เธอแทบหลั้นหายใจเมื่อเขาจ้องนัยน์ตาหวานคู่นั้นเหมือนอยากล้วงลึกเข้าไปถึงข้างใน หญิงสาวแสร้งมองไปทางอื่น เธอไม่เคยหลบสายตาใครเวลาคุยกันแต่กับนิโคลัสกลับอยากหลีกเลี่ยงที่จะทำอย่างนั้น จนถึงตอนนี้ก็ยังหาเหตุผลให้ตัวเองไม่ได้ สักครู่เขาก็ขยับลุกขึ้น ภิณไลย์ญามองตามร่างสูงใหญ่ที่เดินกลับขึ้นไปบนชั้นสอง เธอฉุกนึกอะไรได้บางอย่าง รู้สึกเป็นห่วงโซอี้ขึ้นมา ไม่รู้ว่านิโคลัสจะเข้าใจในสิ่งที่เธอพูดหรือไม่ หญิงสาวชั่งใจก่อนค่อย ๆ ทรงตัวลุกขึ้นยืน เธอนิ่วหน้าเพราะเจ็บจี๊ดลงไปถึงข้อเท้าแต่ก็พยายามเดินกะเผลกตามขึ้นไปชั้นบน และเมื่อไปถึงห้องของโซอี้ก็ได้ยินเสียงนิโคลัสเรียกลูกสาวของเขา
“โซอี้...แม่กระต่ายน้อย...ลูกอยู่ไหน?”
เสียงนั้นไม่ได้ดุดัน ภิณไลย์ญาค่อย ๆ แง้มประตูเข้าไปและเห็นเขายืนตรงกลางห้อง ยังคงเรียกหาหนูน้อย
“โซอี้...แดดี๊มาแล้วนะคะ...เฮ้...แม่กระต่ายน้อย”
เขาเรียกอีกสองสามหนก็มีเสียงดังออกม
