ร้อนหัวใจเจ้าสาววัยกระเตาะ

หนีไปด้วยกันเถอะ เค้ก

"พี่ตั้นจะส่งเสียงดังไม่ได้นะคะ เดี๋ยวใครมาได้ยิน" เธอว่าเขาในทันที ชนวีย์ประชิดร่างพร้อมกอดรัดร่างของเค้กด้วยความรักและคิดถึง แต่ในท่าทีก็ยังขึ้งโกรธ

ฟอด...เขาหอมแก้มเธอแรง ๆ

หญิงสาวทำท่ายึกยัก พยายามใช้สองมือดันร่างหนาของเขาออก

"ทำไม พี่เป็นผัวของเค้กนะ" คำว่าผัวออกมาจากปากของเขา

"พี่... ตั้น" เค้กถึงกับน้ำตาคลอ

"หึ-หึ เค้กลืมเรื่องของเราแล้วเหรอ ทำไม ทำไมจะต้องแต่งงานกับคุณโหน่ง"

เธอโผเข้ากอดเขาเอาไว้แน่น ก่อนจะปล่อยโฮ ตั้นพลอยน้ำตาไหลไปด้วย ก่อนที่ทั้งสองจะกอดกันกลม

"เราหนีไปด้วยกันเถอะนะเค้ก พี่ทนไม่ได้หรอกที่จะให้เค้กแต่งงานกับคนอื่น"

"พี่ตั้น...ไม่ได้หรอกค่ะ เค้กทำแบบนั้นไม่ได้ มันต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่ ๆ ค่ะ"

"ทำไม ทำไมจะไม่ได้ พี่จะไม่ปล่อยให้เมียของพี่ไปแต่งงานเป็นเมียของคนอื่นได้หรอก เค้ก...ทำไมเค้กทำแบบนี้ ทำไมไม่ปฏิเสธ ทำไม ฮึ...." เขาเขย่าร่างของเธอ สายตาของตั้นจับจ้องใบหน้าสวย ๆ ที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาแบบไม่ลดละ น้ำเสียงของเขาช่างกระแทกกระทั้นเข้าไปในหัวใจของทั้งสองคน

"เค้กไม่อยากจะให้คุณตา และคุณป้าเสียใจ"

"หึ...แล้วพี่ละเค้ก" น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเย้ยหยัน ก่อนจะทิ้งมือลงข้าง ๆ ลำตัว มองหน้าหญิงคนรักอย่างผิดหวังสุด ๆ น้ำตาลูกผู้ชายร่วงเผาะ

"เพราะเหตุผลอะไรกันแน่ หรือเค้กชอบพอกับคุณโหน่ง หรือว่าเป็นเพราะสินสอดทองหมั้น ฐานะร่ำรวยของไร่เรือนทองกันแน่ ใช่สิ...พี่มันคนไส้แห้ง พี่มันคนจน เป็นคนที่ไม่มีอะไรเลย สมบัติทรัพย์สินก็ไม่มีที่จะให้เค้ก" เขาพร่ำเพ้อกับชะตาชีวิตของตัวเองที่เทียบหรือสู้กับพัสกรไม่ได้เลย

"ทำไมพี่ตั้นพูดแบบนี้คะ เค้กไม่ได้เป็นคนแบบนั้นสักหน่อย เค้กไม่ใช่คนเห็นแก่เงิน"

"เหรอ หึ-หึ พี่เข้าใจผิดงั้นเหรอ สำหรับเค้กแล้วความรักของพี่มันไม่มีค่าหรอก ใช่ไหมเค้ก พี่มันก็แค่เด็กในไร่เรือนทอง เป็นลูกคนใช้ ไม่ได้เป็นเจ้าของไร่เหมือนคุณโหน่ง ศักดิ์ทรัพย์มันต่างกัน อุบ!..."

ฝ่ามือน้อย ๆ ของหญิงสาวยกขึ้นมาปิดปากของชนวีย์เอาไว้ทันที

"อย่าพูดแบบนี้ค่ะพี่ตั้น เค้กรักพี่"

สองคนจ้องสบตากัน น้ำตาของเค้กก็ยังไหลอาบสองแก้ม ร่างกายของเค้กสั่นไหว เธอกลั้นเสียงร้องจนสะอึกสะอื้น

"งั้นเราก็ต้องหนีไปด้วยกันนะเค้ก เค้กต้องหนีไปกับพี่ เราหนีไปใช้ชีวิตด้วยกันแค่สองคน" เขาจับมือของเธอส่งสายตาอ้อนวอน

"เค้กทำไม่ได้" ภาวินีส่ายหน้าปฏิเสธรัว ๆ

ชนวีย์ถึงกับทำหน้าเศร้า แววตาหม่นหมองลงยิ่งกว่าเดิม สกัดกลั้นอารมณ์ต่าง ๆ ที่กำลังปะทุขึ้น

