บทที่ 4 : 100 %
1224 คำ
ตลอดทั้งวันดารินไม่มีกระจิตกระจายทำงาน ใครจะไปคิดว่าเธอจะทำเรื่องน่าอาบอายแบบนั้นลงไปได้ ตั้งแต่เกิดมาจนอายุจะปาเข้าไปเลขสามเธอยังไม่เคยจูบกับใคร ซ้ำยังมีคนอื่นเห็นอีก แล้วถ้าเจอหน้ากันอีกครั้งเธอจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกัน
“พี่ดาไหวหรือเปล่าคะ?”
เพื่อนร่วมงานรุ่นน้องเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเผลอใจลอยอยู่บ่อยๆ ซ้ำยังให้ข้อมูลกับลูกค้าผิดๆถูกๆ
“ไหวสิ ไหว?”
“แต่หนูว่าพี่ไปพักก่อนไหมคะ เดี๋ยวทางนี้หนูดูให้”
“ขอบใจมากนะ เดี๋ยวพี่มา”
ดารินเดินมาหาที่สงบสติอารมณ์ เธอต้องการทำสมาธิเพื่อจะได้
กลับไปทำงานต่ออย่างมีประสิทธิภาพ เธอจะต้องสะลัดสิ่งที่มารบกวนจิตใจเธอออกให้หมด เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดในการทำงานขึ้นมาอีก
“ว้าย!”หญิงสาวตกใจเมื่อจู่ๆเธอถูกดึงเข้ามาอยู่ในซอกตึก“คุณ”
เมื่อเธอเห็นว่าเป็นฝีมือใครก็ตาโต จ้องเขานิ่ง หัวใจดวงน้อยเต้นแรงเมื่อแนบชิดร่างใหญ่
“เมื่อเช้าที่คุณทำ เขาไม่เรียกว่าจูบ เดี๋ยวผมจะสอนให้เองว่าจูบจริงๆเขาทำกันยังไง”
“อย่า…”
ชลทิศไม่สนเสียงร้องห้ามแต่เขากลับโน้มใบหน้าหล่อเหลาลงมาประกบปากอิ่มสีแดงระเรื่ออย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มสอนจูบดูดดื่มที่เธอไม่เคยสัมผัสจากที่ไหนมาก่อน พร้อมสอดลิ้นเข้าไปตักตวงหาความหอมหวานจากโพรงปากที่กำลังเผยห้าม ดารินแทบขาดอากาศหายใจเมื่อถูกจูบมาราธอนซึ่งเธอหายใจไม่ทัน
“ทำบ้าอะไร?”
ผลักอกกว้างออกห่างเมื่อเขายอมถอนจูบออก หน้าขาวเนียนตอนนี้แดงกล่ำด้วยความอาย
“ก็คุณยั่วผมก่อน”
“ฉันไปยั่วคุณตอนไหนกัน?”
“ก็เมื่อเช้าไง ที่ห้องทำงานของผม รู้ไหมคุณทำให้ผมไม่มีกระจิตกระจายคุยงาน”
ชลทิศพูดความจริง เพราะตลอดการคุยงานเขาไม่มีสมาธิเลย ชายหนุ่มไม่สามารถสะลัดสัมผัสร้ายเดียงสาจากหญิงสาวเมื่อเช้าออกจากหัวไปได้ มันรบกวนอยู่ในหัวจนเขาต้องรีบขับรถกลับมาบริษัทเพื่อมาหาเธอ
“ก็คุณยั่วโมโหฉันก่อน”
“ผมไปยั่วโมโหคุณตอนไหนกัน?”
“ก็คุณบอกว่าฉันเป็นอีป้าไม่มีน้ำยา”
ชลทิศคงไม่รู้สินะว่า ข้อความนี้มันแทงใจดำเข้าอย่างจัง เพราะตั้งแต่เกิดจนโตเธอยังไม่เคยมีแฟน มารดามักจะบ่นเพราะรู้สึกเป็นห่วงเกรงว่าเธอจะขึ้นคานเอา เรื่องที่เธอซีเรียสแต่ดูเหมือนจะเป็นเรื่องขบขันของอีกคน
“หัวเราะอะไร?”
“เปล่า!”
เสียงสูง พร้อมลอยหน้าลอยตาอย่างน่าหมั่นไส้
“ฉันไม่คุยด้วยแล้ว จะไปทำงาน”
ดารินสะบัดหน้าก้าวยาวๆออกจากที่ตรงนั้นอย่างรวดเร็ว ปล่อยให้ชายหนุ่มมองตามยิ้มอย่างอารมณ์ดี
………………………
ดารินเก็บของใส่กระเป๋าสะพายเตรียมตัวกลับบ้าน เมื่อถึงเวลาเลิกงาน พนักงานบางส่วนทยอยกันกลับ แต่เธอต้องรอให้คนซาลงก่อนถึงจะออกไปหลบมุมรอขึ้นรถของท่านประธานหนุ่มเหมือนอย่างเช่นทุกวัน
เมื่อเห็นว่าเริ่มไม่มีคนแล้ว ดารินก็คว้ากระเป๋าเตรียมตัวออกจากบริษัท แต่ก็ต้องชะงักเท้าไว้เสียก่อนเมื่อร่างบางระหงในชุดเดรสสั้นแนบเนื้อสีดำพร้อมรองเท้าส้นสูงเข้าชุดก้าวตรงมาทางเคาน์เตอร์ที่เธอยืนอยู่
“ฉันมาหาชลทิศท่านประธานของบริษัทค่ะ ไม่ทราบว่าเขาอยู่หรือเปล่าคะ?”
