ร้อนหัวใจเจ้าสาววัยกระเตาะ

ถ้าไม่อยากแต่งก็ต้องปฏิเสธ

ทั้งปู่พนัสและคุณตาพากันหันไปสนใจที่พี่เค้ก

"ว่ายังไงจ๊ะหนูเค้ก" ปู่พนัสถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“เฮ้อ...” เค้กยังอึกอัก

"อาโหน่งเป็นคนดี ไม่มีด่างพร้อย ปู่พูดจริง ๆ ไม่มีใครเหมาะสมเท่ากับหนูเค้ก" รอยยิ้มของท่านเต็มไปด้วยความหวัง

"จะปฏิเสธได้ยังไงพนัสเอ๊ย เกลอได้ตกปากรับคำไปแล้ว ยังไงเราสองครอบครัวก็ต้องเป็นทองแผ่นเดียวกัน พลาดกันในรุ่นพ่อแม่ของเด็กสองคนนี้แล้ว ก็เอารุ่นหลานนี่แหละ เค้กคงจะอึ้งไปเท่านั้นเอง ไม่คิดว่าจะมีวันดี ๆ แบบนี้นะสิ ใช่ไหมจ๊ะ...ฮึ..." คุณตาหันมามองหน้าหลานสาว เลิกคิ้วไปด้วย

"จริงนะ ฮา..." เสียงปู่พนัสหัวเราะร่า ทั้งสองผู้เฒ่าหันหน้ามามองกันแล้วหัวเราะประสานเสียงกับใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข

เค้กยังคงนั่งทำสีหน้าหนักใจกับเรื่องที่เธอต้องเผชิญ

ป้าแววขยับตัวเข้ามาใกล้ ๆ หลานสาว ก่อนจะยกมือขึ้นโอบกอดหลานสาวที่ไหล่

"สินสอดทองหมั้นไม่ต้องห่วงนะจ๊ะหนูเค้ก ปู่จัดให้เต็มที่ไม่มีอั้น ที่ดินของไร่เรือนทองครึ่งหนึ่งจะเป็นของหนู เมื่อแต่งปุ๊บ ปู่จะโอนเป็นชื่อหนูเค้กเลย เครื่องเพชรเครื่องพลอย ทองหยองของคุณย่าชุดใหญ่อีกสักชุดสองชุดนะ ฮา..." สีหน้าและน้ำเสียงของท่านดูจริงใจ

"ตกลงตามนี้นะ เอาแบบนี้แหละ แต่งให้เร็วที่สุด" คุณตาตบหัวเข่าตัวเองฉาดใหญ่ ตกปากรับคำเสียเอง เพื่อไม่ให้หลานสาวคนสวยได้ปฏิเสธ

หนูเค้กถึงกับนั่งหุบปาก ก้มหน้างุด ๆ มึนงงไปหมด เธอไม่ทันได้พูดอะไรสักคำ

ป้าแววตบหลังของเธอเบา ๆ ยิ้มแก้มปริเมื่อได้ยินสินสอดทองหมั้นที่ทางฝ่ายนั้นจะให้หลานสาว แต่ที่แน่ ๆ ป้าดีใจที่จะเห็นเธอได้เป็นฝั่งเป็นฝา

ในห้องนั้น ได้ยินแต่เสียงสองผู้เฒ่า และป้าแววที่พูดหัวกันอย่างมีความสุข พี่เค้กนั่งเงียบไม่พูดไม่จา จนกระทั่งคุณป้าไล่ออกมาอีกคน

'ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ ไม่ใช่เรื่องจริง ๆ แน่ ๆ เราฝันไป เรากำลังฝันไป..." ครีมนั่งหยิกเนื้อแขนและตบหน้าตัวเองอยู่ตรงนั้นเหมือนว่าเรื่องที่เธอกำลังรับรู้ไม่ใช่เรื่องจริง

ฝันสลาย ผู้ชายในดวงใจของหนูครีมกำลังจะกลายมาเป็นพี่เขยของเธอเสียแล้ว

ภาวินีเดินเร็วออกมาจากห้องรับแขก หน้าตาแดงก่ำ นัยน์ตาพร่าเต็มไปด้วยม่านน้ำตา หัวใจร้าวรานแทบแตกสลาย

"พี่เค้ก" น้องสาวส่งเสียงเรียกตามเมื่อเห็นพี่สาวเดินผ่านหน้า

ภาวินีเดินปรี่เข้าไปในห้องนอนของตัวเองซึ่งอยู่อีกปีกของเรือนไทยหลังใหญ่หลังนี้ ภาวนารีบลุกขึ้นแล้วเดินตามหลังพี่สาวไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเข้าไปในห้องของตัวเองได้ เค้กก็หมุนตัวมากระชากประตูหมายจะปิด มือของภาวนาก็ผลักเข้าไปอย่างแรง พี่สาวรีบสะบัดหน้าหนี ยกหลังมือขึ้นมาเช็ดหยาดน้ำตาที่กำลังไหลรินอาบสองแก้ม

