม่ครับ ตั้นก็ล้างแล้วสิครับ” เขายังหยิบอีกชิ้นเข้าปากไปอีก เคี้ยวจนแก้มตุ่ย
“ตอนไหน ทำไมแม่ไม่เห็น” ป้าลำดวนเพิ่งเห็นตั้นเดินเข้ามา ยังไม่เห็นว่าเขาเดินไปล้างมือที่ซิงก์น้ำเลย
“ก็ได้ ๆ ไปล้างใหม่ก็ได้ แหม...ตั้นโตแล้วนะครับแม่” ตั้นกำลังจดจ่อกับคำตอบแท้ ๆ แต่หากเขาไม่ทำตามที่แม่บอกมีหวังไม่ได้คำตอบแน่ ๆ วันนี้
“เออแม่ครับ ว่าแต่ว่าแม่ยังไม่ได้ตอบตั้นเลยว่าคุณโหน่งจะแต่งงานกับใคร ใครเป็นเจ้าสาวผู้โชคดีคนนั้นครับ” เขามีท่าทีสนใจ เพราะพัสกรยังครองตัวเป็นโสดมาจนทุกวันนี้ โดยที่ไม่เคยมีผู้หญิงที่ไหนมาวอแวถึงที่ไร่เลย ตอนนี้พัสกรอายุก็ล่วงเลยมาสามสิบสี่ปีแล้ว
“หลานสาวของตาเกชาไง หนูเค้ก คนสวย ๆ นะ หลานคนโตของไร่เจ้าขาเขาละ”
ตั้นตกใจมาก ๆ กับชื่อคนที่แม่ของเขาเอ่ยขึ้น ชายหนุ่มละมือจากแตงโม อ้าปากค้าง ก่อนจะถามผู้เป็นแม่ออกไปด้วยน้ำเสียงสั่น
“ใครนะแม่ บอกตั้นอีกครั้งสิ”
แต่แล้วเขาหุนหันออกไปจากห้องครัวทันที
“อ้าว.... เฮ้ย... ตั้นนั่นจะไปไหน กลับมากินข้าวก่อนสิ เอ๊ะ... ไอ้เด็กคนนี้ ตั้นจะไปไหน ตั้น........”
แม่โผล่หน้าออกมาจากห้องครัว ตะโกนตามหลังเรียกชื่อของเขา แต่ชายหนุ่มไม่ได้สนใจหันกลับมามองหน้าของแม่สักนิด กลับตั้งใจวิ่งไปหาคนที่เขาอยากพบที่สุดในตอนนี้
ณ บริเวณชายป่าของไร่เจ้าขา เขตติดต่อกับไร่เรือนทอง มีเพียงลำธารเล็ก ๆ กั้นเอาไว้เป็นชายแดนเท่านั้น ก้อนหินก้อนเล็ก ๆ ถูกปาไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย บางลูกก็กระเด็นกระดอนโดนก้อนหินที่โผล่พ้นน้ำ เดือนนี้หน้าแล้ง น้ำในลำธารเหือดแห้งลงไปเยอะมาก มีเพียงต้นหญ้าสูงยาวที่ชูช่อแข่งกันล้อเล่นกับลมสูงชะลูด
“ชิ......... ไม่ยุติธรรมเลย อะไรก็ไม่รู้ ทำไมเจ้าสาวของอาโหน่งต้องเป็นพี่เค้กด้วย ทำไม ฮึ... ไม่ใช่... ต้องไม่ใช่เรื่องจริงสิ....หึ.......” แล้วคำบ่น คำว่าต่าง ๆ ก็พรั่งพรูออกมาจากปากสาวน้อย
เธอก้มตัวลงไปโกยก้อนหินเต็มกำมือมาอยู่ในมือ ก่อนจะหลับหูหลับตาปาไปข้างหน้าสุดกำลัง ก้อนหินเหล่านั้นถูกปาเข้าไปในพุ่มไม้สุดแรง
“โอ๊ย....” มีผู้ชายร้องเสียงหลงบ่งบอกว่าเขาได้รับบาดเจ็บจากการกระทำของเธอ
“อะ....ใครนะ” ครีมรีบปัดมือของตัวเองที่เปื้อน ชะโงกหน้ามองหาต้นต่อของเสียงร้องในทันที
ตั้นค่อยมุดหัวออกมาจากพุ่มไม้ เขาเพิ่งเดินข้ามก้อนหินใหญ่มาจากฝั่งไร่เรือนทอง เป้าหมายคือ เขาอยากเจอภาวินี
“ใครมือดีเนี่ย ปามาได้ โอ๊ย... เจ็บชะมัดเลย อ๋อย....” เขายกมือขึ้นลูบที่หัวของตัวเอง จ้องมองหน้าของภาวนาที่นั่งยิ้มเจื่อน ๆ อยู่ที่แคร่
“อ้าว...พี่คนนี้ พี่ตั้น...” เธอชี้หน้า เพราะจำหน้าของเขาได้ เพราะเคยเห็นหน้าเขาสองสามครั้งที่ไร่เรือนทอง
ชนวีย์เดินเข้ามาหา ครีมรีบลุกขึ้นยืน
“เป็นอะไรมากไหมคะ โดนตรงไหนของพี่คะ” เธอถามด้วยความเป็นห่วง
“ว่างมากหรือเรา ไม่มีอะไรทำหรือไงถึงได้มานั่งปาหินเล่นแบบนี้” ตั้นว่าให้
“ขอโทษค่ะ แต่พี่ก็แส่เดินเข้ามาหาทางของลูกหินเองนะ ครีมก็ปาเล่นตั้งนานแล้ว และพี่เข้ามาในสวนของคนอื่นทำไม” สายตาจ้องมองด้วยความสงสัย เพราะเขาเพิ่งมาจากไร่เรือนทอง
“น้องครีมที่เป็นน้องสาวของเค้กใช่ไหม”
“ค่ะ พี่รู้จักครีมด้วยหรือคะ”
“เออ...รู้จักสิ รู้จักดี พอดีพี่เป็นรุ่นพี่ของเค้ก เราเรียนที่เดียวกัน คณะเดียวกัน เค้กเคยบอกว่ามีน้องสาวชื่อครีม”
“อ๋อ...ค่ะ แต่ไม่ยักเคยได้ยินพี่ครีมเล่าเรื่องของพี่ให้ฟังบ้างเลย”
“พี่จะไปหาเค้กได้ที่ไหน” ตั้นไม่รอช้าเขาถามถึงคนที่เขาต้องการเจอทันที
“หาพี่เค้ก โทรนัดกันเองสิคะ ไหนว่าเคยเรียนที่เดียวกัน รู้จักกัน” ครีมสวนคำไปในทันทีตามนิสัยปากไวของเธอ
“จะบอกว่าไงดี วันนี้ซวยตั้งแต่เช้าแล้ว มือถือของพี่เพิ่งตกน้ำ พี่มีเรื่องจะคุยกับเค้กสักหน่อย เรื่องด่วนเสียด้วย น้องครีมไปตามพี่เค้กมาเจอพี่ที่นี่ได้ไหม”
“เรื่องอะไรคะ” หน้าตาเต็มไปด้วยความอยากรู้เหมือนเคย
- ผู้เขียน
