แค้นซ่อนสวาท

ตอนที่8 ต่อรอง

แค้นซ่อนสวาท

ตอนที่8 ต่อรอง

____________________

"เท่าที่จำได้ฉันไม่เคยมีน้องสาวที่มีเลือดผู้หญิงร่านวิ่งพล่านอยู่ในตัวนะ"

นัยน์ตาเย็นชาเผยความรู้สึกโกรธแค้นอย่างเต็มเปรี่ยม ร่างหนาเอ่ยวาจาทิ่มแทงด้วยประโยคที่ร้าวไปทั้งใจ ไม่เพียงแค่นั้น รอยยิ้มร้ายเหยียดหยันฉายชัดให้อัยวาได้รู้สึก เพียงแค่ได้เห็นก็สามารถทำให้ชาได้ทั้งตัว

เด็กสาวถึงกับข่มความกลัวผละตัวถอยออกจากนมแสง ภายในใจมันพร่ำบอกว่าบุคคลตรงหน้าอันตรายไม่น่าไว้ใจเป็นที่สุด

เธอไม่เคยลืมว่าเขาเป็นใคร รูปร่างสูงใหญ่ นัยน์ตาสีนิล ใบหน้าคมเข้มเฉกเช่นบุรุษเพศ ทำเอาใจเธอสั่นไหวได้ทุกครั้ง แม้กระทั่งรสจูบในครั้งนั้นเธอก็ไม่เคยลืมมัน

"ออกไปให้หมด"เสียงเข้มคำรามลั่น ทั้งนมแสงและเดฟลูกน้องคนสนิทต่างคนต่างลนลาน คีย์รินทร์รู้สึกเกลียดแววตาใสซื่อที่ใช้มองเขาในเวลานี้เป็นที่สุด รู้สึกเกลียดที่ตัวเองกำลังหวั่นไหวไปกับมัน

จากที่นั่งจนตัวเกร็ง อัยวาค่อยๆ ใช้มือดันพื้นพยุงตัวเองลุกขึ้น ทว่าความรู้สึกคือเจ็บระบมไปทั้งตัว เธอพยายามเดินออกจากห้องแคบ ที่แม้อากาศจะหายใจก็แทบจะไม่มีให้เธอได้กอบโกยเข้าปอด

"จะไปไหน"เสียงทุ้มทอดถามด้วยความไม่พอใจ เมื่อเห็นอีกคนก้าวพ้นขอบประตูโดยที่เขาไม่ได้อนุญาต

"อ๊ะ! นะ หนูอัยจะกลับบ้าน"ต้นแขนบางถูกบีบรัดด้วยความแรง ความรู้สึกในตอนนี้เหมือนแขนกำลังจะหัก กระดูกกำลังจะแหลกละเอียด เจ็บแต่ไม่ปริปากพูด มีเพียงแววตาและสีหน้าเท่านั้นที่แสดงออก

ท่าทางพยศสิ้นดี คีย์รินทร์คิด...

"ไม่มีบ้านให้เธอกลับ มีแต่เส้นทางนรกที่เธอต้องอยู่ชดใช้แทนพี่สาวของเธอ..."

"อย่าบอกนะคะว่าคุณคือคนสั่งให้ไอ้พวกโรคจิตนั่นจับตัวหนูอัยมา"หญิงสาวเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ และคำตอบที่ได้ฟังนั่นทำเอาเธอรู้สึกกลัวและหวาดผวาไปพร้อม ๆ กัน จากที่คิดว่าตัวเองปลอดภัยมันใช่เสียที่ไหน เธอกำลังถูกลากลงนรกด้วยไฟแค้นต่างหาก

"ก็ไม่ได้โง่นี่"ยิ้มร้าย นัยน์ตาเกรี้ยวกราดพร้อมจะแผดเผาคนตรงหน้าทุกขณะ

"แต่พี่อัญก็ชดใช้ในสิ่งที่ทำแล้วนี่คะ"เธอเชิดหน้าตอบแม้จะกลัวแต่ก็เถียงกลับไม่ถอย ในเมื่อพี่สาวเธอจากโลกนี้ไปแล้วทุกอย่างก็ควรจะจบลง ไม่ใช่ดิ้นรนวิ่งแก้แค้นกันไม่จบไม่สิ้น

"แล้วมันทำให้คุณแม่ของฉันกับบุรินทร์ฟื้นขึ้นมาหรือเปล่า"ยิ่งคีย์รินทร์พูดไฟแค้นยิ่งโหม เพราะยิ่งอัยวาเถียงด้วยใบหน้าที่เชิดรั้นอย่างไม่แคร์ มันก็ยิ่งเหมือนน้ำมันราดลงในกองเพลิง

"หมายความว่ายังไงคะ? แล้วการตายของคุณป้าดาหวันเกี่ยวอะไรกับพี่อัญ"ถึงอัยวาจะถามไปแบบนั้น แต่ในใจก็ได้แต่ภาวนาขออย่าให้พี่สาวสุดที่รักของเธอทำร้ายใครอีกเลย

"อยากรู้ไหมว่าแม่ฉันตายยังไง"น้ำเสียง แววตา เจ็บปวด เหมือนคนกำลังซ่อนความทุกข์ทรมานแต่กลับปิดไม่มิด ดวงตาลุ่มลึกสั่นไหว ทว่ามันก็เพียงชั่วครู่เท่านั้นก่อนกลับมาแข็งกร้าวไร้ความรู้สึก

จากที่บีบต้นแขนเล็ก มือใหญ่รวบรัดบีบตรึงท้ายทอยจนอัยวารู้สึกเจ็บร้าว เขาดันให้เธอก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า หยุดยืนอยู่ที่ทีวีจอยักษ์ที่กำลังฉายภาพคมชัดที่เชื่อมต่อจากโทรศัพท์ทันสมัย

