“เค้าจะไปนานไหมคะ” เสียงพิมพ์ลภัสดังขึ้น หลังจากออสตินออกจากห้องไปไม่นาน
“เอ่อ... คุณพิมพ์หิวไหมครับ” มาร์ครีบลุกจากโซฟา และไม่ตอบคำถามเธอ
“หิวค่ะ” เธอทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาต่อจากมาร์ค
“ในห้องนี้ไม่มีอะไรนอกจากบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ถ้าคุณพิมพ์ทานได้ เดี๋ยวผมทำให้นะครับ”
“ทานได้ค่ะ” พิมพ์ลภัสตอบ พร้อมกับหยิบรีโมทมาเปิดโทรทัศน์ เธอพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด แม้ว่าในหัวใจจะแสนเจ็บช้ำก็ตาม
“ได้แล้วครับ” มาร์คยื่นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปในถ้วยพลาสติกให้เธออย่างระมัดระวัง
“ขอบคุณค่ะ ในห้องนี้มีกล้องวงจรปิดไหมคะ” มาถึงตอนนี้เธอเชื่อแล้วว่าสิ่งที่เขาเตือนเธอนั้นเป็นเรื่องจริง
“ไม่มีครับ” มาร์คยิ้มตอบ เขาเห็นรอยแดงช้ำที่ซอกคอของพิมพ์ลภัสทั้งสองข้าง หัวใจของเขารู้สึกบอบช้ำไปด้วย
“ดีจังเลยนะคะ อย่างน้อยก็ยังมีพื้นที่ที่ให้อิสระฉันบ้าง” เธอยิ้มอ่อนๆ ก่อนจะตักเส้นบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปขึ้นมาเป่าไล่ความร้อ