"พี่เค้ก พี่เค้กเป็นอะไร" น้องสาวยิ่งตกใจเมื่อเห็นใบหน้าเต็ม ๆ ของพี่สาวที่เป็นแบบนั้น

"ครีม" เธอโผเข้ากอดน้องสาวเอาไว้แน่น

"ร้องไห้ทำไมจ๊ะพี่”

พี่สาวได้แต่ยืนส่ายหน้า แต่แววตากำลังดูวิตกเต็มที่

“พี่เค้กดีใจเหรอที่จะได้แต่งงานกับอาโหน่ง ที่ทั้งหล่อและก็ใจดีมาก ๆ ใช่ไหม ครีมเข้าใจถูกใช่ไหม" หนูครีมพูดไปตามที่เธอคิด พลางประคองพี่สาวให้ไปนั่งที่เตียงด้วยกัน

"โธ่เอ๊ย...ยายน้องโง่ พี่ไม่ได้รักอาโหน่ง จะให้พี่แต่งงานกับอาโหน่งได้ยังไง" พี่เค้กปริปากพูดกับภาวนา

“หา!” น้ำเสียงของน้องสาวเต็มไปด้วยความตกใจไม่คิดว่าจะได้ยินประโยคนี้

พี่สาวยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาของตัวเองแรง ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นขยี้ผมของน้องสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้า

"แล้วทำไมพี่เค้กไม่ปฏิเสธบอกคุณตาและคุณปู่ไปค่ะว่า พี่ไม่อยากแต่งงานกับอาโหน่ง"

เค้กส่ายหน้า

"พี่ไม่กล้า พี่กลัวคุณตาเสียใจ" ภาวินีนั่งน้ำตาไหล

"งั้น ถ้าพี่เค้กไม่กล้า ครีมจะไปบอกคุณตากับคุณปู่เองค่ะว่าพี่เค้กไม่อยากแต่งงานกับอาโหน่ง”

“ไม่ได้” ภาวินีทำเสียงแข็ง

“ทำไมจะไม่ได้ จะมาบังคับกันได้ยังไงในเมื่อพี่ไม่อยากจะแต่ง เราก็ต้องพูดออกไปตรง ๆ”

“พี่ไม่อยากเห็นคุณตาเสียใจนะสิ และปู่พนัสก็ดีกับพวกเรามาก ๆ” พี่สาวให้เหตุผล

“พี่เค้ก”

ในแวบแรกครีมแอบดีใจ แต่เมื่อเห็นท่าของพี่สาวที่จะยอมแต่งงานกับอาโหน่งเธอก็ใจหวิว ๆ ทุกเรื่องจะต้องเกิดขึ้นอย่างนั้นเหรอ แล้วความฝันของสาวน้อยอย่างเธอล่ะ ที่หลงรักอาโหน่งเพียงฝ่ายเดียวก็ไม่มีวันได้ฝันแบบนั้นอีกแล้ว

“แล้วจะแต่งงานกันทั้งที เจ้าตัว อาโหน่งยังไม่เห็นมาพูดเองเลย แบบนี้อาโหน่งก็คงไม่ได้เต็มใจหรอกมั้ง อีกอย่างถ้าคนสองคนไม่รักกัน ทำไมต้องแต่งงานกันด้วย มันหมดยุคคลุมถุงชนแล้วนะคะ" ภาวนาทำขึ้นเสียงฟังดูฮึดฮัด ยกตัวขึ้น พี่สาวรีบคว้าเอาไว้

"อย่าครีม อย่าทำแบบนั้นเลย ไม่ได้หรอก พี่ทำไม่ได้ พี่ไม่อยากให้คุณตาผิดหวัง" ภาวินีน้ำตาไหล

"พี่เค้ก" เธอหันมามองใบหน้าของพี่สาวเต็ม ๆ ตา

"แล้ว...ยังไง พี่ก็จะแต่งงานกับอาโหน่งเหรอ" เธอโพล่งปากถามออกไป

พี่สาวพยักหน้าก่อนจะตอบ

"ใช่จ้ะ"

“พี่เค้กต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ”

เสี้ยววินาทีนั้น น้องสาวสีหน้าเต็มไปด้วยความผิดหวัง นึกค้อนงอนพี่สาวขึ้นมาเสียดื้อ ๆ

"จริง ๆ ลึก ๆ พี่เค้กก็ชอบอาโหน่งใช่ไหม ชิ..." เธอทำเสียงขึ้นจมูก แล้วลุกเดินหนีออกมาจากห้องของเค้กอย่างรวดเร็ว

"ครีม มันไม่ใช่แบบนั้น" พี่สาวตะโกนตามหลัง