เสียงหวานเอ่ยถามพนักงานสาวรุ่นน้อง ที่เพิ่งจะแลกกะกับดารินเมื่อตะกี้ ทีแรกเธอกะจะไม่สนใจถ้าชื่อที่สาวสวยมาขอพบไม่ใช่คนเดียวกับที่เธอจะต้องไปรอ
“ให้แจ้งว่าใครมาขอพบดีคะ?”
“จีน่าค่ะ”
“ท่านประธานอยู่ค่ะ ให้คุณจีน่าไปพบได้ค่ะ”
พนักงานสาวรุ่นน้องเอ่ยตอบ หลังวางสายตรงจากห้องประธาน
“ขอบคุณค่ะ”
กล่าวก่อนจะก้าวยาวๆ ตรงไปที่ลิฟต์ ท่ามกลางสายตาของสองพนักงานสาวที่แอบชื่นชมในทุกย่างก้าว ราวกับกำลังเดินอยู่บนแคทวอล์ค
…ดารินยืนรออยู่เกือบครึ่งชั่วโมง เหลือบดูนาฬิกาข้อมือพลางรู้สึกหงุดหงิดเมื่อคิดไม่ตกว่าเขากำลังทำอะไรกันอยู่บนห้องกับหญิงสาวหุ่น ขยี้ใจชายคนนั้นถึงได้ไม่มาสักที
และในที่สุดชลทิศก็เดินเคียงคู่มากับสาวสวยที่ว่า ทั้งสองพูดคุยกันอย่างสนิทสนมท่าทางกระหนุงกระหนิงไม่สนสายตาใคร ดารินรีบหลบมุมเมื่อทั้งสองเดินผ่านมาทางเธอ
‘วันนี้ผมไปส่งไม่ทันนะ มีงานด่วนต้องไปต่างประเทศ สองอาทิตย์ผมจะกลับมา’
ข้อความในแชทที่ชลทิศส่งมาทำให้ดารินต้องยิ้มเย้ยให้กับตัวเอง รู้สึกเจ็บลึกเข้าไปในหัวใจราวกับถูกกรีดด้วยของมีคม เธอคงจะเชื่อหากไม่เห็นกับตาว่าเขากำลังนั่งรถออกไปกับใคร
………..…………….
ในห้องประชุมใหญ่เต็มไปด้วยนักธุรกิจผลิตรถหรูต่างชาติ กำลังประชุมเครียดเรื่องที่จะส่งมอบสินค้าตัวใหม่ ต่างจากท่านประธานที่นั่งสีหน้าเคร่งขรึม รอข้อความตอบกลับจากอีกฝ่าย นี่ก็สัปดาห์กว่าแล้วที่เขามาคุยงานที่เมืองนอก ชายหนุ่มพยายามส่งข้อความหาเธอทุกวันแต่ก็ไร้ซึ่งการตอบกลับใดใดจากเธอ
ใบหน้าหล่อเหลาขมวดหัวคิ้วชนกัน เมื่อเปิดเข้าไปส่องความเคลื่อนไหวในอินสตาแกรมเธอแล้วก็พบว่าตอนนี้เธอกำลังเช็คอินอยู่ทะเล พร้อมแคปชั่นเด็ดราวกับมีความสุขล้น
มือใหญ่กำโทรศัพท์ไว้แน่น พยายามข่มอารมณ์ให้เย็น ทั้งที่แทบไม่มีกระจิดกระจายนั่งประชุมต่อ เธอกำลังเที่ยวอย่างมีความสุขโดยปล่อยให้เขาทรมานจากการรอข้อความเธออยู่ฝ่ายเดียว
“บอสครับ บอส!”
เสียงเลขาหนุ่ม ที่นั่งข้างๆ เรียกสติให้ชายหนุ่มละสายตาจากโทรศัพท์ ชลทิศเงยหน้าขึ้นแล้วก็ต้องพบกับสายตาทุกคู่ที่กำลังจ้องมายังเขาเป็นตาเดียว
“ครับ”
“ท่านมีความเห็นยังไงกับสินค้าล็อตใหม่ที่จะส่งไปให้ครั้งนี้?”
“ขอผมกลับไปอ่านรายงานที่ทุกคนนำเสนอมาก่อน แล้วจะให้คำตอบอีกที”
พูดจบก็ลุกพรวดจากเก้าอี้ แล้วก้าวยาวๆออกจากห้องประชุมอย่างเร่งรีบ ทิ้งให้ทุกคนงงเป็นไก่ตาแตก หันมาเถียงกัน หรือว่าสิ่งที่เสนอไปทำให้ท่านไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้คำตอบแต่อย่างใด
“บอสจะไปไหนครับ?”
ทิวาเดินออกมาตามหลังถาม เมื่อเห็นท่าทางรีบร้อนของเจ้านาย
“กลับไทย”
“ตอนนี้เลยเหรอครับ?”
“เดี๋ยวนี้เลย”
“ครับบอส”
เลขาหนุ่มรีบจัดการโทรจองตั๋วเครื่องบินอย่างรู้หน้าที่ โดยไม่ถามอะไรให้มากความ
- ผู้เขียน