ภาพเคลื่อนไหวของหญิงต่างวัยทั้งสองที่กำลังยื้อยุด อีกคนอ้อนวอน อีกคนต้องการจะไป จนสุดท้ายร่างท้วมของคุณป้าดาหวันถูกผลักตกจากขั้นสูงสุดของบันไดมาถึงที่พักเท้าชั้นล่างอย่างน่าเวทนา อัญญาวีพี่สาวของเธอลงมือทำร้ายหญิงวัยชราผู้มีจิตใจเมตตาอย่างเลือดเย็นโดยไม่น่าให้อภัย เธอไม่แปลกใจเลยสักนิดว่าทำไมชายหนุ่มถึงต้องการจะล้างแค้น

ทำเอาอัยวาเข่าแทบทรุด เธอยืนนิ่งตัวชา ดวงตากลมโตแดงก่ำ หยดน้ำตาลาดไหลด้วยความเสียใจ

ปัง!!

เสียงสนั่นดังก้องจากการลั่นไก กึกก้องดังสนั่นทั่วคฤหาสน์หลังใหญ่ วิดีโออีกม้วนฉายขึ้นอย่างต่อเนื่อง แม้จะได้ยินเพียงแค่เสียง แต่คนฟังสามารถจินตนาการไปได้ไกล ว่าสุดท้ายแล้วคนที่ลั่นไกในวิดีโอนั้นจุดจบเป็นยังไง

เสียงที่เหมือนฟ้าผ่าทำเอาอัยวาใจสั่นรู้สึกปวดหนึบที่หน้าอกด้านซ้าย เหมือนคนกำลังหายใจติดขัด ปวดหน่วง ถูกบีบรัดจนแทบจะหายใจไม่ออก

เธอยืนไม่ไหวแข้งขาอ่อนแรง อาการตอนนี้รู้สึกเหมือนจะวูบ เหงื่อกาฬผุดขึ้นเต็มกรอบหน้าด้วยความสั่นกลัว อัยวาเคยผ่าตัดหัวใจตั้งแต่เล็กๆ เธอพยายามหลีกเลี่ยงสิ่งเร้าที่ทำให้ตื่นตระหนกตกใจ เพราะอาจจะทำให้หัวใจเธอวายเฉียบพลัน ในเวลานี้อัยวาอยากหูหนวกตาบอด จะได้ไม่ต้องเห็นหรือได้ยินอะไรทั้งนั้น

เธอไม่แปลกใจเลยสักนิดว่าทำไมคีย์รินทร์ถึงมีไฟแค้นในดวงตาได้ถึงขนาดนี้ แล้วที่ผ่านมาเขาอยู่อย่างไร ใช้ชีวิตแบบไหน หัวใจคงทรมานน่าดู ขนาดเธอไม่ใช่คนในครอบครัวยังรู้สึกเจ็บปวดเสียใจ จนหลั่งไหลน้ำตาออกมาแทนคำพูด

"รับรู้ถึงความรู้สึกฉันหรือยัง"ดวงตาลุ่มลึกแดงก่ำ ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่ได้เห็นวิดีโอ ความเสียใจ ความเคียดแค้น มันยังคับแน่นอยู่ในอกแกร่งของคีย์รินทร์อยู่เสมอ

"อึก นะหนูอัยจะยอมเป็นตัวแทนของพี่สาวให้คุณแก้แค้น ขอแค่อย่ายุ่งกับคุณพ่อคุณแม่"เด็กสาวกลืนก้อนจุกลงคงด้วยความยากลำบาก อัยวารีบปาดน้ำตา สุดท้ายแล้วคงหนีชะตากรรมไม่พ้น เธอขอแค่อย่ายุ่งเกี่ยวกับคนที่เธอรัก แล้วเธอจะยอมทุกอย่าง

"เธออยู่ในฐานะอะไร มีสิทธิ์ต่อรองได้ด้วยหรือไง"คีย์รินท์จ้องมองเด็กสาวอย่างไม่ละสายตา เธอเหมือนลูกไก่ตัวน้อย ที่เขาจะบีบก็ตายจะคลายก็รอด มันคงจะดีกว่านี้ถ้าเธอไม่ใช่น้องสาวของผู้หญิงเลือดเย็นคนนั้น

"หนูอัยไม่ได้ต่อรองนะคะ แค่อยากขอร้อง เพราะท่านทั้งสองอายุมากแล้ว"เธอพนมยกมือไหว้ อยากให้ผู้ชายตรงหน้าเมตตาและเห็นใจ แต่เปล่าเลยมีเพียงแค่รอยยิ้มเย้ยหยันแสนเกลียดชังที่เขาเผยออกมาให้เธอได้เห็นและรู้สึก

"แม่ฉันก็อายุมากแล้ว ทำไมพี่สาวสารเลวของเธอถึงไม่สงสารท่านบ้างล่ะ"คีย์รินทร์ส่งสายตาแข็งกร้าว เธอร้องขอแทนคุณพ่อคุณแม่ แล้วเขาละร้องขอหรือขอร้องจากใครหน้าไหนได้บ้าง

อัยวาถึงกับสะอึก สิ่งที่ชายหนุ่มพูดมาถูกต้องทุกอย่าง โดยที่เธอเองก็ไม่สามารถโต้แย้ง หรือหาเหตุผลมาเป็นข้ออ้างได้

"ถือว่าหนูอัยขอร้องนะคะ"

"ฉันจะยอมปล่อยครอบครัวของเธอไป ถ้าเธอยอมอ้าขานอนแผ่หลาให้ฉันเอาทุกคืน"