"เค้กจะให้พี่ทนเห็นเมียของพี่ไปแต่งงานกับคนอื่นจริง ๆ เหรอ จิตใจของเค้กทำด้วยอะไร ลืมคำมั่นสัญญาที่เราสองคนเคยให้ไว้แก่กันแล้วเหรอ ไหนเค้กบอกพี่ว่าเค้กจะมีลูกกับพี่ เราจะสร้างครอบครัวเล็ก ๆ ของเรา เค้กลืมมันแล้วใช่ไหม" ชนวีย์ทวงคำมั่นสัญญาในครั้งเก่า

"ไม่" หญิงสาวสั่นหน้าใหญ่

"ก็ได้ ถ้าเค้กคิดว่าดีแล้ว ทำเพื่อคนในครอบครัวของเค้กไปก็แล้วกัน แต่จำเอาไว้เลยนะ เค้กจะไม่มีวันได้เห็นหน้าของพี่อีกต่อไปในชาตินี้" ตั้นทำท่าเหมือนจะเดินกลับ คำพูดเหมือนเป็นลางบอกกับคนรักว่าไม่อยากมีชีวิตอยู่ ตั้นสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของเธอ หมุนตัวหันหลัง

ภาวินีโผเข้ากอดรัดเขาเอาไว้แน่น ร้องไห้สะอึกสะอื้นแทบจะขาดใจ ชนวีย์ส่งสองแขนแกะอ้อมแขนน้อย ๆ ให้หลุดพ้นจากเรือนกายของเขา

“พี่รักเค้กมากแค่ไหน เค้กก็รู้ แต่วันนี้ สิ่งที่เค้กตัดสินใจ ทำให้พี่รู้ว่า พี่ไม่เคยมีค่าไม่เคยมีความหมายอะไรกับเค้กเลย พี่ผิดเองที่คิดไปเองทั้งหมด แล้วเรื่องราวดี ๆ ระหว่างเรา มันก็จะไม่มีอีกต่อไป ในเมื่อเค้กเลือกทางเดินของเค้กแล้ว พี่ลาก่อน”

“พี่ตั้น”

เธอเรียกเขาอีกครั้งหนึ่ง ฝ่ามือน้อยหมุนร่างหนาของเขาให้หันหน้าเข้ามาหา แค่เห็นน้ำตาที่ไหลอาบหน้าของพี่ตั้น หัวใจของเธอก็แทบสลาย หญิงสาวยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้เขา

ชนวีย์เผยออ้าปากเหมือนจะพูดอะไร แต่เธอชิงพูดเสียก่อน

“แค่นี้เค้กก็เหมือนอยากจะกลั้นใจตายแล้ว พี่ไม่รู้หรอกว่าเค้กเสียใจแค่ไหน”

“หึ-หึ” น้ำเสียงหยันยังส่งผ่านออกมาจากริมฝีปากหนา ๆ ของเขา

“ใจก็อยากจะทิ้งผัว ก็เอาสิ ไปอยู่ ไปแต่งงานมีผัวใหม่ ถ้าสิ่งที่เค้กคิดจะทำมันทำให้เค้กมีความสุข เค้กก็คิดอย่างนั้นอยู่แล้วนี่ แล้วเค้กจะพูดแก้ตัวให้ได้อะไรขึ้นมา ให้ตัวเองดูดีหรือ เค้กไม่ต้องมาแก้ตัวอะไรทั้งนั้น” ตั้นเผลอจับยึดสองหัวไหล่ของเธอแล้วบีบเน้น แววตาแสดงอาการผิดหวังในตัวของหญิงคนรักมาก ๆ

“โอ๊ย... เค้กเจ็บนะคะพี่ตั้น” เขาบีบเธอด้วยแรงมือซึ่งขึ้นเรื่อย ๆ

“เจ็บสิ พี่อยากให้เค้กเจ็บ เค้กจะได้เข้าใจความรู้สึกของพี่ตอนนี้ ว่ามันร้าวรานขนาดไหน” ชนวีย์น้ำตาไหล

“พี่ตั้นขา” ภาวินีเรียกชื่อเขาเสียงหวาน หญิงสาวเขย่งปลายเท้าขึ้นก่อนจะส่งริมฝีปากสีอ่อนปิดปากคนพูดมากที่กำลังตัดพ้อต่อว่าเธออยู่ตอนนี้

สายตาที่จ้องสบกันเปิดเผยสิ่งที่มีอยู่ในใจและความรักที่ทั้งสองมีให้แก่กัน

ตั้นสะอื้นไห้ เขากอดรัดเธอเข้ามาแนบอก ทั้งสองหนุ่มสาวพากันไปที่เตียงหนานุ่มของเธอ ก่อนจะทิ้งตัวลงไปนอนตระกองกอดกันอยู่บนนั้น