บทที่ 5 : 50 %
1026 คำ
วันหยุดยาวในช่วงสงกรานต์แบบนี้ ดารินเห็นว่าเป็นโอกาสดีที่เธอจะเคลียร์ตัวเองในเรื่องหัวใจที่แอบหลงระเริงในฐานะแฟนจอมปลอม ดารินตอบตกลงทันทีเมื่อเพื่อนๆในบริษัทชวนเธอมาเที่ยวทะเล
หลังจากที่การเงินทางบ้านและสุขภาพของมารดาเริ่มดีขึ้น เธอก็ขอมอบรางวัลให้กับตัวเองบ้าง อย่างน้อยก็เป็นการพักผ่อนร่างกายและพักหัวใจไปพร้อมๆกัน
หญิงสาวไม่ผิดหวังเลยกับการตัดสินใจร่วมทริปเที่ยวกับเพื่อนๆในครั้งนี้ เพราะการอยู่ในกลุ่มเพื่อนมักจะทำให้ลืมชายหนุ่มลงได้บ้าง
กลุ่มสาวๆในชุดบิกินี่สดใสอวดหุ่นแป๊ะ เล่นน้ำทะเลกันอย่างสนุกสนาน เมื่อตะวันใกล้จะลับขอบฟ้าทั้งหมดจึงแยกย้ายกันกลับเข้าที่พักของตน
ดารินเลือกพักห้องติดริมทะเลใกล้กับจุดที่เธอเล่นน้ำ เพราะเธออยากจะอยู่ใกล้ชิดกับวิวสวยๆเพื่อใช้ธรรมชาติให้ช่วยบำบัดหัวใจที่กำลังบอกช้ำของเธอจากอาการแอบรักอยู่ฝ่ายเดียว ที่พักเธอเลยอยู่ห่างออกมาจากกลุ่มเพื่อนคนอื่นๆพอสมควร
ดารินเดินมานั่งบนโขดหินใกล้ๆกับที่เธอวางสัมภาระไว้ ดึงโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูอย่างใจเย็น ไม่มีเหตุอันใดที่จะต้องรีบร้อนเพราะที่พักของเธออยู่ห่างกับจุดนี้ไม่ไกล
หญิงสาวเดินหามุมเก็บภาพวิวสวยๆส่งอวดวาโยเพื่อนหนุ่มที่อยากมาด้วยใจแทบขาด แต่ติดงานอยู่กรุงเทพฯเลยมาไม่ได้ เมื่อได้มุมแล้วดารินก็ยกกล้องโทรศัพท์ขึ้นเพื่อกดถ่ายภาพแต่แล้วก็ต้องซะงักค้างไว้ เมื่อเห็นคนที่กำลังปรากฏบนภาพของเธอ ดารินตกใจจนแทบจะปล่อยโทรศัพท์หล่นพื้น แต่เธอก็ตั้งสติไดเสียก่อน
“คุณมาได้ยังไง?”
จ้องเขาอย่างไม่เชื่อสายตาตนเองเพราะตั้งแต่เขาออกไปกับผู้หญิงวันนั้น เธอก็ไม่เห็นเขาเข้ามาบริษัทอีกเลย แม้จะรู้ว่าเขาส่งข้อความมาหาเธอบ่อยๆแต่เธอเลือกที่จะไม่เปิดอ่าน เพราะเกรงว่าใจไม่แข็งพอที่จะตัดความรู้สึกที่แอบมีต่ออีกฝ่าย เธอยังไม่อยากตกหลุมรักเขาจนถอนตัวไม่ขึ้น เพราะหากเป็นเช่นนั้นเธอเองที่จะลำบาก
“ทำไมไม่ตอบข้อความผม?”
ชลทิศไม่ตอบแต่ถามกลับด้วยน้ำเสียงกดต่ำราวกับกำลังควบคุมอารมณ์โกรธอยู่ ดวงตาคมกริบจ้องใบหน้างามนิ่ง จากนั้นค่อยๆไล่มาที่เรือนร่างได้สัดส่วนของเธอ ชายหนุ่มขมวดคิ้วยุ่งทันทีเมื่อเห็นว่าเธอกำลังอยู่ในชุดบิกินี่เนื้อบางเบา ดารินรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อถูกจ้องแบบนั้น
“ใส่ชุดบ้าอะไรของคุณ?”
“ฉันมาทะเลจะให้ใส่ชุดแม่ชีหรือไง?”
“ดาริน!”
