พี่สิบทำสีหน้าคล้ายกับกำลังเรียบเรียงถ้อยคำและเหตุผลที่ดีเพื่อมาอธิบาย แต่อย่างที่บอกนั่นแหละ เขาพูดน้อยแทบจะนับคำได้...หากต้องพูดจายาวเหยียดจริง ๆ ก็ต้องครุ่นคิดใคร่ครวญให้ดีซะก่อน “บัวนิล...คือความทรงจำ”
และนั่นคือสิ่งที่เขาเลือกบอก บัวนิลคือความทรงจำ...ที่พี่ไม่มีวันลืมไง
เป็นอดีตที่สวยงามในที่สุดในชีวิตพี่
เป็นความรักที่ไม่สมหวัง...แต่กลับมีอิทธิพลต่อชีวิตพี่มาตั้งแต่ไหนแต่ไร
ก็ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ชอบบัวนิล พี่จะเข้ามาในชีวิตหนูไหมวะ
ก็ถ้าไม่ใช่เพราะพี่รักมัน...วันนั้นจะขอให้หนูเป็นแม่สื่อให้ไหม?
“ค่ะ” ฉันพยักหน้า
“เธอคือปัจจุบัน”
“พี่มาพูดแบบนี้หลังจากที่ไอ้นิลประกาศจะแต่งงาน มันยากมากนะที่หนูจะเชื่อ” ฉันก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว “ไม่ได้โกหกแน่?”
ฉันถามย้ำ แต่น้ำเสียงปราศจากคาดหวังอย่างสิ้นเชิง
หากจะใจพองกับคำบอกรัก...ฉันคงละลายกลายเป็นน้ำไปตั้งแต่วินาทีแรกที่เขาบอกว่าขาดกันไม่ได้แล