เขาเรียกชื่อเธอเต็มยศด้วยอารมณ์โกรธจัด ชลทิศปลดกระดุมเสื้อเชิดตัวใหญ่ของตนออกมาคลุมร่างบางอย่างหวงแหน ไม่ใช่ว่าหญิงสาวหุ่นไม่ดีแต่อย่างใด แต่เขาไม่ต้องการให้ใครเห็นเรือนร่างเธอ นอกจากเขาคนเดียวเท่านั้น
“อะไรของคุณเนี่ย!?”
“ใส่ทับไว้ ก่อนที่ผมจะโมโห”
ท่าทางเอาจริงของเขาทำให้ดารินไม่กล้าขัดขืน เธอยอมให้ชายหนุ่มติดกระดุมเสื้อให้เธอแต่โดยดี พลางแอบมองไหล่กว้างไล่ต่ำลงมาตามหน้าท้องที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแข็งแรงเป็นมัดๆ ดูเซกซี่ราวกับนายแบบชายในหนังสือนิตยสารชายอวดหุ่น หญิงสาวเผลอกลืนน้ำลายลงคอราวกับกระหายน้ำ
ชลทิศเงยหน้าขึ้นมองเมื่อรู้สึกเหมือนกำลังถูกจ้องอยู่ ดารินรู้สึกตัวรีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูพร้อมจดจ่ออยู่กับการกดจอ เกรงจะถูกจับได้ว่าแอบมองเขาอยู่
“คุยอะไรกับใคร?”
“เปล่าสักหน่อย”
“ไหนขอดูหน่อยสิ”
“นี่คุณเสียมารยาท”
“แล้วทำไมต้องยิ้มด้วย นี่อย่าบอกนะว่าแอบคุยกับผู้ชาย”
“ถ้าฉันจะคุยแล้วคุณจะทำไม? อย่าลืมสิว่าฉันไม่ได้เป็นแฟนคุณจริงๆ”
“ไม่ได้เป็นจริงๆ ก็ใช่ว่าจะคุยกับใครก็ได้”
“มันไม่ยุติธรรมสำหรับฉันนี่ ถ้าวันหนึ่งคุณเบื่อฉันก็เลิกจ้างฉันขึ้นมา ถึงตอนนั้นถ้าจะหาแฟนจริงๆสักคนก็คงยากแล้ว จะผิดอะไรถ้าจะรีบหาตั้งแต่ตอนนี้ก่อนที่จะแก่ไม่มีใครเอา”
โกหกทั้งที่จริงเธอไม่ได้คิดทำแบบนั้น
“ออนี่คิดจะมีผู้ชายคนอื่นมาตลอดสินะ…เอามานี่เลย”
ไม่พูดเปล่าแต่มือใหญ่กลับคว้าโทรศัพท์ในมือเธอไปดู ชลทิศต้องเดือดปุดทันทีเมื่อเห็นข้อความในแชทที่เธอพิมพ์โต้ตอบกับผู้ชายคนอื่นเขาหันมาจ้องเธอด้วยแววตาวาวโรจ
“นี่คุณเอาโทรศัพท์ฉันคืนมานะ”
“ไอ้วาโยนี่ใคร? ต้องส่งข้อความคิดถึง ส่งภาพให้ด้วย ทีกับผมไม่คิดแม้แต่จะเปิดดูข้อความ”
“เอาโทรศัพท์ฉันคืนมา!”
“คืนให้ไปแชทกับผู้ชายคนอื่นนั่นเหรอ ฝันไปเถอะ”
พูดจบก็โยนโทรศัพท์ทิ้งลงน้ำทะเลทันทีด้วยอารมณ์โมโห ดารินใจหายวาบไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำขนาดนี้
“จะมากไปแล้วนะ ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย!?”
น้ำเสียงและแววตาตัดเพ้อของหญิงสาวทำให้อารมณ์โมโหของชายหนุ่มเมื่อกี้หายเป็นปลีกทิ้ง ดารินเดินแกมวิ่งออกห่างจากชายหนุ่มรู้สึกโกรธจนไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าของเขา
“นี่คุณ เดี๋ยวผมซื้อให้ใหม่ก็ได้ มาคุยกันก่อน”
ชายหนุ่มเดินตามหญิงสาวมาติดๆ แต่เธอกลับวิ่งเข้าห้องปิดประตูดังโคร่มใส่หน้าเขา เมื่อชลทิศทำอะไรไม่ได้ก็ต้องยอมถอย รอให้เธอใจเย็นก่อนค่อยคุยกับเธอใหม่
- ผู้เขียน
